Fríkirkjan - 01.09.1901, Blaðsíða 9

153
kinnum sínum. „Ó, ungfrú Eva, eg hef verið vond og óþekk,
en viljið þér ekki gofa mér einn líka?“
„Jú veslings Topsy, jú, það vil eg sannarlega. í hvert
skipti sem þú horfir á þennau hárlokk, áttu að hugsa um að
eg elskaði þig, og mig langaði til ab þú yrðir gott barn“.
„Ó, ungfrú Eva, eg er alltaf að í-eyna til þess, en það er
svo erfitt að vera góður!“
Topsy hélt svuntu sinni fyrir augun, og gekk þegjandi út
með Opheliu; en hinn dýrmæta hárlokk geymdi hún á brjósti
sínu.
fegar allir voru farnir, lokaði Ophelía dyrunum.
Á meðan þessu fór fram, sat St. Clare grafkyr og byrgði
andlitið í höndum sér. Hann sat þannig enn um hríð, er all-
ir voru farnir.
„Pabbi!“ sagði Eva bliðlega og lagði hönd sína á hönd hans.
Hann tók snöggt viðbragð, en svaraði engu.
„Pabbi, það gjörir útaf við mig að sjá þig svona“ sagði
Eva og fleygði sér í fang hans. Þar hvíldi hún um stund, eins
og þreytt dúfa, en hann laut yfir hana og hughreysti hana með
öllum þeim blíðu- orðum, er honum komu til hugar.
„Þú gefur mér engan hárlokk, Eva,“ sagði faðir hennar
og brosti lítið eitt.
„Þú átt þá alla, pabbi,1' sagði hún brosandi, „þið mamma
bæði, og þú mátt gefa frænku eins marga og hún vill. Eg
vildi gefa veslings fólkinu okkar þá gjöf, því eins og þú veist
pabbi, verður þeim máske gleymt, þegar eg er farin“.
Evu hnignaði dag frá degi; það var engum efa bundið, hver
endalokin yrðu.
Tómas frændi dvaldi mikinn hluta tímans í herbergi Evu.
Barnið þjáðist mjög af þreytu og óþreyju, og henni var hvíld
i því að hún væri borin. Og það var hið mesta yndi Tómas-
ar að bera hina litlu veiku vinstúlku sína ýmist fram og aptur um
herbergið, eða út á veggsvalirnar; og þegar hinn upplífgandi
morgunblær lék um garðinn, og barnið var með hressasta
móti, þá leiddi hann liana við hönd sér undir trjánum í garð-
inum, eða þau settust á einhvern grasbekkinn, þar sem þau
svo opt höfðu setið, og hann söng fyrir hana ýms uppáhalds
lög hennar.