Kirkjublað - 01.03.1934, Qupperneq 3

KIRKJUBLAÐ
55
Það er gaman, að virða fyrir sér drauma, ekki sízt
fyrir þá sök, að í þeim brjótast fram duldar óskir og
vonir. Þegar yfirvitundin sefur eða hvílist, sprengir
ímyndunin af sér allar hömlur veruleikans, bregður sér
frjáls á leik og gefur örláta uppbót á því, sem lífið
synjar um.
Gyðingar áttu ekkert stórfljót. í sambandi t. d. við
Efrat eða Níl, var áin Jórdan ekki nema eins og smá-
laskur. Þess vegna litu þeir með öfundarhug til ná-
Srannanna, af því að þeir þráðu einnig að eiga mikið
fljót sjálfir. Þess vegna dreymir spámanninn Esekiel
1 gullaldardraumum framtíðarinnar um vatnið, sem
vellur fram undan musterisþröskuldinum í Jerúsalem,
vatnið, sem stöðugt vex og færist í aukana, unz það
verður að beljandi fljóti.
IGI er það síður merkilegt að veita því athygli, að
^ spámaðurinn sér fljótið renna austur til hafsins. í
flJótu bragði virðist þetta ónauðsynleg athugasemd, því
eigi er það nema venjulegt, að ár renni til hafsins.
þegar betur er að gáð, ef vér hyggjum á landabréf-
'ð> sjáum vér, að hafið, það, sem fyrir austan er, er
^auðahafið. Það er vatn, hér um bil 74 km.
^angt og 17 km. breitt til jafnaðar. Það hefir ekkert af-
rennsli, en inn í það rennur áin Jórdan og nokkrir smá-
líekir. Uppgufunin ein heldur því í jöfnum skorðum.
Én vegna hennar er vatnið fjórum til fimm sinnum salt-
ara en venjulegur sjór.
Eigi getur eyðilegri eða ömurlegri staði, en strend-
Ur Dauðahafsins. Ferðamaður hefir lýst þessum slóðum
bannig, að það væri eins og bölvun sögunnar og vanþrif
aattúrunnar hefðu tekið höndum saman til að gera stað
kennan sem allra óyndislegastan. Engin lifandi skepna
ketur þrifizt í þessu innibyrgða saltvatni. Og í leðjunni
fram vatnslínunni eru haugar af saltbrunnum reka-
^’Uöibum. Enginn staður getur borið meiri dauðasvip.