Kirkjublað - 01.03.1934, Blaðsíða 12

64
KIRKJUBLAÐ
landi. Og inn í villtustu og siðlausustu héruð Afríkui
hafa kristniboðarnir farið, — þangað, sem maðurinn er
rándýr í fyllsta skilningi þess orðs, þangað, sem þræla-
veiðar og mansal var stundað fyrir tiltölulega fáum ár-
um —, og lífið hefir umhverfzt frá ógnum og skelfing-
um til nýrrar og áður ókunnugrar gleði. Þar sem blót
heiðninnar voru áður framin með kvalráðum fórnarsið-
um og dauðavein fórnarlambsins gladdifáráðangrimmd-
arhug heiðingjans, hljómar nú víða heilög klukkna-
hringing hins nýja siðar.
Yfir klaustri einu í Evrópu standa rituð þessi eink-
unnarorð:
„Þar sem Kristur gengur inn, hörfa skuggarnir á
braut“.
Sannleikur þessara orða staðfestir sig allsstaðar,
þar sem kristindómurinn er útbreiddur af kristnum
mönnum. Hið gamla hverfur á brott og allt verður sem
nýtt. Á gomlu þrælatorgi í Zanzibar, sem lokað var
1873, hefir nú risið upp voldug dómkirkja — tákn og
fyrirheit um fegurri sið.
Þetta sýnir, að kristindómurinn er eigi óframkvæm-
anleg hugsjón austurlenzks draumóramanns. Hann
er k r a f t u r til hjálpræðis. Hann er fyrst og fremst
straumur af hinni frelsandi náð Guðs, sem allri tilveru
stefnir til fullkomnunar. Og þar, sem eymdin er stærst,,
er eins og náðin vinni stundum mest kraftaverk.
Mikill íslenzkur heimspekingur og vitmaður, dr.
Helgi Pétursson, hefir lýst tilverunni sem lífheild, sem
sé í stöðugri tilraun að stofna hið mikla samband allífs-
ins. Út frá miðstöð frumkraftarins streymir orkan út í
yztu æsar ófullkomleikans, þangað, sem vér erum stödd,
og leitast við að kveikja í oss vitið, máttinn og viljann
— til þess undursamlega hlutverks, sem hverjum og ein-
um er ætlað að vinna í hinu mikla sambandi. Iðulega
mistekst þessum orku-geisla að vinna sitt hlutverk, og
sjálf megintilraun alverunnar, að skapa guði-magnaða