Kennarinn - 01.01.1899, Qupperneq 3

orðinn lúterskur prestur. Nattúrlegu Jjykir lionum vænt um konunginn
dansk-íslenzka, en ]>ó er annar konungur, sem hann, ogöll kristin, lútersk,
íslenzk bc5rn, elska lanot um betur.
Og [>að var einmitt á komu haiis, sem [>essi konungskoma til Islands á
að minna alla lesendur Knmarans. unga oggamla.
önnur stærri hátíð en lialdin var 1874 út á ættjörðu yorri, fer í hönd:
tvegyja þásund ára lnUÍD lieimsins. Hvílík hátíð! Og [>ví hátíðar-
haldi fylgja einnig J>au gleðitíðindi, að konungurinn komi,— konungur
vor og allrar veraldarinnar. Enginn lionuni jafn góður konungur er til.
Og liann gleymir ekki íslandi né fólkinu íslenzka. Ekki kemur hann að
eins eitt skipti á J)úsund árum til að clvelja tveggja vikna tíma lijá sínum
pegnum. Hann kemur árlega, daglc-ga. eilíílega, til allra sinna, Hann
gleymir ekki hinúm fátæku og fámennu, einstaklingum né [ijóðuin. Og
hann or með [>eim ávalt: “Alla daga, alt til veraldarinnar enda (Matt.
28:19), —Berið nú saman í liuga vðar, hvernig vér íslendingar fögnum
[>essari konungs-komu og liinni, er mint var á. Oumræðilega ætti hans
koma að gleðja oss. “Getur nokkuð glatl ]>ig fremur, guð [>inn sjálfur til
[>ín kemur?” Ut um landið, heima og hér, ætti fregnin um .Jesú komu,
til vor. og fögnuðurinn yfir henni, að breiðast með hraða hugsunarinnar.
Ó, hvað fóll rinu, öllu, æíti að ]>vkja vænt um slíka fregn, [>ennan gest!
Það ætti, með ön.Iina í hálsinum af andlegum fögnuði, að útbrerða ]>á
gleðifregn. Hin kristilega konungshollusta ætti að margfaldast,— holl-
usta vor við Jesúm Krist. Krerleiks-tilfinningar vorar gagnvart [>eim
konungi, ættu að koma fram í öllu, Djúpið, sem í liðinni tíð hefur verið
milli margra af Islendingum og hans, er einnig yfirstigið, eða getur verið
[>að. Og [>að er aflur konungurinn sjálfur, sem kemur til vor,—yfir haf
syndarinnar og dauðans. Skal honum ]>á ekki fagnað? Eítir alt stríðið
milli stjórnar og [>jóðar, fögnum vér og bræður vorir svo hjartanlega vor-
um jarðneska drotni, er vitjaði föðurlandsis og veitti pjóðinni stjórnarbót.
Er fivlsið í Kristi minna virði, sú frelsis-slcr'á, sem hanii kom með og
gaf oss?
Gt;ö gefi að nú, um hátíðirnar bessar, verði “hjartað varnit” kristilega
og “styrk vor önd’’ trúarlega, og [>að verði “engin liræsnisljóð,’' sem Kristi
verða af oss kveðinn eða sungin. Ég sagði, að mikið af púsunda ára fagn-
aðinum heföi í aðal-stöð íslands. staðið ísambandi við komu Krist áns ní-
unda. Mikrðaf liinu kristilega hátíðahaldi,um jólin og endrarnrer,er iyrir oss,
en ekki fyrir hann, sem er [>ó vor andlegi konungur. Vér megum ekki
einungis þiggja, heldur veita,—fagna honum með [>ví, að rækja skyldu
vora við kirkjuna lians, bræðurna og vort eigið andlega líf. Vort fátæka