Kennarinn - 01.02.1900, Qupperneq 3

lij:irta sór sem í bæn or táriii streymdu niöur kinnar hans, [sar som liann
stóð soin dauðadæmdnr. Ei> hún hrópaði upp: ‘(), minn tyndi 8011!’
Atburður pessi hafði vafalaust varanleg áhrif á Moody í stefnu hans og
starfi tneðal hinna tyndu barna mæðranna og—:guðs.
í>að lítið Moody átti við lærdðm í æsku, gekk honum illa. Kennari
lians barði hann og kom inn lijá lionuin prjósku. iín svo tók kotta við
kenslunni, .er boytti kærleika í stað keyrisins og pað átti betur við Moody.
Snemma fann liann, hve eríitt honuin fi'll búnkapariðja. Fór lianti pví
17 vetra til Boaton í atvinnu von. Fyrst hafði hann elvkert annað fyrir
stafni, en að ganga um borgarstrætin. Hann var allslaus og langaði óunt-
ræðiloga mikið heim. A hverjum degi fór liann prisvar á pó ithusið. til
að spyrja eftir bréfuni að heiman. [>ó hann vissi að bréf komu pá að eins
einu siuni á daa' til bororarinnar.
O . O
Loks fékk hann pó bréf að heiman, frá systur sinni. Og bréfsefnið var
einkum pað, að húu hefði hevrt getið um vasapjófa ! Boston og bað hann
nú gælit sín vel. E11 hanii var peirrar skoðunar, að peir væru ekkert
hættuleo'ir meðan ekkert væri í vösunum, eins og lntns tíijj'in vösum.
Um síðir tók frændi hans hann í skóbúð, meðal annars með [jví skilyrði,
að liann gengi I eina Methodista-kirkju purí borginni og eins á sunnudags-
skóla. Þetta gekk Moody fúslega inn á. En pegar. til kirkjunnar var
komið, skyldi bann lítið í [irédikun prestsins, sem var ‘*fyrir ofan hann,"’
aö honum fanst, Öðru tnáli var aö. gegna viö sunnudagsskólann, l>ar
átti hann heima ai síðan. . Ivennari hans liafði hin mestu álirif á hann og
lagði grundvöllinn fyrir luins heitu trú og mikla krtstindóms áhuga. Og
ef einhver sunnudagsskóla kennarinu lítur vfir pessa.r línur. pá ætti sú
hugsun að livetja liann eða liana fram, að. Mr. Moudy fæddist andlega i
sunnudagsskóla, og liitt, að liver veit hvar einliver íslonzkur Moodv kann
að vepa við kristindóivisnám í sunnudagsksóla-bekkjunum.
Brátt fann Moody til pess, hve mentunarskortur lians var Ijón í veginum.
En hann ásetti sér að yfirvinna pað. Varð hann síðar fjölfróður maður
og átti gott bókasafn. Einkum varö hann vel að sér í heilagri ritning.
Og onginn liinna “lærðu” upplysingarmanna vorrar Jijóðar, heföi getað
sannfaert hann, nö pá som pektu liann, um, að pað væri virkilega niiiini
herdómur og fróðleikur fyrir lílið i ]>eim lians lestri, 011 í vísnaskVringum,
orðtnyndalysingum og skinnblaðalestri misjafttra sagna frá tíö Oðius til
aldarloka, sem vorir ‘'hiuir inoutuðu” ryna í .alla æii sina, eða hjtt, að elta
lndastjörnur hiininsins, grafa í grjóturðir jarðarinnar og hauga fortíðár-
innar, eins parft og petta kann að vera fyrir líf vort,
l>aö i‘r vafalaust, að pað stríð, sem liann mátti heyja seiu ungur mað