Ný kristileg smárit - 01.11.1893, Síða 6

30
inn borgaði máltíðina úr sínum vasa, og gaf mjer
uægilegt fje til heimferðarinnar. Pám dögum síðar
hitti jeg á járnbrautarstöðinni grátandi dreng.
Hann þurfti að fara heim til sín og vitja móður
sinnar, sem lá veik, en hann vantaði fargjaldið. Jeg
keypti þá farseðil handa honurn, sagði honum sög-
una um matsveininn og bað hann að láta líka
einhvern annan bágstaddan njóta þessa góðverks.
Drengurinn þakkaði mjer með gleðibrosi. þegar
vagnlestin renndi af stað, gægðist haun út um
vagngluggann og kallaði til mín: »Jeg skal víst
muna eptir að senda velgjörðina lengra áleiðis,
eins og þii baðst mig um«.
»Lofa þú drottinn sála mín og gleym ekki öllum
hans velgjörningum«. (Dav. sáhn. 103).
„f>eir þóttust vera vitrir, en urðu
heimskingjar“.
Hinn nafnkunni Daníel Webster var einhverju
sinni boðinn í veizlu ásamt mörgum mennta- og
fræðimönnum í Boston í Bandríkjunum. Meðal
gestanna voru málaflutningsmenn, læknar, stjórn-
málamenn, kaupmenn og ýmsir aðrir heldri menn.
Undir borðum bar margt á góma, og rneðal annars
var tilrætt um kristindóminn. Webster játaði í
þessu samsæti einarðlega trú sína á guðdóm Krists
og á friðþægingarfórn hans. Maður nokkur, stór-
frægur fyrir ritsnild sína, en trúleysingi, sat gegnt
honum við borðið, hvessti á hann augun og mælti:
»Getið þjer skilið það, herra Webster, hvernig
Kristur gat verið bæði Guð og maður?«
Webster leit til hans djarfmannlega og svaraði: