Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.07.1927, Blaðsíða 10

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
8
i-mhug-sun eptir Newick og átti við hann
iangt samtal um Jarlshverfi, og var svo tek-
ið það ráð að rífa skyldi niður kotin og
reisa ný hús í staðinn.
„Það er Fauntleroy lávarður, sem vili
hafa það svo‘, sagði hann þurlega; „hann
heldur að það muni auka verðmæti eignar-
innar. Þjer getið sagt leiguliðunum, að hann
hafi stungið upp á því“. Og hann leit á litla
lavarðinn, þar sem hann lá á arinfeldinum
og var að leika við Dougal. Stóri hundurinn
var orðinn mjög hændur að drengnum og
fylgdi honum allsstaðar, labbaði hátíðlega á
eptir honum, þegar hann fór út að ganga og
skokkaði bak við, þegar hann reið eða ók.
Auðvitað barst fregnin um þessa endur-
bót, sem gjöra átti, út um allt þorpið og
sveitina. Fyrst vildu menn alls ekki trúa
því; en þegar dálítill her af verkamönnum
lvom og fóru að rífa niður hina skökku og
skældu kofa, fóru menn að sjá að litli
Fauntleroy lávarður hafði aptur komið fram
til góðs, og að fyrir hin bamslegu afskipti
hans af málinu hefði Jarlshverfis-hneykslið
að lokum verið afmáð. Ef hann aðeins hefði
vitað, hvernig fólk talaði um hann og hóf
hann upp til skýjanna og spáðu honum
stórvirkja, er hann yxi upp, þá hefði hanr
orðið alveg forviða. En hann hafði enga
grunsemd um það. Hann lifði sínu hamingju-
sama, saklausa bernskulífi; hljóp um í lysti-
garðinum, elti kanínur til bæla þeirra, lá i
grasinu undir trjánum, eða þá á feldinum
fyrir framan arinn í bókasalnum, las fall-
egar æfintýrabækur og talaði við jarlinn
um þær og sagði svo sögumar aptur móðui'
sinni; hann skrifaði löng brjef til Dicks og
hr. IJobbs, sem svöruðu aptur hvor á sinn
hátt; stundum reið hann út með Wilkins
eða með jarlinum. Þegar þeir riðu gegnum
markaðsbæinn, tók hann opt eptir því, að
fólk sneri sjer við og horfði á þá, og hann
sá opt, að menn urðu broshýrir, um leið og
þeir tóku ofan, og hann hjelt að það kæmi
til af því að afi hans var með honum.
„Þeim þykir svo vænt um þig“, sagði
liann einu sinni og leit upp á afa sinn með
björtu brosi. „Sjerðu ekki, hve glaðir þeir
verða, þegar þeir sjá þig? Jeg vona að þeim
þyki einhverntíma eins vænt um mig. Það
hlýtur að vera gaman að vita, að öllum þyki
vænt um þig“. Og hann var hreykinn af því
að vera sonarsonur manns, sem væri svo vin-
sæll og mikils metinn.
Þegar verið var að reisa býlin í Jarls-
hverfi riðu þeir opt þangað Sediik og afi
hans, til þess að líta á verkið. Sedrik var
fullur af áhuga. Iiann fór opt af baki og
kom sjer í kynni við verkamennina og
spurði þá margs um byggingar og múrverk
og sagði þeim frá ýmsu í Ameríku. Eptir
tvö eða þrjú samtöl, var hann fær um að
íræða jarlinn um múrsteina og steinsteypu
á leiðinni heim.
„Mjer þykir allt af gaman að fræðast um
slíkt“, sagði hann, „því maður veit aldrei
nema maður þurfi þess með“.
Verkamennirnir töluðu opt um hann sín á
milli, er hann var farinn, og höfðu ákaflega
gaman af hinu einkennilega orðalagi hans.
Þeim þótti vænt um að hann kom til þeirra
cg talaði við þá með hendurnar í vösunum
og andlitið glóandi af áhuga og fjöri.
Og þegar þeir komu heim á kvöldin, sögðu
þeir konum sínum frá honum, og konurnai
sögðu vinkonum sínum frá því, og svo fór
það svo, að allir töluðu um hann og hver
og einn hafði einhverja sögu af honum að
segja. Og smám saman varð það lýðum ljóst
að „jarlinn illi“ hafði loksins fundið eitthvað
lil að þykja vænt um, loksins fundið það,
sem íör að verma og mýkja hans harða,
kalda hjarta ofurlítið.
----o——
M.-'iimðflrblað K. F. U. M. kemur út einu sinni i mánuði. Kostar 2,50 aur. árg Upplag 2000 eintök. Afgr. i húsi
K K U. M., Anitmannssti)!, opin virka daga kl. 12-1 og 5-7. Sími 437. Pósth. 366 Utg. K. F. U. M. Prentsm. Actft.