Verði ljós - 01.04.1896, Side 14

62
talsverð rcynsla fyrir því, að samkomulíf getur jrróazt hjer og meira
að segja einnig fengin reynsla fyrir því, hve mikla þýðingu það
heíir. Það þarf ekki annað en henda á Templarana og hreifingu
þá, sem þeir hafa vakið um land alt. Og hvað skyldi liafa eíit
bindiudishrcifinguna mcst hjer á landi og gefiðjhenni hina miklu út-
breiðslu, sem hún að maklegleikum liefir hlotið hjer, annað en ein-
mitt fundarhöldin og samkomurnar? En hafi samkomur til efiingar
bindindi getað átt sjer stað hjer, þrátt fyrir það, hvernig hjer til
hagar, ættu líkar samkomur til eflingar kristindómi og kristilegu
trúarlífi að geta átt sjer hjer stað; og hafi samkomurnar orðið til
þess að styðja bindindismálið og auka áhugann á því, ættu kirkju-
legar samkomur og fundarhöld ekki síður að geta orðið til þess að
styðja málefni kristindómsins og auka áhuga manna á öllu, sem
þar að lítur. Öðru máli er að gegna, cf það yrði sannað, að kristi-
legur og kirkjulegur áhugi væri hjer gjörsamlega fiúinn á fjöll,
því að þá mætti segja, að slíkar samkomur gætu ekki staðizt hjer
af þeirri einföldu ástæðu, að enginn maður fengist til að sækja þær.
En þá væri hjcr ekki framar um neinn kristindóm að ræða og kristi-
leg kirkja á íslandi væri þá ekki annað en nafnið tóint. En þótt
segja mcgi með sanni, að deyfð og áhugaleysi sje meira en lítið á
meðal vor, })á er svo guði fyrir þakkandi, að en má voná og treysta
því, að kirkja íslands eigi sjer bjartari framtíð fyrir höndum, ef
allir þeir er unna henni hugástum vilja á eitt leggjast í því að
styðja liana og gjöra sitt til að bæta hag liennar í öllum cfnum.
Fyrsta stig hins kirkjulega samkomulífs eru s■afnaðarsumkom-
ur þar sem leiðtogi safnaðarins kvcður safnaðarlimi til fundar, til
þess annaðhvort að fræða þá með fyrirlestrum um ýms kristi-
leg efni, eða koma á stað umræðum um ýms kristileg og kirkju-
lcg spursmál. Með því gæfist prestinum tækifæri á að kynnast
hugsunarhætti ýmsra safnaðarlima, sem ekki cr þýðingariítið fyrir
prestinn, auk þess sem safnaðarlimunum gæfist þar kostur á að fá
upplýsingar viðvíkjandi ýmsum mikilsvarðandi spursmálum. Það
er enginn efi á því, að slíkar safnaðarsamkomur gætu orðið til
stórmikillar u])pbyggingar bæði fyrir prest og söfnuð, og orðið til
þess á margan hátt að gjöra sambandið milli prests og safnaðar
innilegra og heilladrýgra. En við safnaðarsamkomurnar má ekki
staðar nema, því að þær nægja ekki til að efia sambandið milli
prestanna, en til þess áttu hinar frjálsu kirkjulegu samkomur eink-
um að miða.
Næsta stigið verða þá frjálsar hjeraðsmmlcomitr, þar sem all-