Verði ljós - 01.06.1897, Qupperneq 4

84
að taka hendi til nokkurs lýjandi verks, af því að þcir hafa þjóna
á hverjum fingri, seni fara, þegar sagt er við þá „farðu“, og koma,
þegar sagt er við þá „komdu!“ Að fátæklingarnir, sem dagsdag-
lega verða að berjast við hinar þungu áhyggjur fyrir lífinu, fyrir
því, hvernig þeir eigi að geta fengið satt hina mörgu munna, sem
biðja um brauð, — að þeir sjeu á meðal þeirra, sem Jesús ávarpar,
það geta menn skilið; en hitt veitir þeim erfiðara að skilja, að
orðin nái einnig til þeirra, sem lifa í alsnægtum, í dýrðlegum fögn-
uði hversdagslega vitandi ekki aura sinna tal. Að hinir fáfróðu,
sem eingöngu lifa fyrir munn og maga og hugsa ekki um neitt
æðra en þetta, hvað þeir eigi að eta og drekka og með hverju
þeir eigi að klæða sig og hvernig þeir geti fengið þessum þörfum
sínum fullnægt, — að þeir menu sjeu meðal þeirra, scm Jesús kall-
ar, það geta menn skilið; hitt þar á móti virðist þeim óskiljan-
legra, að hinir vitru heimsins sjeu á meðal þeirra, spekingarnir,
vísindamennirnir listamennirnir eða hvað þeir nú heita, allir þess-
ir menn, er lifa fyrir hinar háu hugsjónir og eru að grafa dýrar
perlur upp úr andans akri. Og þó er því svo varið að frarmni
fyrir Jesú Kristi hverfur allur mannamunur; þar er enginn munur
á ungum og görnlum, ríkum og fátækum, vitruni og fáfróðum, —
þegar hann segir: „Komið til mín allir þjer, sem erfiðið og eruð
þunga hlaðnir!“ þá nær ávarp hans til allra manna án undantekn-
ingar, því að hve ólíkt sem æfikjörum þeirra kann að vera háttað
í lífinu, þá er þó þetta sameiginlegt fyrir þá alla, að þeir hafa
allir sína byrði að bera og þessi byrði er syndin. Syndin
hvílir jafnt á öllum mönnum og frá henni streymir hvers konar
sjúkdómur, sorg og neyð, hvers konar sársauki og mæða, já sjálfur
dauðinu, gesturinn, sem bíður vor allra, en oss alla hryllir við.
Og svo er annað sameiginlegt fyrir þá alla, að þeir bera allir
hjarta í brjósti, hjarta, sem er ákvarðað til samfjelags við guð,
hjarta, sem þráir frið og hvíld, hjarta, sem þyrstir eptir guði, eius
og hjörtinn þyrstir eptir hinu rennandi vatni. En af því að þetta
tvennt er sameiginlegt fyrir alla menn, að þeir stynja undir fargi
syndarinnar og bera friðar- og hvíldarþyrst hjarta í brjósti, og að
heimurinn hins vegar hvorki getur Ijett af þeim byrðinni nje sval-
að þorsta hjartans, — þess vegna stendur hann þarna, frelsarinn
guðdómlegi, með útbreiddan líknarfaðminn og segir: „Komið til
mín allir þjor, sem erfiðið og eruð þunga hlaðnir11, — því að hann
eiun getur Ijett af oss syndabyrðinni, hann einn getur svalað þorsta
hjartans. Og hanu segir: „Komið til mín allir!“ því að kærleik-