Verði ljós - 01.02.1903, Blaðsíða 2

Verði ljós - 01.02.1903, Blaðsíða 2
18 VERÐI LJÓS! ] ivors vcgna gfu þcir svo margir, sem ekki trúa? „Yertu ekki vantrúaður, heldur trúaður“, sagði frelsarinn forðuin við lærisveininn, sera efaðist um að liann væri upprisiun frá dauðuin, og þessa sömu áminningu hefir kirkja Jesú Krists nú um 19 aldir brýnt fyrir mönnunum og það með svo mikilli áherzlu, að segja má með sanni, að alt höfuðst.arf kirkjunnar haíi á þessuin öldum miðað að því fyrir guðs anda að gróðursetja trúna í hjörtunum, gangandi út frá þvi, að trúin sé hið bezta í heimi, en vant.rúin hið háskalegasta. Og eins og menn nú, að minsta kosti allur þorrinn, kannast við það, að vanttúin búi oss enga sælu, þannig eru meun jafnau, að minsta kosti allur þorrinu, fúsir til að kannast við að trúin búi oss sælu, að það só að minsta kosti betra að vera trúaður maður en vantrúaður. En hvernig víkur þvi þá við, að svo mikill fjöldi manna, og það eiunig meðal þeirra, sem kannast við kosti og yfirburði trúarinnar yfir van- trúna, aðhyllast ekki trúna, en hallast heldur að vantrúnni? Þessu víkur svo við, að sumum finst trúin vera óeðlileg manninum, aftur öðrum tinst húu vera ómöguleg manninum, og loks eru þeir til sem finst hún vera ónauðsynleg manninum. Þetta þrent hefir á öllum tímum verið og er euu i dag aðalmótbár- ur vantrúarinnar gegn trúnni. Mundu þær eiga við rök að styðjast? Þetta vildum vér athuga hór stuttlega. Það að trúa á að vera óeðlilegt manninum; maðurinn á að vera skapaður til að skoða, en ekki til að trúa, og syndgar þvi á móti sínu eigin eðli með því að taka nokkuð það trúanlegt, sem hann getur svo að segja ekki þreifað á. Það þarf nú eklci mikla þekkingu á persónu mannkynsfrelsaraus, til þess að geta sannfærst um, að það hlýtur að vera misskilningur, að trúin sé óeðlileg manninum. Hugsum oss, hvo skilyrðislaus trúarkrafan til mannanna er hjá houum. Og svo ætti hann þar að vera að heimta af mönnunum noklcuð, sem í sjálíu sér riði í bága við sjálft insta eðli mannsins! Alt það sem vér af guðspjallafrásögunui vitum um af- skifti frelsarans af mönnunum mótmælir slíku, — mótmælir því, að hanu liafi nokkru sinni gert þær kröfur til nokkurs manns, er riðu í bága við sjálft insta eðli mannsins. Því að hvað er það, sem fyrst og fremst hænir svo margan mann- inn að frelsaranum á holdsvistardögum hans og það einmitt af flokki þeirra manna, sem helzt hefði inátt búast, við að mundu draga sig í hlé burt frá honum ? Eg hygg, að óg fari ekki með raugt mál, er ég segi, að það sem dró einmitt þessa menn til frelsarans hafi verið til- fiuuiugin fyrir því, að þar væri maður, sem þekti mannlegt hjarta,

x

Verði ljós

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Verði ljós
https://timarit.is/publication/501

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.