Verði ljós - 01.02.1903, Blaðsíða 15

VERÐI LJÓS!
31
prédikari. HaDn gaf sig þar á móti livorki við hinum fólagslegu um-
bótum eins og Hughes, né við hiuni kristilegu likuarstarfsemi eins og
Spurgeon. Að miusta kosti tók hann aldrei verklega þátt í þess konar
starfsemi nema hvað hann aldrei hélt guðræknissamkomu án þess um
leið að efna til fjársamskota til styrktar einhverju kristilegu fyrirtæki
eða kristilegri fólagsstarfsemi. Öllum kröftum sínum og gáfum varði
haun til þess eins að gera orðið sem ágætastur prédikari oi’ðsins fyrir
samtíðarmenn sina, sérstaklega fyrir verzlunarstóttina í Lundúuum. Og
það varð hann flestum, ef ekki öllum fremur. Kirkja hans stendur í
vesturhlutanum á City Lundúnaborgar, og kom það sér vel fyrir haun,
sem einmitt vildi sórstaklega vera prestur verzlunarstéttariunar. Sér-
staklega eru fimtudags-samkomurnar hans þar orðnar frægar víða um
lönd, því að þá streymdi verzlunarmannalýðurinu til kirkju hans úr öll-
um áttum og það í miðjum vinnutímanum á rúrahelgum degi. Og hve
þýðingarmiklar þær liafa orðið, geta englendingar bezt um borið.
Aðstreymið að samkomum Parkers hólzt óbreytt öll árih, sem hann
staríaði í Luudúuum, enda var hann á 70. árinu jafnungur í anda, auð-
ugur að hugsunum og óviðjafnanlegur að forrninu til, eins og þá er
hann fyrst tók að pródika þar. Og þó prédikaði hann ávalt þrisvar í
viku. Endurlausnin í Jesú Kristi var ávalt þuugamiðja prédikunar lians
og haun lifði og andaði alla æfi í heilagri rituingu, enda eru ekki
margir menn, sem grafið liafa jafn mikið gull úr ritniugunni og hann.
Þótt allar dyr í heimsborginni raiklu stæðu þessum stórgáfaða
mauni opuar, var hanu mjög ómannblendiun alla æfi. Houum fanst
mannblendniu draga hugaun of mjög burtu frá því sem mest á ríður,
enda var hann aldrei iðjulaus. Ræður sínar lagði hauu mikla rækt við.
Umtalsefnin fann lianu venjulega er liann var á gangi úti sér til heilsu-
bótar; en aldrei skrifaði hann ræður sinar niður. Þegar liann var kom-
inn í prédikunarstólinn komu orðin eins og af sjálfu sér, borin fram af
hljómfagurri en jafnframt mjög beygjanlegri rödd, alt í hárróttri röð og
reglu hvað skiftingar snertir og undirskiftingar. Aldreí komu endur-
tekningar fyrir i ræðum hans, og sjálfur mundi liann sjaldnast eftir á
kjaruyrðin, sem hrutu houum af munui á stóluum, já kanuaðist. ekki
eiuu siuni við að hafa talað þau, er hann síðar var miutur á þau.
Iiann gat reiknað allau hinn enskumælandi heim meðal áheyrenda
sinua, og það var ekki fjarri sanni, er sagt var, að „öftustu sætin í
kirkju Parkers væru vestur í Klettafjöllum11, því að bæði voru Amer-
ikumenn tíðir gestir í kirkju Parkers í Lundúnum og auk þess dreifð-
ust prédikanir hans jafnótt og þær voru fluttar út um heim allan í blöð-
um og bókum, svo að gengur næst útbreiðslu pródikana Spurgeons.
Síðustu ár æfi siunar, sérstaklega eftir að liaun var orðinu ekkju-
maður, varð Hf haus uæsta einmanalegt, en þó gleymdi hann ekki í