Nýjar kvöldvökur - 01.07.1907, Síða 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
175
stórgrýti velt inn í anddyrið, og hlaðið upp
við hurðina. Fransiskó setti þessa fimm menn
niðri á fljótsbakkann með svo sem þrjátíu faðma
millibili; áttu þeir að segja til, erbátarnir kæmu.
Klukkan var um tíu um kvöldið; þá fóru þeir
Fransiskó og Diegó ofan stigana, og ofan að
fljótinu, til að athuga útverðina.
»Herra« sagði Díegó, þegar þeir voru
komnir ofan á fljótsbakkann, »um hvert leyti
ætlið þér að þessir þorparar geri árásina?»
^Rað er bágt að segja. Ef skipstjórinn er
sá sami og var þegar eg var á skipinu, verður
það ekki fyrri en tunglið er gengið undir, og
það verður elcki fyrri en eftir miðnætti. En sé
það einhver annar, sem forustuna hefir, má
vel vera að þeir verði ekki eins gætnir.»
»Heilaga mær! herra, hafið þér nokkurn
tíma verið á þessu skipi ?«
Jú, það hefi eg verið, Díegó, og það lang-
an tíma, þó að ekki væri með fúsum vilja. Ef eg
befði ekki verið þar, hefði eg ekki getað þekt
skipið aftur.«
«Nei, það er satt, herra; svo við megum
bakka dýrðlingunum fyrir, að þér hafið verið
sjóræningi!»
^Það vona eg, að eg hafialdrei verið, Díe-
gó,« svaraði Fransiskó brosandi, »en eg hefi
verið vottur að mörgum grimdarverkum á þessu
sbipi, svo að bióðið storknar nærri því í æðum
niér að hugsa til þess.»
Til þess að stytta stundimar, sagði hann
D|egó frá ýmsum þeini hryðjuverkum, er hann
hafði verið vottur að á meðan hann var á »Hefn-
aranum«, og hann var í einni sögunni miðri,
Þegar yzti varðmaðurinn skaut úr byssu.
»Heyrðu, Díegó!«
Annað og þriðja skotið, nær og nær þeim,
gaf merki um það, að bátarnir voru komnir
naei ri landi. Innan fárra mínútna komu allir
•nennirnir og sögðu, að víkingarnir réru upp
ebir ánni á þrem bátum, og væri aðeins ör-
stuttan spöl frá lendingunni.
»Farðu heim að húsinu með þessa menn,
Díegó, og sjáðu um að alt sé viðbúið; eg ætla
ac^ bíða hér ögn enn; en skjótið ekki fyrr en
eg kem heim til ykkar.«
Díegó þaut af stað með mennina, en Frans-
iskó var einn eftir niðri við fljótsbakkann.
Rétt á eftir heyrði hann glögt áraglamm-
ið, og hann lagði nú við hlustirnar til þess að
vita hvorthann gæti heyrt orðaskil. »Jú» lmgsaði
hann með sér, »þið komið hingað til að ræna
og myrða, en eg skal sjá til þess að þið haf-
ið lítið upp úr því.» Regar bátarnir komu nær,
heyrði hann málróm Hawkhursts; skot varð-
mánnanna höfðu boðað þeim, að menn vissu
af þeim, eg þeir mundu því að líkindum fá
mótstöðu. Það var því þýðingarlaust að hafa
hægt um sig.
»Vel róið, piltar,« hrópaði Hawkhurst,
«hægið á.«
Einn bátanna gaf upp róðurinn, og báðir
hinir á eftir. Fransiskó sá þá glögt alla þrjá
í svo sem hundrað faðma fjarlægð þaðan sem
hann stóð. Tært og kyrt kvöldloftið bar mál-
róm þeirra og orð inn á bakkann til hans.
«Hér er vík» sagði Hawkhurst, »sem liggur
inn að úthýsunum; ætli það væri ekki bezt að
að leggja þar að landi, af því að við höfum
vigi að baki þeirn, ef þau eru mannlaus, ef
við skyldum lenda hér í orustu við einhverja.«
»Jú það er satt, Hawkhurst« svaraði önn-
ur rödd; Fransiskó þekti að það var málróm-
ur Kains.
»Hann er þá lifandi enn þá» hugsaði Frans-
iskó, «og eg hefi ekki blóð hans á höndum
mér.
»Róið áfram piltar> kallaði Hawkhurst.
Bátarnir runnu inn í víkina, og Fransiskó
skundaði heim að húsinu.
»Jæja, drengir« sagði hann um leið og
hann hljóp upp stigann, »nú er um að gera
að standa sig; það er ekki við lömb að leika
sér, þar sem þessir karlar eru. Eg hefi heyrt
málróm kapteinsins og yfirstýrimannsins, svo
að það er enginn vafi á, að það er skipshöfn
víkinganna. Bátarnir renna inn víkina, og ætla
að taka land á bak við úthýsin. Dragið nú
upp þessa stiga, og ieggið þá upp viðglugg-
svalirnar og skjótið ekki uema þið getið riáð hæfi.
Rey, þey, drengir — hægan, þarna koma þeir.»