Nýjar kvöldvökur - 01.07.1907, Blaðsíða 12

180
NÝJAR KVÖLDVÖJ<UR. •
nánar. Fríðleikur hennar og tiguleg framganga
fékk allmikið á hann, enda lét hún eitthvað á
sér heyra undir og ofan á um ætterni sitt og
og dró það ekki úr því. Furstinn varð skjótt
alveg ánetjaður af henni, borgaði mikið af
skuldum hennar, og vísaði henni á bústað í
einni af höllum sínum, þangað til eignir henn-
ar kæmu. Hann Iét mjög mikið með hana,
og gaf henni stórgjafir, svo að það fór að
síga í Rochefort, biðil hennar, og liann gat
ekki látið það óátalið. En furstinn vissi hvað
hann mátti bjóða sér, og tók sér dæmi af
Lúðvig XIV., og lét taka Rochefort sem ríkis-
sökudólg og Iandráðamann og setja í fangelsi.
Prinsessan og Schenk fóru nú til Neusess-
liallar og var þeim sýndur þar sami heiður og
konungbornu fólki. Furstinn kom þar oft, dá-
leikar þeirra fóru dagvaxandi en fór þó alt með
heiðri og sóma milli þeirra. Pá kom alt í einu
til Neusess sendiherra furstaiis frá Vínarborg,
v. Hornstein. Prinsessan hugsaði sér þegarað
ná í hann og hafa hann til þess að láta hann
hjálpa sér til að koma fram því, er hún ætl-
aði sér.
Hún bað hann nú verndar, og mintist um
leið lítillega á auðæfi þau og fjársjóðu, er
hún ætti í vonum að arfi. Sömuleiðis bað
hún hann að kaupa handa sér herrasetur í
Pýzkalandi, því að hún væri svo mörgum
hjartans böndum bundin orðin þessu landi,
að hún kæmi þangað líklega aftur.
Hún náði æ meiru og meiru valdi á furst-
anum, en hann hafði samt ekki beðið hennar
enn. En því gerði hann það ekki? Vika leið
eftir viku, og ekki talaði hann enn þessi lang-
þráðu orð. Einn daginn, þegar hann kom, var
hún öll grátbólgin. Eftir langa eftirgangsmuni
fékk hann loks að vita hvað að henni atnaði.
Hún hafði fengið bréf frá forráðamanni sínum,
Galitzin fursta, stórkanzlara Rússlands. og var
henni skipað í bréfinu að fara heim aftur
til Persíu og giftast þar. Furstinn spratt
upp og sagði það skyldi aldrei verða, því að
hann bæði nú sjálfur um hönd hennar.
Svo hafði hún þá náð því, sem hún ætlaði
sér. Nú þurfti aðeins að útvega fæðingarvott-
orð hennar. Hún kvaðst vera undir yfirráð-
um keisarainnu Rússlands, og vera einkaerfingi
Voldomirs-ættarinnar; hún sé grísk-katólskrar
trúar, hafi mist foreldra sína í bernsku og
verið send fjögra ára gömul til náfrænda síns,
keisarans í Persíu, og þar liafði hún alizt upp
en nú hafði hann sent sig til Evrópu, vegna
óeirða þeirra, er væri heima nú í landi þar.
Óðul hennar í Sirkasíu höfðu verið gerð upp-
tæk til ríkisins árið 1749 og það væri nú alt
undir Rússadrotningu komið, að hún fengi þau
aftur, en forráðamaður hennar, Galitzin fursti,
mundi fá þau bráðlega laus aftur.
Eftir að hún þóttíst viss orðin um að furst-
inn myndi giftast sér tók hún að gerast þýð-
ari og alúðlegri við hann en áður, til þess að
binda hann því fastara. Hornstein var í öllu
ráðanautur hennar, og studdi mjög að því að
þessi ráð tækist.
Svona var nú komið; en þá skall á þruma
úr heiðríku lofti; það kom bréf frá Frankfurt
er sagði að prinsessan væri glæfrakvendi og
hin mesta véladrós. Furstinn varð ókvæðavið,
því að dráttur hafði líka orðið á að skjöl
hennar kæmu frá Rússlandi, og hafði hún borið
við sínum hégómanum í hvert skifti. Hann
þaut óðara með bréfið til hennar; en honum
brá ekki lítið; hún Iét það ekkert á sig fá, og
svaraði honum með konunglegum tignarsvip;
gat þess, að hún væri alvön slíku atferli við
sig, og hafi hún orðið fyrir svipuðum ofsókn-
um frá blautu barnsbeini, en hún mætti enn
ekki skýra frá af hverju það kæmi; þetta væri
ógæfa sín; með þessu gat hún friðað þenna
ástfangna fursta í það sinn.
Svo leið að árslokunum 1773; hún fluttist
frá Neusess til Oberstein. Par komu nú upp
nýjar sögur, það var sagt hún væri engin glæfra-
kona, heldur bæri hún með réttu titla þá er
hún hafði; hefði þeir verið gefnir henni til
þess að dylja ætterni hennar; hún væri engin
önnur en Tarrakanów, dóttir Elísabetar Rússa-
drotningar.
Um þetta Ieiti brá prinsessan sér til Mann-