Nýjar kvöldvökur - 01.07.1907, Side 14

182
NÝJAR KVÖDVÖKUR.
Svo virðist, sem sendiherra Englendinga
hafi ekki verið ókunnugt um þetta. ÖIl líkindi
virðast benda á það, að það hafi verið af hans
hvötum, að hún fór til Lívornó á fund Orloffs.
Hann hafði mjög mikið við hana, og þóttist
vera mjög óánægður með ríkisstjórn Katrínar
drotningar, og væri ekkert á móti því að skift
væri um. Ein stórveizlan rak aðra, og prins-
essan ugði ekki að sér hið minsta, og reidd-
ist jafnvel Dómanski, þegar hann fór að tala
um það við liana, að Orloff væri varlega trú-
andi.
«Síðan hvenær hefi eg látið yður setja mér
reglur?» svaraði hún þóttaleg; «eg fer þangað
og það, sem auðna mín Ieiðir mig; ef þér er-
uð hræddir skuluð þér fara.»
Dómanski fór ekki.
Einn dag ætlaði Orloff að sýna henni að
skip væri sprengt í Ioft upp; var henni ætlað-
ur skrautbúinn bátur til að vera í. Euski sendi-
herrann var líka við. Óðara og hún var kom-
in út á rússneska herskipið, var hún tekin
höndum. Hún hafði gengið í gildruna. Skipið
sigldi þegar af stað heim til Rússlands.
11, maí kom skipið til Krónstaðt. Keisara-
innan hafði boðað, að alt þetta skyldi fara
fram með hinni mestu leynd. Stórkanzlarinn,
einn höfuðsmaður, og nokkurir hermenn komu
til þess að taka á móti fanganum. Hann reyndi
bæði með góðu og með brögðum að fá liana
til að játa einhverju af því, er þeir vildu vita
en hún lét engan bilbug á sér finna. Hún
var bæði hrygg og reið út af fangelsi sínu,
og kvaðst aldrei hafa ætlað sér að vekja óspekt-
ir í Rússlandi. Hún vildi fá að tala við keis-
arainnuna, og segja henni ýms merkismál sem
hún vissi ekki.
Drotningin neitaði því, og setti harðlega
ofan í við Oalizin fursta fyrir mildi þá og
nærgætni, er hann hefði sýnt henni; svo bjó
hún til lista yfir 20 landráðaglæpi, sem menn
skyldu bera upp á fangann til þess að rugla
hana og gera hana hrædda.
Renna lista sendi hún Galitzin. Einn daginn
ritaði^ hún Qalitzin að þessi prinssessa Tarra-
kanów, er þættist vera, væri pólsk, en svo ann-
að skiftið að hún væri dóttir veitingamanns
nokkurs í Graz. Alt þetta bendir á það, að
þetta lá þungt á keisarainnunni og að hún væri
óþolinmóð eftir að gera enda á þessu máli.
Galitzin gerði alt sem hann gat. Hann
réði af að nota sér trygð Dómanski við prins-
essuna, og hafa upp úr honum það, sem hægt
væri. Sagt er að liann hafi sagt honum margt,
og svo hafi Galitzin látið hann mæta prins-
essunni fyrir sér, Dómaski titraði við, er hann
sá prinsessuna, og beygði kné fyrir henni og
lá við að tárast , Hann bað hana fyrirgefn-
ingar fyrir að hann hefði sagt altþað er hann
vissi um hana, sannleikanum samkvæmt, til
hagsmuna henni sjálfri, og grátbað hana að
gera hið sama. Svo féll hann stórkanzlaran-
um til fóta.
«Eg bið um vægð fyrir hana» æpti hann,
<-djöfull stærilætis hefir vald yfir henni, hún
er ekki ler.gur sjálfri sér ráðandi; gefi keisara-
innan mér hana fyrirkonu; alt: útlegð, örbirgð
og eymd vil eg feginn þola, ef þið að eins
gefið henni líf —eg mun þá blessa velgerða-
semi yðar.»
Prinsessan glotti fyrirlitlega; svo sneri hún
sér að kanzlaranum: «Veitið mér þá náð, að
láta þennan manngarm fara burtu; sjáið þér
ekki, að hann er ekki með fullu ráði?»
Svo endaði þessi samkoma, án þess að hún
játaði neitt, eða gæfi neiit í Ijós um, hver hún
eiginlega væri. Hún var flutt í dýflissuna aftur.
Hún hafði lengi verið veil fyrir brjósti, og
ágerðist nú sjúkdómur hennar óðum, niðri í
köldum og blautum kjallaranum, sem Newaskol-
aðist um að utan. En þó hún væri veik fékst
aldrei nokkurt orð upp úr henni um það hver
hún væri. Aftur á móti nefndi hún ýmsa menn
á nafn, sem gæti sagt til um ætterni sitt, þar
á meðal Georg v. Keith, landsstjóra í Neuf-
chatel og aldavin Rousseau’s, en hann var þá
nýlega dáinn.
Loks hættu menn að reyna að greiða úr
þessu vafamáli. Eu merkilegt er það, að aldr-
ei var neitt reynt til að bæla niður þennan orða-