Nýjar kvöldvökur - 01.07.1907, Qupperneq 20

188
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
og að ala upp nýju kynslóðina; það varsama
sem að skapa framtíðina.
Retta var starf, sem vert var að lifa fyrir.
Aðólf hafði talað við hana um ást, og bréf-
ið hans var svo viðkvæmt og alúðlegt; en
hversvegna kom hann ekki? Hvers vegna fékk
hún ekki að berjast með honum?
Hún þráði að eiga sinn lilut af alvöru lífs-
ins, og prestskonan hefir gott tækifæri að neyta
hæfileika sinna.
Franz, bróðir Maríu, ætlaði að fara að gifta
sig. Heitmey hans var bezta vinstúlka hennar,
og hún átti að þjóna brúðurinni á heiðursdegi
hennar — .
Hvenær.............
Franz kom inn í stofuna til Maríu.
<-Nú vantar ekkert á ánægjuna brúðkaups-
daginn minn, Aðólf ætlar að koma og gefa
okkur saman* mælti hann. «En hvað eg hlakka
til að sjá hann!«
María svaraði engu, en það kom óstyrkur
á hendurnar.
«En hvað þú ert undarleg, María, þú minn-
ist ekki einu sinni á Aðólf. Pið voruð þó einu
sinni vinir. Svona eruð þið léttúðugar, stúlk-
urnar. Ró að bezti vinur ykkar sé ekki burtu
nema ofurlítinn tíma, þá eruð þið búnar að
gleyma honum. Við karlmennirnir getum
gleymt því, þótt við verðum skotnir sem snögg-
vast, en vináttunni gleymum við ekki. Pað er
eins og segir í vísunni: «Vináttan varir til dauða».
«Já, það segir þú satt, Franz, að þið, karl-
mennirnir, gleymið fljótt ástinni. Pað er al-
gengur sorgarleikur í lífi konunnar, sem ykkur
er óþektur. Rið hlæið að gömlu konunum,
piparmeyjunum sem þið kallið, en vitið eigi,
að það sem hefir ráðið kjörum þeirra, er það,
að þær hafa munað það sem þið hafið gleymt.»
Franz laut að Maríu og horfði framan í
hana. — «Pú ert þó ekki ....
María tók fram í fyrir honum: «Nei, nei,
Aðólf er ekki einn í þeirra tölu sem öllu gleyma.
Hann var svoalvörugefinn þegar íuppvextinum;»
Franz kastaði nokkrum gamanyrðum, og
gekk burtu.
María sat hugsi. Hún var að hugsa um það,
hversu líf sitt hefði verið lítils virði, og mint-
ist hvers smáatriðis frá því hún mundi fyrst
eftir sér. «Auðurinn er sök í því, að miklir
kraftar og góðir hæfileikar liggja oft og einatt
ónotaðir,» hugsaði hún með sér.
Hún mundi ekki eftir neinu verki, sem hún
hafði unnið, er vekti góðar endurminningar, eða
gleddi hana. Hún hafði ekkert gert. Hún hafði
einungis leikið sér, og unnið lítilfjörleg smá-
vik, sem enginn mundi sakna er hún færi,
Rað var aðalskylda auðmannsins að gera gott,
en hún fékk ekki heldur að gera það. Hún var
of ung til þess. Foreldrar hennar gerðu það,
Hún hafði að vísu lært ýmislegt til munns og
handa, en ekkert til hlítar.
Mentunin var eins og annað glys, er hékk
utan á henni.
Uppeldi hennar var eins farið og flestra
hennar Iíka, að í það vantaði alla alvöru og
festu, og léttúðin fékk að leika lausum hala.
«Af þessu leiðir, að hjónabandið fer eins
og það fer oft og tíðum» hugsaði María.
«Ef eg giftist, þá skulu skyldur mannsins
míns líka vera mínar skyldur, og á heimili okk-
ar skal skyldan og kærleikurinn sitja í fyrir-
rúmi fyrir gjálífi og léttúð.»
XI. KAPITULI.
Aðólf gaf sig enn að starfi sínu með ein-
beitni og áhuga, en hann var farinn að finna
beturtil ábyrgðar þeirrar, sem á honum hvíldi,
og orðinnmildari í dómum sínum og umburðar-
Iyndari. Hann gætti betur hófs, því að hann
sá, að það voru margir steinar á veginum, sem
hann gæti dottið um. En þar eð hann þekti
torfærurnar, vildi hann reyna að forðast þær.
Dag einn fékk hann bréf frá Franz vini sín-
um, sem bað hann að komatil Kaupmannahafn-
ar og gefa sig í hjónabandið.
Hann varð glaður við, og æskufjörið og
Iífsgleðin Iifnaði hjá honutn að nýju.
Hann ætlaði að fara.......... og þá ætl-
aði hann að tjá Maríu tilfinhingar sínar, segja