Nýjar kvöldvökur - 01.01.1911, Síða 13

GULLFaRARNIR
11
*Segið okkur alt eins og það er,® sagði
hún blíðlega, ■<við erum við öllu búin.«
«Hvað vitið þér um Don Estevan,« sagði
húsbóndi.
»Hann er dauður.«
Don Agústín tók höndum fyrir andlit sér
og andvarpaði, »Hver hefir drepið hann?«
sagði hann.
«Hver hefir drepið hann?
»Rað veit eg ekki — en dauður er hann
fyrir dómi drottins."
»Og Pedró Díaz, valmennið?«
»Dauður, eins og Don Estevan.«
«Og vinir hans, Kúkilló, Oroke og Baraja?«
«Dauðir, eins og Pedró Díaz.«
Og svo sagði hann frá því helzta, er gerzt
hafði í ferð þeirra; «en svo breiddist út sú
saga,« sagði hann, «að við værum komnir í
nánd við stórauðugar gullnámur. Kúkilló hvarf
frá okkur, og eg var sendur til þess að leita
hans; fann eg slóð hans, en lenti þá f klóm
á Apökum, sem eltu inig, og einn þeirra náði
mér, dró eldhring með hníf sínum um höfuð
mér, en þá heyrði eg byssuskot, Apakinn féll,
en eg féll í ómegin. En svo vaknaði eg aftur
við byssuskotin — en gat þá ekkert séð fyrir
blóði, sem rann ofan í augu mér — höfuðið
á mér var alt flegið, og eg þreifaði á beru
beininu, og kvaldist af logandi sviða. Pess
vegna ber eg altaf skýlu um höfuð mér, herra.«
Iskaldur sviti spratt út á enni Gayferos —
lesarinn hefir víst þegar þekt hann — og þau
feðginin hrylti við sögu hans.
Svo sagði hann frá því, er Kanadarinn
sótti hann, og lofaði Don Agústin mjög það
hreystibragð.
«Þeir voru þrír á hólmanum með tröllinu,
sem bar mig; hinir voru aldraður maður, á
aldnr við risann, sem bar mig, það er að
segja svona rúmlega fimtugur að sjá, og ung-
ur maður, fö'ur og göfugmannlegur, snareygð-
ur og brosti blíðlega, Ijómandi fallegur mað-
ur, sennora, sem bæði væri gaman að eiga
sem vin ogelskhuga. Peir sögðustvera bjóraveið-
arar.«
Svo hélt Gayferos áfram sögu sinni, frá
því er Fabían var tekinn og átti að deyja við
píslastólpann.
Pá fölnaði mærin, og lét Gayferos ekkert
á því bera að hann tæki eftir því. Sagði hann
svo söguna áfram, en gat ekki um oristana
við Bjóratjörnina nema undan ogofanaf; hann
gat þess aðeins, að tröllið hefði loksins getað
náð elsku drengnum sínum eftir langa og harða
orustu, og þrýst honum að hjarta sér.
«Lof sé guði,« sagði Don Agústín, og
Rósaríta roðnaði aftur af gleði og brosti.
Svo sagði hann það sem hann vissi um
afdrif gullfaranna, og það, að þeir væru allir
dauðir nema hann einn — fyrir guðs sérstaka
tilhlutun væri hann enn á lífi. «Og svo fórum
við til sléttanna í Texas, og höfum haldið þar
til hingað og þangað. En þó að það væri
bæði hættulegt og erfitt líf, er það samt skemti
legt á sinn hátt, En einn af okkur, ungi mað-
urinn föli, gat auðsjáanlega ekki felt sig við
það, Eg tók undireins eftir því, þegar eg sá
hann fyrst, hvað hann var raunalegur, eins og
einhver hugraun hvíldi yfir honum. Og eftir
því sem lengra leið, var eins og sorg hans
og deyfð færi vaxandi. Gamli veiðimaðurinn,
sem eg hugði væri faðir hans (seinna vissi eg
hann var það ekki), gerði alt til þess að lífga
hann og hressa, og laða huga hans til þess
að dást að fegurð eyðimerkurinnar, skóganna
og fjallanna, og þessu töfrandi seiðmagni, sem
felst í hættunum sjálfum. En það var árang-
urslaust. Það var aldrei nema í hættunum
sjálfum sem bráði afhonum; þá leiftruðu augu
hans, snör og hetjuleg, en svo féll hann aftur
í sama raunagruflið. Svo minti eg hann einu
sinni, þegar við vöktum saman, á eitt nafn,
sem hann tautaði í svefni, og þá fékk eg að
vita undirrótina til þunglyndis hans og hug-
rauna. Hann var ástfanginn, og einveian rifjaði
upp fyrir honum endurminningar, sem hann
hafði reynt að bæla niður, en megnaði ekki.
Og mærin, sem hann unni svo, elskaði hann
ekki aftur.«
Feðginin bæði fylgdu sögunni með mesta
r