Nýjar kvöldvökur - 01.01.1911, Qupperneq 22

20
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Múlattinn veik sér í veg fyrir hann og sagði
með skipandi röddu:
»Bíðið við, þér skulið gera það, sem eg
vil vera láta, hvort heldur yður er það ljúft
eða leitt. Eg hefi eigi tilgangslaust eytt mörg-
um dögum og haft úti njósnara til þess að
ginna yður hingað. Neyðið mig eigi til þess
að beita þeim meðulum, sem gera alla mót-
spyrnu yðar árangurslausa. Stúlkan, sem eg
hefi ákveðið að þér giftist, hefir alla þá kosti
til að bera, sem maður í yðar stöðu getur
óskað sér.«
»En eg vil hana ekki!« hrópaði doktorinn,
því nú fór að síga í hann fyrir alvöru.
«Hún er ljómandi falleg.«
^Rað má hún fyrir mér.«
»Hún er vellauðug.«
Walter svaraði engu, en reyndi að kom-
ast heim að húsinu, en Múlattinn fylgdi hon-
um eftir og sagði:
»F*ér viljið losast við mig, en þér hafið
ekkert undanfæri og eruð alveg á mínu valdi.
Viljið þér svo giftast stúlkunni eða ekki?*
«Eg hefi þegar sagt yður það — nei,«
hrópaði Walter því óttaslegnari, sem honum
fanst hann vera að missa vald yfir þolinmæði
sinni. En hinn áleitni Múlatti var stöðugt jafn-
kaldur og rólyndur.
»Jæja, svo tek eg yður fastan,« sagði Mú-
lattinn um leið og hann læsti um handlegg
hans ómjúku taki.
Hinn ungi grasafræðingur hafði sjaldan Ient
í slarki og erjum óhlutvandra veraldarmanna,
en lengst af haft allan hugann á friðsamlegri
vísindastarfsemi; var hann þvf mesti geðspekt-
armaður og seinn til að skipta skapi. En þessi
ofsalega áreitni, sem kom honum á óvart,
hleypti á svipstundu í hann feiknabræði.
Hann tók snögt viðbragð og reif sig lausan,
hopaði tvö fet aftur á bak og hafði skammbyssu
á lofti í einni svipan. Retta gerði hann með
því afli og snarræði, sem honum hefði ekki
komið til hugar að hann ætti til.
Regar hann hafði þannig snúizt til varnar
með örugt vopn í hendi, rann honum reiðin
og hann náði fullu valdi yfir sjálfum sér. Hann
varð sannfærður um að hann ætti hér í höggi
við óðan mann, og að skjóta sjúkling, —
sem hefði fengið æðiskast, fanst honum ósæmi-
legt. Hann hörfaði því lengra aftur á bak og
sagði í ákveðnum róm:
»Eg þekki yður eigi og skil ekki atferli
yðar. Látið mig í friði. Eg hefi aldrei gert
neitt á hluta yðar, svo eg viti,~
^Rér skulið fá að þekkja mig,« sagði Mú-
lattinn með niðurbældri þrumurödd. »Já, þér
skuluð læra að þekkja Melazzo Ouizkoa, og að
hann ávalt framfylgir hótunum sínuin,» og líkt
og hann væri blindur af bræði og ofsa, óð
hann að Rjóðverjanum.
Pí heyrðist snögt garg eða smellur. Mú-
lattinn nam staðar og hlustaði og aftur heyrð-
ist þetta einkennilega hljóð og svo í þriðja
skifti en gleggra. Múlattinn tók viðbragð og
alt varð í uppnámi inni í húsinu.
»Eg verð að fara« sagði Múlattinn, »og
við verðum að skilja í þetta sinn, en munvð
eftir Melazzo Guizkoa. Pað nafn hefi eg á-
formað að festist yður í minni meðan þér lif-
ið. Líði yður svo vel, við sjáumst aftur inn-
an skamms«. Síðan -tók hann undir sig stökk
og hvarf, eins og jörðin hefði gleipt hann.
Pjóðverjinn skundaði því næst inn í veit-
ingahúsið; þar var engin sála. Síðan fór hann
að Ieita að fylgdarmanni sínum og fann hann
steinsofandi úti í hesthúsinu hjá klárunum.
Ressi svertingi hafði reynst honum mjög gagn-
legur, því hann var hundkunnugur þar um
slóðir, en nú var vöknuð tortryggni hjá Rjóð-
verjanum til hans, og hann einsetti sér að láta
harm fara úr þjónustu sinni.
Regar doktor Walter kom aftur inn í gesta-
stofuna, var hún að fyllast af mönnum, sem
nýverið voru stignir af hestum sínum, og ver-
ið var að slökkva blysin, er sumir þeirra höfðu
borið sem leiðarljós. Mennirnir voru af alt
öðru sauðahúsi en þeir, sem höfðu verið þar
fyrir lítilli stundu. Hér voru komnir auðugir
jarðeignamenn og þrælasalar, og í för með
þeim nokkrir menn úr næsta ríki. Flestir voru