Nýjar kvöldvökur - 01.02.1911, Qupperneq 1

Ur blöðum Jóns halta.
Eftir séra Jónas Jónasson.
2. Jarðarför Jóns halta.
Nálægt miðdegisbilinu kom prestsdóttirin
inn til mín og færði mér kaffi; gat hún þess
um leið, að líkfylgdin væri komin frá Dyn-
janda, og mundi innan skanims verða gengið
> kirkju. Eg fór því að núa stýrurnar úr aug-
unum, því eg var ekki hálfsofinn, eins og nærri
má geta, og fór síðan að sötra kaffið. Að
því búnu hypjaði eg mig á fætur, þvoði af
mér allan svefn og ódugnað í köldu vatni;
bjó mig eftir föngum og gekk út síðan.
Veðrið var hið sama. Hæg og svöl haf-
gola strauk kjassandi og hressandi um kinn-
arnar á mér, og sópaði burtu síðasta svefn-
rykinu. Svo var mér boðið að ganga til
stofu.
Þar voru þeir þá fyrir, presturinn, Por-
björn á Dynjanda og fimm menn aðrir. Þor-
björn var álitlegur maður sýnum, og bar á
sér nokkurn fyrirmannakeim, ekki ólíkt því og
hann hefði verið hreppstjóri allmörg ár. Það
var líka orð og að sönnu. Hinir allir voru
óbreyttir bændur, allir heldur fátæklega til
fara.
Þeir voru allir staðnir upp og presturinn
kominn í hempuna; þeir voru að búast til að
ganga í kirkju. Eg bað um Ieyfi til að mega
fylgjast með í kirkjuna, og var það auðfengið.
Inni f kórnum, sunnanmegin altaris, stóð
líkkista, einkennilega löguð. Hún var slétt fyr-
lr báða gafla, og jafnvið í báða enda, en á
höfðagaflinn var negld útsöguð mynd af
útrunnu stundaglasi og kross upp af;. að
öðruleyti var kistan líkust krossreistu timbur-
húsi á gaflinn að sjá, og enginn listi að of-
an, heldur aðeins hvöss röðin á bustinni að
ofan. Hún var grásvert, og hvergi nokkur listi
eða lakkáburður til prýði eða fegurðar.
Þorbjörn á Dynjanda var forsöngvari og
einn mannanna söng með honum. Þorbjörn
spurði prest, hvað ætti að syngja — hvort
ekki væri nóg að syngja »Alt eins og blómstr-
ið eina;» hann hefði sett það upp, karlinn,
að sá sálmur væri sunginn yfir sér lil enda.
En hvað þeir vildu syngja meira — þá væri
sér sama.
Prestur kvaðst reyndar ætla að tala nokkur
orð yfir kistunni, en það mætti svo vel skifta
sálminum fyrir því. Kom þeim svo saman
um það að taka tvö versin framan af sálmin-
um, og hafa þau á undan ræðunni. Svo skyldi
halda áfram, þegar ræðunni væri lokið, og alt
ganga sem vant væri.
Fátt manna var í kirkjunni: Þessir sex
karlmenn, sem eg sá í stofunni, og tveir aðr-
ir, sem sátu frammi í króbekk. Þá gengu
þrjár konur í kirkjuna. Það var kona Þorbjarn-
ar á Dynjanda og tvær dætur þeirra hjóna.
Konan og hin yngri dóttirin settust í insta
sæti að norðan fram í framkirkjunni, en hin
eldri gekk rakleitt inn í kór og settist á bekk-
;nn að sunnauverðu rétt við höfðagaflinn á
kistunni og bændi sig. Það var Helga.
Helga var mjög lagleg stúlka og myndar-
leg að sjá; húrj ein bar sig svo, sem hún
hefði mist einhvers, sem hún unni, og gat
ekki fengið sér bætt aftur. A hinum var ekki
annað að sjá, en verið væri að hola ofan í
jörðina einhverium sveitarómaga, sem allir væru
fegnir að losast við.
N. Kv. V. 2.