Nýjar kvöldvökur - 01.02.1911, Qupperneq 9

FORLAGAGLETNI.
33
íanakynblendingur, sem virtist hafa haft forustu
fyrir aðförinni að Rjóðverjanum, gekk fram.
»Þetta er njósnarinn,« mæiti hann, »sem
snuðrar í kringum verustað okkar, og er eng-
anveginn trúandi. Við hittum hann í kvöld,
þegar hann var að raða niður töfragrösunr sín-
um. Látið hann fá verðskuldaða hegningu.*
Múlattinn hneigði sig og augu hans hvíldu
stöðugt á fanganum.
»Já, það er hann,« sagði hann með ánægju-
legum róm, »það er hann, sem ætlaði að
framselja ekki aðeins mig, heldur og ykkur
alla samar., í snörur hvítu varganna. Hvað á
að gera við hann?«
Blökkumennirnir stóðu undrandi umhverfis
höfðingja sinn; fæstir þeirra höfðu heyrt talað
um þenna hættulega mann. Svo heyrðist muld-
ur mann frá manni, sem gaf í skyn, að sjálf-
sagt væri að hengja þrjótinn þar á trjágrein-
ununi, eins og alla ‘óvini þeirra, sem þeir gætu
handsamað,
Múlattinn hneigði sig aftur, það brá fyrir
fyrirlitningarglotti á koparlitaða andlitinu hans.
Svo sagði hann hátt og skýrt:
»Gott og vel, hann verðskuldar dauðann.
En við verðum að taka tillit til kringumstæð-
anna. Norðurríkjunum, verndurum sverting-
janna, höfum vér heitið fylgi voru, og Grant
hershöfðingi, borgar höfðinglega hverjar þær
fréttir, er vér getum fært horium frá óvinunum.
Þessi maður kann að vita ýmislegt sem er á-
ríðandi fyrir hershöfðingann að komast að, og
því verður að hafa upp úr honum alt, sem
hann veit og okkur má að gagni koma. Af-
hendið mér hann, því eg mun hafa lag á að
fá hann til að segja alt, sem hann veit.»
Sumir virtust ífyrstu ekki allskostar ánægð-
ir með að fresta líflátinu, en eftir litla stund var
það samþykt í einu hljóði, enda var auð-
séð, að Múlattinn hafði eigi búist við öðru,
Því hann skipaði nokkrum svertingjum að fara
með bandingjann á öruggan stað. Við hina
sagði hann, að tími væri koninn til að setjast
að kvöldverði. Kvaðst hann hafa látið opna
tunnu af rommi handa þeim og vonaði að
fólkið hresti sig á því.
Fólkið fagnaði þessum tíðindum. Tveir
svertingjar tóku Pjó'ðverjann aftur á axlir sér
og báru hann inn í lítið bjálkahús þar í nánd
og lokuðu hann þar inni og sneru svo aftur
til félaga sinna.
Rarna í einverunni hafði Rjóðverjinn gott
næði til þess að hugsa um hagi sína, þótt
hann væri illa staddur og böndin særðu hann.
Hann ímyndaði sér, að Múlattinn mundi
eigi ætla að láta lífláta sig. En ef til vill bindi
hann lífgjöfina því skilyrði, sem hann hafði
áður heyrt, og ekki gátu verið annað en
grillur brjálaðs manns, og honum fanst þetta
skilyrði enn geigvænlegra en dauðinn.
En dauðinn erfáum velkominn, og fáir menn
taka með gleði móti honum. Og það var
margt, sem batt þenna unga mann við lífið
með sterkum böndum. Hann var að verða
frægur fyrir lærdóm sinn og bundinn við mikla
vísindalega starfsemi. Hann átti og friðsælt
heimili, og þarna í hörmungum sínum fann
hann bezt, hve mjög hann var fjötraður við það,
þótt það .væri fremur fátækt, og hann hefði
orðið að búa við þröngan kost á lærdómsár-
unum. Hann mintist móður sinnar og bréfs-
ins, sem hann var nýbúinn að fá frá henni.
og fór að hugsa um, hvort það mundi verða
síðasta bréfið, sem hann fengi að lesa.
Ofan á þessar döpru hugsanir bættust hin-
ar líkamlegu þjáningar, sem voru að verða ó-
bærilegar. Hann kvaldist af þorsta, og hefði
þá gefið aleigu sína fyrir svaladrykk.
Innan lítillar stundar var hurðinni lokið upp,
og Múlattinn kom inn í bjálkahúsið og fylgdi
honum svertingi með blys í hendi. Hann reisti
Rjóðverjann upp, setti hann á trjábút og tók
ginkeflið út úr honum. Múlattinn horfði á þetta
þegjandi. Síðan settist hann á trédrumb gagn-
vart f3nganum, tók upp skrautlegt vindlaveski,
tók úr því tóbaksvindling og kveikti i hon-
um og reykti hann í mestu makindum.
Regar hann hafði lokið við hann, sagði
hann við fangann: 5