Nýjar kvöldvökur - 01.02.1911, Page 11

FORLAGAGLENI
35
láta þetta morð óhegnt, verði það framið á
friðsömum ferðamanni, sem er að fást við vís-
itidaiega starfsemi.«
«Hvað kemur mér það við?« sagði Melazzó
með fyrirlitningu. «Hvað svo sem getur stjcrn-
in gert mér hér í þessum skógauðnum? Regar
Ijónið læturtil sín *lieyra, verður tígrisdýrið að
þegja, og þar sem Melazzó stjórnar, kemst
engin önnur stjórn að.«
»Hugsið þér yður ávalt að lifa sem útlagi
í þessum skógum.«
»Hvað sem um það er, verður ntér aldrei
gefin sök á lífláti yðar. Eg hefi ekki áformað
að vinna á yður, en það gera þessir menn;
sem hér eru og skoða yður sem njósnara Suð-
urríkjanna. Eg get ekki verndað yður né kom-
ið yður undan, nerna því aðeins að þér lutið
vilja mínum. Eg ber engan óvildarhug til
yðar og stendur á sama, hvort þér hjarið eða
gert verður út af við yður. Það eru nógu
margir aðrir; sem fá að kenna á grimd minni
og hefndarhug, og með þessu, sem eg krefst
að þér gerið fyrir mig, hefi eg eigi einu sinni á-
formað að gera yður ógæfusaman. Rví eg veit,
þó þér hlýðið mér, þá verður það yður aldrei
nema til hamingju.
«Eg skal segja yður helztu atriðin úr æfi-
sögu minni, og þá munið þér skilja hvatir þær,
sem eg hefi til þess að þröngva yður til ráða-
hags við vissa konu.
'»Eg er sonur velmetins herratnanns af hvíta
kynþættinum, en móðir mín var ein af hans
svörtu ambáttum, Faðir minn var mér góður
og þótti honum vænt um mig, en bróðir hans
fyrirleit mig og var mér mjög óvinveittur, og
var eg oft lítilsvirtur og barinn á uppvaxt-
arárunum af hans völdum. En fullkominn fjand-
skap sýndi hann ntér og móður minni fyrst eftir
dauða föður míns; seldi hann þá móður
ntína til Bandaríkjanna og reif sundur leysingja-
bréf það, sem faðir minn hafði gefið okkur
báðunt. Föðurbróðir ntinn var fjárhaldsmaður
bróður míns, sem tók allan arf eftir föður okkar,
°g þessi litli bróðir, sem líktist í öllu föður-
bróðurnum, kom líka frarn gagnvart mér
eins og réttlausum þræl. En svo vildi svo til
einu sinni meðan föðurbróðir minn var á
skemtiferð í Evrópu, að snögt varð um litla
bróður. Hann hafði barið mig með svipu, en
eg brá snöru um háls honum, sem gerði út
af við hann á svipstundu.
«Síðan hefi eg farið huldu höfði og hafst
við í skógaróbygðum meðal undirokaðrar al-
þýðu; beið eg lengi eftir föðurbróður mínum
til þess að gera upp við hann reikninginn.
»þegar ófriðurinn brauzt út, kom hann loks
hingað vestur aftur, og fór þegar að reyna að
fá mig handsamaðan.«
Múlattinn þagnaði og hló hásan kuldahlát-
ur og greip um ennið. Svo hélt hann áfram
frásögninni:
«Fyrir tveim mánuðum drap. eg hann og
alt hans skyldulið, nema eina stúlku, stúlkuna,
sem þér eigið að gitast, og þá nótt ornaði eg
mér við eldinn af hinu brennandi húsi hans.
Þessa stúlku, setn eg gaf Iíf, fundu menn mín-
ir niðri í kjallaranum, var hún þá í öngviti
í fanginu á Múlattakonu. Mér leizt vel á
stúlkuna og eg gaf henni líf; hún náði þegar
einhverju valdi yfir mér, því miðttr. Mér datt
í hug að taka mér hana fyrir konu, en við það
var ekki komandi, en eigi að síður hefi eg
eigi fullan styrk gagnvart henni, og eg fæ mig
ekki til að sálga henni; því verður hún að fara
austur yfir hafið og setjast að í Evrópu. I þess-
ari heimsálfu fær hún ekki að vera. Rér eruð
eini maðurinn hér um slóðir, sem getur flutt
hana austur, og þér verðið að giftast henni,
þá fer hún ekki hingað vestur til hefnda.
sRetta þrælastríð er úti þegar minst varir,
og þá kemst alt réttarfar í fastari skorður, og
þá má enginn vera hér, sem vitnar gegn mér
út af morðbrennunni hjá föðurbróður mínum.«
»Gott og vel, eg skal taka stúlkuna af yð-
ur með mér til Evrópu og koma henni þar
fyrir hjá góðu fólki, þar til hún giftist eðar get-
ur séð fyrir sér sjálf. >•
Múlattinn hristi höfuðið. «Nei, eg verð að
hafa trygging fyrir, að ungmey þessi verði mér
aldrei til armæðu, baki mér eigi fleiri sorgir
S*