Nýjar kvöldvökur - 01.02.1911, Síða 12

36
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
en hún þegar hefir gert. Eg hefi enga trygg-
ingu fyrir að hún eiri fyrir austan og komi
eigi hingað aftur um hæl, en ef að þér giftist
henni, er hún bundin og sama sem dauð fyrir
mig, því hún hleypur eigi frá manni sínuni,
og eg hefi mínar hugmyndir um, að henni
muni þykja vænt um yður, er fram líða stund-
ir, og eigi mun yður fýsa hingað vestur aftur,
það veit eg. Akveðið yður því í snatri, stúlk-
an verður að fara. Hún fylgir yður þá inn í
eilífðina, ef eigi er annars kostur. Hugsið um,
að það er eigi aðeins yðar líf, heldur og henn-
ar, sem þér eigið að frelsa.
Rjóðverjinn vissi ekki lengur hvað hann
átti að segja, og ráðþrota hrópaði hann upp
yfir sig:
»Sjáið þér eigi, að það er voðalegt að gift-
ast á þenna hátt?»
«Svo þér viljið heldur verða hengdur, eða
ef til vill viljið þér heldur að eg fái yður í
hendur mönnum mínum; það eru índianar
meðal þeirra og þeir kunna tökin á að lífláta
mann á þann hátt, að þeir hafi sem mesta á-
nægju af því.«
»Nei, nei,« hrópaði doktorinn því nær ör-
vita af tilhugsuninni um það, ef Indíanarnir yrðu
látnir kvelja úr sér lífið.
»Svo þér samþykkið þá giftinguna?«
Flestum verður það að grípa til hverskon-
ar örþrifaráða, séu eigi önnur fyrir hettdi, til
þess að forða lífi sínu, þegar hvalafullur dauði
steðjar að, og svo fór fyrir þe|sum unga vís-
indamanni, sem þó fyrir stundarkorni hafði
verið einráðinn í að láta heldur lífið, en
ganga að þessum viðbjóðslega ráðahag. En
þegar að herti, bilaði þrekið, og hann fór að
hugsa um, að mögulegt kynni að verða fyrir
sig að losast við þessa kvensnift von bráðar,
þótt hann yrði nú neyddur til að giftast henni,
Hann hafði engarsiðferðisskyldur gagnvart henni
þegar stofnað væri til hjónabandsins á þenna
ofbeldishátt. Svo fór hann að votia, að eitt-
hvað kynni að koma fyrir á síðustu stundu,
sem kynni að hindra það, að hjónabandið kætn-
Ist á. Hann fór og að finna til þess, að það
mundi vera skykla sín við móður sína og vini
og heimili að varðveita líf sitt, ef auðið væri.
Hann reyndi þó enti að malda í móinn og
sagði:
»Hvernig get eg gift mig, skilríkjalaus
maður!«
»Eg hefir leiðarbréf yðar, og það nægir,
þegar samþykki yðar er fengið.«
»En lögin munu eigi viðurkenna slíka ólög-
lega giftingu hér úti á víðavangi,«
»VígsIan fer fram eftir lögum Bandaríkjanna
og gildir um allan heim.«
»En prestlaus vígsla er eigi gild.»
»PrestIausir erum við ekki hérna, og sé alt
löglegt, er engu að kvíða, og það ntun eg
sjá um. Hjónabandið verður í alla staði lög-
um samkvæmt, svo hvorki lögfræðingar né
prestar munu geta vefengt það.«
Allar varnir Pjóðverjans voru nú þrotnar,
og hann gafst upp og lét Múlattann ráða.
Böndin voru nú umsvifalaust skorin af honum
og svertingjarirr reistu hann á fætur. Hann
var leiddur af stað, og foringinn rak á eftir og
sagði að engum tíma mætti eyða, því að njósn-
aralið væri á hælum þeirra, svo eigi nmndi
þar lengi verða vært.
Hann leiddi Walter heim að tjaldbúð einni,
þótt hann héldi áfram að nialda í móinn og
segði:
«En stúlkan þekkir mig ekki, hvernig farið
þér að, ef hún þverneitar að giftast mér og
lætur eigi kúga sig?«
Hún þekkir yður og hún vill yður, það
hefir hún sagt ntér í dag. Hún sagðist vera
fús til þess að giftast yður, ef það losaði sig
við að vera í návist minni, sem hún hataði
svo mjög. Og fljótt nú, annars verðum við
of seinir.x
Úti fyrir tjaldbúðinni var dimt; aðeins lítið
svæði var lélega upplýst með daufum beyki-
blysum og stóðu þar í kring nokkrir hrika-
legir og illúðugir Múlattar, efalaust nánustu vinir
og fylgistnenn Melazzó. Meðal þeirra voru tveir
hvítir menn, báðir með bundnar hendur, auð-
sjáanlega óttaslegnir og illa haldnir. Annar