Nýjar kvöldvökur - 01.02.1911, Síða 17

FORLAGAGLETNI.
41
ingssvið hratt aftur eflir skipinu svo að marr-
aði í skónum.
»Guð minn góður,« tautaði doktorinn, «þessi
bjáni álítur mig þó aldrei vera barnamorðingja*,
og hann reikaði í æstu skapi fram skipið. En
þó varð gremja hans ekki langvinn. Horf-
urnar á að hann kynni að verða ekkjumaður
ef til vill áður en hann verulega væri orðinn
eiginmaður, vakt hjá honum ýmsar hugsanir,
undarlegar og blíðar. Honum fanst að þótf
hann á þennan hátt losnaði við þetta andstyggi-
lega hjónaband, fyndi hann þó til engrar gleði
yfir horfunum á því. Blíðar brjóstgæðistil-
finningar höfðu læðst inn í sálu hans, og
hann fór að hugsa um alt það mótlætí, sem
þessi vesalings kona mundi hafa orðið að þola,
og orsakað hafði að hún var nú orðin dauð-
veik bæði á sál og líkama. Og svo áttu það
að verða forlög hennar að deyja svona ung.
»Saklaus eins og barn» hafði læknirinn sagt.
Nei, eftir því óskaði hann sannarlega ekki, jafn-
'vel þótt hann með því fengi frelsi sitt aftur.
Það væri þó sannarlega nóg önnur ráð til að
leys? þetta nauðungar hjúskaparband. Rétt-
ast væri að brenna hjúskaparskuldbindinguna,
sem þau hefðu verið neydd til að rita undir,
og þá mundi enginn dómstóll vilja viðúrkenna
þetta málainyndar hjónaband, og kirkjan mundi
aldrei halda fram gildi þeirra eiða, sem þröng-
vað væri fram með hótunum um bráðan bana.
Og hjarta hans varð stöðugt blíðara og mýkra,
svo það sem honum hafði fyrir tveim tímum
fundist óbætanleg ógæfa, var honum nú farið
að þykja vel viðunandi og óverulegt. Hann
gat eigi gleymt hinum sáru kjökurslunum, sem
hann hafði heyrt um morguninn í herbergi
bonu sinnar. Og hann var farið að langa til
að geta fengið að segja henni fáein huggunar-
0rð, til þess að reyna að sefa harm hennar,
°g láta hana vita, að hann vildi vera vinur
bennar og verndari og mýkja raunir hennar
eftir megni. En nú yrði hún ef til vill liðið
lík innan stundar, og hann hefði aldrei fengið
að sjá hana í lifanda iífi. Hann hætti að
hafa óbeit á því þótt hún kynni að hafa brún-
an hörundslit. Dauðans skuggi hafði numið þann
hleypidóm úr huga hans að fella verð á henni
fyrir það, sem hlaut að vera henni ósjálfrátt.
[Framh.]
Heimkynni KínYerja í Lundúnaborg.
Ef maður kemur til Lundúnaborgar snöggva
ferð, svo sem til að dvelja þar hálfan mánuð eða
þrjár vikur, verður niaður að jafnaði litlu nær
í því að þekkja þessa miklu Babýlon og lífið
þar. Maður hefir komist innanum helztu skraut-
göturnar, samkomustaðina, torgin og sölustað-
ina í vesturhluta borgarinnar, þar sem þessar
hœrri tiu þúsundir, sem Englendingar kalla það,
búa og lifa í öllum vellystingum praktuglega,
eins og ríki maðurinn í dæmissögunni. Það er
meira að segja hægt að vera þar svo í mörg
ár, og fara meira og minna um borgina á
hverjum degi, og hafa þó aldrei af öðru að
segja. Þar er ríki munaðarins og tízkunnar,
eyðslunnar og sterlingspundanna, svo eg segi
ekki meira. En nú skyldi manni detta í hug
einhvern góðan veðurdag að halda meira aust-
ur á bóginn, austur í gegnum City —miðbik
borgarinnar,—þar sem miljónirnar velta dag-
lega handa á milli, þar sem er öll aðalverzlun
borgarinnar og hjartastaður allra viðskifta á
Englandi, þá kemur hann í austurhlutann, og
mundi honum þá gefa á að líta, að ekki er
allt gull sem glóir í þessari auðugu, gullvold-
ugu borg — langmestu borg heimsins.
Þegar þangað kemur, er hann kominn inn
í verkamannadeild borgarinnar; þar eru stræt-
in bæði þröng og skitin, og nóg um hávaða
og skarkala. Mörg tungumál suða þar í eyrum
honum í einu, og því nær sem kemur skipa-
kvíum austur- og vestur-indversku verzlunarfé-
laganna, því meiri verður hringlandinn og fjöl-
breytnin. Ókennileguin andlitum með öllum
hugsanlegum hörundslit bregður fyrir í hverju
spori, og kemst hann'þar skjótt að þeirri nið-
ó