Nýjar kvöldvökur - 01.02.1911, Síða 20

44
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ofan í spilin, að enginn þeirra tók eftir því
að við komum inn, og enginn gegndi, þó við
yrtum á þá. En það var einkennilega eftirtekt-
arvert, að athuga þessi 23 andlit, sem voru
þarna svo þétt saman, spent og æst, með tindr-
andi augum. Kínverjar eru mjög gefnir fyrir
hættuspil, og leggja alt í þau, sem þeir afla
sér með vinnu sinni mánuðum saman. Spil
þeirra heitir Fan-tan, og er leikið með tening-
utn og 32 dómínctöflum, og geta ekki nema
fjórir spilað í einu. Teningarnir skera úr, í
hvaða röð þeir, sem spila, mega velja sár
tvær töflur úr dómíuótöflunum; en þær liggja
þar í átta hrúgum. Regar allir eru búnir að
velja sér tvær töflur hver, leggja þeir þá fé und-
ir, snúa dóminótöflunum við, og telja augu
þau, er upp koma, hver hjá sér. Sá vinnur
spilið, sem flest fær augun, og fellur þá í hans
hlut alt það, sem lagt hefir verið undir í spil-
inu, er verður svo að gjalda húsbóndanum í
þessu spilavíti toll af gróða sínum. Við spurð-
um, hvort þeir legðu mikið fé undir, en feng-
um að vita, að þessir Kínverjar voru af hin-
um allra snauðasta lýð þeirra, er vinnur í höfn-
um og á skipum við hin verstu verk, og fá
það illa borgað. En alt sem þeim áskotnast
hverfur í þessar tvær djöfullegu hítir, hættu-
spilin og opíumreykingar. Peir lifa hinu versta
sultarlífi, og alt fer í spil og reykingar, með-
an þeir eiga nokkurn eyri, og ef félagar þeina,
eða þá húsbóndinn í þessum grenjum, sem
alt lendir seinast hjá, liti ekki til með þeim,
mundu þeir verða hrönnum saman hungurmorða.
í einum afkima í spilagreni þessu sáum
við einkennilegan útbúnað. Rar var stór, slétt
hella, sem féll nákvæmlega út í hornið; á
henni stóð glas, fult af olíu, og synti ofan á
henni kveikur, og logaði Ijós á kveiknum. í
kringum glasið stóðu nokkrir tómir eggjabik-
arar, kínverskur vasi (einskonar hátt kerý og
blómapottur, fullur af sandi. í vasanum voru
mjóir tréprjónar, eitthvað 15 til 18 þumlunga
langir. í herbergi einu litlu þar hjá voru eng-
in rúmstæði, en skot eitt lítið var þar út í
vegginn; þar var lítið altari í skotinu, og lágu
á því ræmur af kínverskum gullpappfr og
fagurlituðum silkidúkutn og páfuglafjaðrir hengu
utan á því hér og þar. Ennfremur stóðu á
því tómir eggjabikarar, vasar, ilmprjónar og
olíuglas með Ijósi í. Ljós þetta er til minning-
ar um framliðna ástvini. Við og við eru eggja-
bikararnir fyltir með spíritus, ilmprjónunum er
stungið ofan í blómpottinn, kveikt á þeim,
og svo gera þeir bæn sína á meðan prjónarn-
ir eru að brenna út.
Við gengum svo fram í fremsta herbergið
aftur. Maðurinn í sjómannafötunum hafði feng-
ið sér í aðra pípu, og var að fást við að bua
hana út. ^Petta kostar nú einn shilling (90 au) >,
sagði hann og benti okkur á svo lítið glas
með ópíumvökva, að það var ekki meira í
því en sem svaraði tveimur fingurbjörgum.
Verðið var ósvífið, ekki sízt þegar þess er
gætt, að þessir garmar unnu sér varla meira
inn en einn shilling á dag. Enskir útgerðar-
menn, skipstjórar og vinnuveitendur nota sér
það skammar'ega, hvað þessir austrænu menn
heimta lítið af lífinu, og gjalda þeim sultar-
kaup, og enginn skiftir sér um það. þó að
þeir velti útaf í Englandi. Hvert ættu þeir að
fara annað en í þessi glötunarhús, þegar eng-
inn skilur þá annarstaðar? Og hvað þeirra bíð-
ur þar, vorum við búnir að sjá og heyra af
þeirra eigin vörum.
Litli maðurinn, sem stóð við búðarborðið
bauð okkur tebolla, og drukkum við hann
sykur- og rjómalaust að kínverskum sið. Te-
kanna er altaf á eldinum hjá Kínverjum og er
látið í hana oft á dag. Mjólk og sykur vilja
þeir ekki með — þykir það skemma teð. Eg
spurði húsbónda, hvort hann teykti opíum eins
og hinir, og svaraði liann þá dræmt: Margoft*.
-Reykið þér mikið í einu?«
«Margoft,» svaraði hann.
Fimm eða sex aðrar Kínverjavistir voru
þarna í nágrenninu; við komum í þær allar,
og allar voru þær steyptar í sama mótinu,
uema ef nokkuð var, voru þær enn óþverra-
legri en þessi. Allar eru þær andstyggileg greni,
jafnpestnæm bæði fyrir sál og Iíkama, enda