Nýjar kvöldvökur - 01.06.1912, Blaðsíða 5

HYPATIA.
125
nýjar freistingar með hverjum degi. — Hann
getur sent . , . hvern sem hann vill. Og þó
— ef eg væri —í Alexandríu að minsta kosti —
gæti eg ráðið ráð dag frá degi. Eg mundi
áreiðanlega hafa betur gát á vegum mínum.
Og margt gæti viljað til, sem maður á sízt
von á. Pembó, vinur minn, heldurðu að eg
drýgi synd með því að hlýða patríarkanum?«
»A,« svaraði Pembó og hló við, »áðan
varstu á því að flýja út í eyðimörkina. Og nú,
þegar þú finnur þefinn af ófriðnum í fjarska,
gerist þú óðara ókyr sem ólmur víghestur.
Farðu, og guð fylgi þér. Pú missir einskis í
við það; þú ert ofgamall til þess að verða
ástfanginn, offátækur til þess að kaupa þér
biskupsdæmi og ofvandaður til þess að láta
gefa þér það.«
»Er þér alvara?« sagði Arseníus.
»Hvað sagði eg þér úti í garðinum?« svar-
aði Pembó; »farðu og hafðu upp á syni okk-
ar og sendu mér fregnir af honum.«
»Æ, já, skömm er að, hvað eg er verald-
lega sinnaður,* mælti Arseníus; »eg hef alveg
gleymt að spyrja eftir honum; hvernig líður
piltinum, æruverðugi herra?«
»Hverjum svo sem?« svaraði Pétur.
»Honum Fílammoni, andlegum syni okkar,
sem við sendum ofan eftir fyrir þremur mán-
uðum?« svaraði Pembó; »hann hefur líklega
orðið hafinn eitthvað hærra?«
»Hann er frá,« sagði Pétur fyririitlega.
»Frá?« æptu báðir karlarnir í einu.
»Já, bölvaður óþokkinn, og bölvun Júdas-
ar hvílir á honum. Hann var ekki búinn að
vera þrjá daga hjá okkur, þegar hann barði
roig á almanna færi í garði patríarkans, kast-
aði kristinni trú og hljóp svo til heiðnu kon-
unnar, hennar Hypatíu, enda er hann blind-
skotinn í henni.«
Báðir karlarnir litu hver á annan, föinuðu
upp og ógn og skelfingu var að sjá á svip
þeirra.
»Ástfanginn í Hypatiu?« sagði Arseníus að
síðustu. ■
»Pað er ómögulegt,« sagði Pembó með
grátekka. Pað hefur verið farið illa og kald-
hranalega að drengnum — honum hefur verið
sýnt ranglæti; hann var ekki vanur öðru en
blíðu og ástúðlegu atlæti, og gat því ekki þol-
að annað. Pið eruð grimmlyndir menn og ó-
trúir ráðsmenn guðs. Drottinn mun heimta
blóð barns síns af ykkar höndum.«
»Rétt er nú það,« hrópaði Pétur og spratt
upp í reiði sinni. »Petta er réttlætið í veröld-
inni. §kammið mig, skammið patríarkann,
skammið alla veröldina, nema þá bersyndugu.
Eins og flasfenginn og uppstökkur maður geti
ekki gert grein fyrir því öllu saman. Jú, það
held eg. Eins og ungir bjánar hafi aldrei áður
ur látið glepjast af fallegri snoppu.«
»Ó, vinir mínir,« kallaði Arseníus, »hví
eruð þið að kastast á smánarorðum að óþörfu;
eg er sá eini, sem á að bera ávíturnar. Eg
gaf þér ráðið, Pembó. — Eg sendi hann í
burtu. Eg kem með —strax —undireins og hætti
ekki fyr en eg finn hann. Eg skal faðma kné
hans þangað til að hann kennir í brjósti um
hærur mínar. Lofum Heraklíanusi og Órestesi
að gera það sem þeim sýnist. Pað kemur ekki
mál við mig.— Eg ætla að Ieita að syni mín-
um, segi eg. Eg hratt honum saklausum út í
freistingar Babýlonar. Blóð hans kemur yfir
mitt höfuð—eins og eg hefði ekki nógar synd-
ir samt að bera, þó þetta bættist ekki við.
Ó, Absalon, sonur minn. Guð gæfi eg hefði
dáið fyrir þig, sonur minn.«
TÓLFTI KAPÍTULI.
Munaðarheimar.
Húsið, sem þau Pelagía og Amalinn tóku
á leigu, er þau voru sezt að í Alexandríu, var
eitt með hinum skrautlegustu húsum borgar-
innar. Pau höfðu nú átt þar heima um þrjá
mánuði, og hafði Pelagía prýtt það með öllu
því, er telja má til Paradísar letinnar og mun-
aðarins. Sjálf var hún auðug. Og gotnesku
gestirnir hennar höfðu fullar hendur fjár af
rómversku herfangi og lofuðu henni og fylgi-