Nýjar kvöldvökur - 01.06.1912, Blaðsíða 16

136
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
»Eg fór að leita að Zarisu og fann hana í
garðinum. Hún sat þar í jasmín-laufskála, var
að laga á sér hárið og notaði gosbrunnsþróna
sem spegil. Hár hennar var mikið og fallegt,
féll niður um brjóst og herðar og tók henni
niður fyrir mitti. Eg skundaði til hennar með
útbreiddan faðminn. Hún faðmaði mig að
sér sem systir og fann að því við mig, að eg
liefði látið sig bíða svona lengi.
»Við settumst við gosbrunninn, og eg flýtti
mér að segja henni það, sem eg hafði heyrt.
»Æ, segirðu satt,« sagði hún. »Pá er sælu
okkar lokið.«
»Því þá það,« sagði eg; »ætlarðu að hætta
að elska mig, af því eg er ekki bróðir þinn?«
»Nei, alls ekki,« hélt hún áfram; »en ef
það er heyrum kunnugt, að við séum ekki
systkyn, þá þykir það ekki tilhlýðilegt, að við
sáum öllum stundum saman.«
»Og upp frá þessu urðu fundir okkarmeð
allt öðrum hætti; við umgengumst ekki hvort
annað lengur sem bróðir og systir. Oft bar
fundum okkar saman hjá jasmíntrjánum. Zarisa
var nú gerbreytt. Hún var þögul og fremur
dauf í bragði og tók mér nú aldrei með slíkri
blíðu og alúð sem áður; og þegar eg kom og
settist niður hjá henni, roðnaði hún og leit
niður fyrir sig. Mér fór að verða órótt innan-
brjósts. Ótti og von skiftust á í hjarta mínu,
sem og ætíð eru samfara sannri ást. Eg gerð-
ist því órólegur og áhyggjuíullur og harmaði
mjög þá sæludaga, þegar við vorum hvort
öðru sem bróðir og systir. En þótt gervallur
heimurinn hefði i boði verið, hefði eg ekki
viljað vera bróðir hennar.
, »Um þessar mundir fékk fóstri minn skipun
frá kónginum í Granada þess efnis, að gerast
yfirmaður í kastalanum Coyn, sem lá á landa-
mærunum. Hann tók því að búa sig undir
að flytja búferlum með alla fjölskyldu sína.
En mér tilkynti hann að eg yrði að vera eftir
í Cartoma. Eg ságðist ekki vilja skilja við
Zarisu, því eg elskaði hana.
»Sú er einmitt orsök þess, að eg vil ekki
hafa þig með í för minni,* sagði hann. »Nú
er tími til kominn, Abendaraez, að þú fáir að
vita leyndarmál ættar þinnar. Pú ert ekki son-
ur minn og Zarisa ekki systir þín.& »Ó, eg
veit það alt,« sagði eg; -»og eg elska hana
þúsund sinnum meira en nokkur bróðir getur
elskað systur sína. F*ú hefur alið okkur upp
hvort með öðru og kent okkur að þykja vænt
hvoru um annað. Og gæfa annars er gæfa
hins, því hjörtu okkar eru tengd að eilífu,
traustum trygðaböndum. Pau mátt þú ekki
slíta. En sýndu nú, hvað þú getur gert og
vilt gera fyrir mig. Vertu nú í sannleika faðir
og gef mér dóttur þína Zarisu fyrir konu.«
»En nú seig brúnin á gamla manninum.
»Hef eg gabbað sjálfan mig?« sagði hann.
»Hafið þið sett ykkur upp á móti mér — þið,
sem eg hef annast og alið önn fyrir? Er það
endurgjaldið fyrir föðurumhyggju þá, er eg
hef auðsýnt þér, að þú fíflar dóttur mína og
kennir henni að lítilsvirða föður sinn? Vissu-
lega væri það fullgild ástæða fyrir mig að
neita þér um dóttur mína, þar sem þú ert af
útlögum komirin og ert sjálfur landrækur í
Granada. Mundi eg þó ekki hafa tekið tillit til
þess; en annað verra er riú uppi á teningnum.
Og aldrei get eg fyrirgefið þér það, að þú
hefur með brögðum og undirferli reynt að ná
henni á þitt vald.«
»Eg reyndi á allar lundir að sannfæra karl-
inn og mýkja, og bera hönd fyrir höfuð okk-
ar Zarisu, en alt var árangurslaust. Gramur í
geði skildist eg við hann, fór til Zarisu og
sagði henni aila málavöxtn; sagði henni, að
við yrðum að skilja fyrir fult og allt og mund-
um aldrei fá að sjást framar. »Faðir þinn mun
gæta þín stranglega. Og ekki mun á löngu
líða, áður en nýr biðill kemur að biðja þín,
því þú ert ung og fögur og faðir þinn vell-
auðugur. Pá mun eg gleymast.«
»Zarísa setti ofan í við mig fyrir vantraust
mitt og fullvissaði mig um, að hún skyldi aldrei
bregðast mér. En eg gerði mig ekki enn ánægð-
an með þetta, og var því enn efablandinn og
vonlaus um framtíð okkar og skilnað. Hún
komst við af hugarangri mínu og sorg og lof-