Nýjar kvöldvökur - 01.06.1912, Blaðsíða 14

134
NYJAR KV0LDVÖKUR.
hélt hann á löngu, tvíeggjuðu spjóti. Hann grun-
aði ekki neitt, en starði með stórum, bláum,
dreymandi augum upp í tunglið og söng serk-
nesk ástaljóð með viðkvæmri, fallegri og hreim-
mikilli röddu.
Spánverjarnir riðu í veg fyrir hann og öftr-
uðu honum að komast leiðar sinnar, en vildu
þó ekki ráðast að honum á fyrra bragði, því
maðurinn var ekki árennilegur. En í svo ójöfn-
um leik hlaut hann auðvitað að bera Iægri hlut.
Serkinn tók til orða: »Séuð þið heiðar-
legir riddarar og viljið hljóta sanna frægð, þá
komið einn í einu, og mun eg þá ósmeikur
mæta ykkur hverjum á fætur öðrum. En ef þið
eruð ræningjar, sem væntið herfangs, þá kom-
ið allir í einu og sýnið bleyðiskap ykkar og
og níðingshátt!«
Spánverjarnir réðu ráðum sínum í nokkra
stund. Síðan reið einn þeirra fram og mælti:
»Jafnvel þó engin riddaralög bjóði oss að eiga
á hættu með að missa herfang það, sem er á
voru valdi, viljum vér þó gjarnan sýna þá
kurteisi, er við með fullum rétti gætum neitað.
Hrausti Serki, ver þú þig!«
Um Ieið og hann sagði þetta, sneri hann
hesti sínum við, staðnæmdist í hæfilegri fjar-
lægð, keyrði hestinn sporum og þeysti móti
ókunna manninum. Þeir mættust á miðri leið.
Okunni riddarinn lagði spjóti sínu til mótstöðu-
manns síns, hóf hann úr söðlinum og varpaði
honum til jarðar. Sömu leið fór annar og þriðji.
Reim var varpað til iarðar sundurflakandi í sár-
um. En er þeir tveir sem eftir voru, sáu ófarir
félaga sinna, gleymdu þeir kurteisissamningn-
um og lögðu báðir til ókunna riddarans í senn.
Annað lagið gat hann borið af sér, en særð-
ist af hinu í lærinu og misti þá spjótið. Þá lét
hann sem hann flýði; hinir eltu rtokkurn spöl
En þá gerði hann skyndilega viðbragð. Sneri
við í einni svipan með slíku snarræði og lip-
urð, sem auðkendi serknesku riddarana. Hann
reið rétt fram hjá hinum, varp sér úr söðlin-
um, greip spjót sitt og komst á bak aítur; sneri
síðan hestinum við og var nú reiðubúinn að
leggja til orustu að nýju.
Þetta gerðist með svo skjótri svipan, að
Spánverjarnir gátu ekkert að gert. Og er þeir
sáu hann þeysa á móti sér aftur með alvæpi,
setti annar hornið á munn sér og þeytti það
af öllum kröftum. Landsstjórinn kom þá von
bráðar með menn sína.
Narvaez varð injög forviða, er hann sá þrjá
af mönnum sínum liggja fallna og tvo í grim-
asta bardaga við Serkjann. Hann óskaði að
hafa komið fyr, svo hann hefði getað fengið
að reyna sig við þennan hrausta riddara. Hann
skipaði mönnum sínum að hætta, og bauð
Serkjanum með kurteisum orðum að eiga jafn-
ari leik.
Serkinn lét sér það vel líka, og síðan hófu
þeir atlöguna. Lengi gekk svo, að ekki mátti
í milli sjá hver sigra mundi. Spánverjinn átti
fult í fangi með að verjast höggum og lög-
um mótstöðumanns síns; var hann þó hraust-
ur vel og vanur vopnaburði og öðrum ridd-
araíþróttum. En Serkinn var aðframkominn
eftir bardagann og blóðmissinn; sat því ekki
eins fast í söðli og áður og hafði ekki eins
gott vald á að stjórna hesti sínum og áður.
En nú skyldi til skarar skríða. Og er Serkinn
gerði hina síðustu atrennu, hóf hann sig í
söðlinum og lagði spjótinu með heljarafli til
mótstöðumanns síns. Lagið kom á skjöld
Spánverjans, en um leið kom hann lagi á
Serkjann og særði hann sár mikið á hægra
handlegg. Síóan reið Narvaez fast að Serkjan-
um, greip um mittið á honum, dró hann úr
söðlinum og varpaði sér af baki með hann
í fanginu. Nú tókust þeir á og þreyttu fang
af miklu kappi. En sökum þess, að Serkinn
var mjög að þrotum kominn, þá endaði leik-
urinn svo, að hann hné til jarðar. Narvaez
setti hnéð fyrir brjóst honum og reiddi til lags
stóran morðhníf og hrópaði: »Riddari, gefstu
upp, líf þitt er á mínu valdi! •<
Serkinn svaraði afarrólegur: »Heldur vil eg
deyja en missa frelsi mitt. Eg óttast ekki dauða
minn. Dreptu mig, ef þér svo sýnist.«
Þegar Narvaez sá að Serkinn brá sér hvergi,
dáðist hann að hugrekki hans og hreysti,