Nýjar kvöldvökur - 01.01.1914, Page 3

SMARÁGDÁ.
Saga frá Miklagarði eftir Augúst Niemann.
1. Mæðginin.
Á þiifari enska herskipsins »Royal Sovereign«
á höfninni í Port Said stóðu maður og kona
og ræddust við alvarlega, án þess að láta há-
vaðann í kring koma sér neitt við. ,Það var
farið að kvölda, Ijóskerin á skipinu, Ijósin í af-
girtum gulbrúnum húsunum í borginni og rauð-
tnóskulegur, dauflegur ljósbjarmi frá vatnsflet-
tnum sló daufri glætu yfir höfnina, en alvarleg-
ur máninn og blikandi stjörnurnar horfði ofan
af dökkum himninum á annríkið og stritið.
Skipið var á förum. Á þilfarinu úði og grúði
af hvítklæddum sjóliðsmönnum og hásetum og
1 miðri þvögunni stóð varðmaður eins og stytta,
nteð byssu á öxl, í rauðri treyju með livítan
ftjálm og skein af fáguðum hjálmbroddinum
Seni gull væri. Skarkalinn var ennþá meiri þeim
megin á skipinu, sem að bo'rginni vissi. Þar
'águ tvö lág og breið kolaskip upp við háa,
bfynvarða skipshliðina, og við Ijósglætuna frá
e,dinum í stórum járnkörfum, sem hengdar voru
uPp í möstur kolaskipanna, unnu hinir alþektu
^olamenn frá Port Said, þessir ágætu verkamenn
1 staerstu kolastöð heimsins. Kolaskipin lágu
^Vert upp að öðru og frá borðstokk þeirra
v°ru lögð borð á ská upp að lestarhlerum her-
sfopsins; á borðunum hlupu tvær raðir dökk-
*e'tra manna, upp öðrumegin og niður hinu-
meg>n, með fulfa kolakörfu upp, tóma niður.
^n hvort voru það karlmenn eða konur? Þeir
v°ru eins og svartir skuggar, klæddir poka, sem
f’uldi höfuðið og nakinn líkamann niður að
hnjám. pejr hlupu, æptu og sungu alveg sam-
taka, þeir flýttu sér, létu röðina ekki riðlast,
ýttu hver öðium og liðu áfram eins og svipir
undirheimum. Kaldur vindur blés innan úr
N. Kv. VIII. 1.
Lybíu-eyðimörk yfir Menzale-vatnið og þeytti
reyk og ryki út á Miðjarðarhaf.
Pað voru mæðgin sem voru að tala saman
á þilfarinu: frú ísabella af hertogaættinni Pem-
broke og einkasonur hennar, Hugh de Lucy.
Hún hafði komið frá Kairó til þess að kveðja
son sinn, sem ætlaði að fara á »Royal Sovereign®
til Aþenuborgar og þaðan til Miklagarðs í þjón-
ustu ríkisins. Hún ætlaði að vefja hann örm-
um að skilnaði, gefa honum nokkur heilræði
og hverfa síðan aftur til Kairó, þangað sem
hennar störf kölluðu hana ; hún var nefnilega
hjúkrunarkona í enska spítalanum þar. Frú
ísabella hafði verið mjög fögur og var alþekt
áður fyrir það, hvað hún var lagin við það
að ríða mestu fjörhestum á dýraveiðum yfir
stokka og steina, garða og keldur, en þegar
hún sá, að átrúnaðargoðið hennar, hann Hugh
hennar, var orðinn fullorðinn maður, göfugur
í hugsunarhætti og vandaður, þá fanst henni
að hún þyrfti ekki lengur að elta unaðsemdir
þessa heims, þar eð maðurinn hennar var þá
látinn, og gaf sig alla við kristilegri góðgerða-
semi. Hún hafði gefið fátækum allan sinn mikla
auð og hjúkraði nú sjúkum.
Hún var ennþá fögur ásýndum, og ef til
vill ennþá fegurri nú heldur en áður þegar
mannkærleikinn skein ekki út úr andlitsdráttun-
um. Mjallhvítar hærurnar krýndu ennið og þessi
háa, hvítklædda kona var eins og einhver æðri
vera. Hugh sonur hennar var höfði hærri en
hún, samsvaraði sér vel, hafði æft og liðkað
líkamann með leikfimi og dýraveiðum; hann
var því Ijómandi fallegur á velli og allar hreyf-
ingar hans eftir þvi. Hver vöðvi hans virtist
vera fullþroskaður, hörundsliturinn var blóm-
1