Nýjar kvöldvökur - 01.01.1914, Blaðsíða 15

VINNUMAÐURINN.
13
að út af þessu gjaldi kæmust ekki flestir, en
fyrirhyggju þurfti til þess, því kaupstaðarferðir
voru ekki tíðar, að birgja sig til langs tíma með
hverri, bæði af nauðsynjavöru, brennivíni o. fl.
Nú var þessi öldungur varla orðinn ferða-
fer um sóknir sínar, og að flestu aftur farið,
nema sízt með róminn, en þrátt fyrir alt, héld-
ust við allar gamlar venjur og engum kom til
hugar að hann hætti prestskapnum. Enginn
talaði neitt, utan velvildarorðum, og viðkvæði
var 'að »blessuðum sauðnum® segðist vel, eins
°g ætíð hefði verið. Einstöku beztu bændurn-
’ri fórust orð á þá leið, að það væri orðið
lítið sveitarútsvar prestsins, og hefði ætíð verið
fremur rýrt, því hann hafði aldrei búmaður
verið, en einlægt væri þó að draga af því, og
undarlegur ormur væri í efnum þessara presta,
þeir gætu aldrei þrifist, þó þeir nytu þessara
miklu og margbrotnu tekna, en til hvers væri
að tala um það, þó hann nú blessaður segði
af sér, þá kæmi einhver í staðinn sem aldrei
e*gnaðist neitt, og yrði þó líklega miklu eftir-
gangssamari með gjöldin. Svo væru þeir marg-
lr þessir nýju prestar alveg raddlausir eins og
fiskar, og hvaða gagn eða ánægja væri þá að
Þeitn. Skollinn skyldi hafa alla rómlausa presta.
Vor það sem eg var 14 ára gamall, og
skyldi ganga til prestsins, til að búa mig und-
lr fermingu, var séra Geir mjög lasinn, annað
veifið í rúminu; það var álitin gigt sem að
honum gekk, og messuföll urðu óvenjulega
Utörg það vor. Fermingarbörnum sem fjærst
voru i sóknunum, var komið fyrir um tíma í
Srend við prestssetrið hér og þar, þau sem
attu heima nálægt, máttu heima sitja og var
eg eitt þeirra.
Við vorum 15 úr öllum sóknunum. Ekki
var það oft sem við gengum heim á prests-
setr>ð, við fórum annanhvorn dag í hálfan mán-
uð; þá settumst við hringinn í kringum karl-
lnn f baðstofuhúsi hans. Hann var í lausarúmi
°g var það haft á miðju gólfi. Rýður var hann
1 viðmóti við okkur og lét okkur lesa stutt,
Því við vorum mörg þó kverið væri langt.
Biblíusögur átti hann ekki við í það sinn. Tölu-
vert brýndi hann fyrir okkur að forðast synd-
ina, og þó enn meir -- af því að hún væri
óumflýjanleg, og Satan sæti á svikræðum við
mannanna kyn — að iðrast rækilega, til að fá
fyrirgefningu, sökum fórnardauða Krists, því
sá illi óvinur hlyti að láta undan því valdi,
sem tekið hefði á sig allar mannanna syndir,
ef iðrunin væri nógu heit og andinn sundur-
kraminn. En áftur talaði hann furðulítið um
það, að innræta sér kenningar Krists, sjaldan
um kjarnann í ræðum hans, meira um strangt
réttlæti, en kærleika drottins, og yfirhöfuð lítið
um siðgæði hér í lífi og rétta breytni við
bræður og systur. Hjá honum var að fá öfluga
viðvörun við löstum og glæpum, en síður upp-
hvatning til mannúðar og bróðurkærleika, og
þó var hann sjálfur drenglyndur og vildi öll-
um vel. —
Á þrenningarhátíðinni fermdi presturinn okk-
ur, var þá farinn að hressast nokkuð, en þó
með veikum burðum.
Fermingardaginn var veður kalt af norðri,
en úrkomulítið fram að hádegi, úr því skall á
brunastórhríð, svo um messutímann heyrðist
varla til prestsins og var hann þó hátalaður,
en til barnanna heyrðu víst fáir af söfnuðin-
um. En þó veðrið væri ægilégt, var eg hálf-
feginn, að það varð til þess að ekki heyrðist
til mín, því eg var feiminn. Eg hafði aldrei
verið yfirheyrður á kirkjugólfi, og þó eg kynni
viðstöðulaust kverið mitt og gengi vel að svara
út úr, var einhver beygur í mér við fullorðna
fólkið. Eg hefi víst hugsað að það væri svo
hámentað úr skóla lífsins. »Svo lengi lærir sem
lifir*' hefur mér þá komið til hugar, en því
ver hefur mér ekki reynst svo vera alment síð-
an, og mörgum orðið kverið og biblían, ókunn-
ur heimur, þó nógar þululærdóm hati fengið
úr þeim í óráði bernskunnar. Rannig leið þessi
dagur, sem var sunnudagurinn í 7. viku sum-
ars. Flestir komust heim að kveldi, því ögn
rofaði til, nema það sem lengst var aðkomið,
hafði tekið sér gistingu á leiðinni heim.
Hreppsstjórinn í Holtshreppi hét Pórður
og bjó rausnarbúi í Ási í Skógahverfi, vel mið-