Nýjar kvöldvökur - 01.01.1914, Síða 4

2
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
legur og bar vott um að hann hafði verið í
veðurlagi bæði norðlægari og suðlægari landa
og blakknað og roðnað á dýraveiðum og her-
förum. Hann var mjög líkur móður sinni á-
sýndum, en andlitsdrættirnir mýkri vegna æsk-
unnar, augnaráðið bar vott um blíðlyndi og
glaðlyndi um leið. Hann var í kjól eins og
allir tignir Englendingar eru á kvöldin um mat-
artíma, en á höfðinu hafði hann húfu, sem
hallaðist mikið aftur í hnakkann.
»Já, mamma,« sagðí hann, »þegar eg í Ad-
en fékk skipun um að fara til Miklagarðs, þá
fanst mér eins og gamall draumur væri að ræt-
ast. Eg hef ekki sagt þér það ennþá, að þegar
eg var f Feneyjum í fyrra vor, þá kom eg í
San Lazaró, armenska klaustrið, sem er þar í
einum hólmanum og þar sem er stórt bóka-
safn og þrentsmiðja fyrir austurlenzkar bækur.
Eg vildi sjá herbergið þar sem hinn frægi ætt-
ingi okkar, Byron lávarður, vann. Pegar eg var
inni þar sem hann hafði hugsað og ort svo
mikið, þá Iifnaði sú ósk í brjósti mér, að hefj-
ast handa og berjast til þess að frelsa kúgaða
og þjakaða kristna þjóð, eins og hann. Pessi
ósk hefur fest rætur hjá mér, og þegar eg heyrði
að eg ætti að verða aðstoðarmaður sendiherra
okkar í Miklagarði, þá vaknaði þessi gamla
löngun mín, og eg vona að eg geti einhverju
áorkað. Það er eins og stjórnin ætli líka að
taka rögg á sig, enda er það hreinasta minkun,
hvað hún hefur verið aðgerðalaus og horft á
Tyrki kúga Armena. Rað verður að reka þessa
grimmu siðleysingja út úr Norðurálfunnil*
»Já, Hugh minn, eg vona það líka, og eg
vildi að Gladstone hefði framkvæmdarvald og
og gæti gert meira en að tala. En eg er hrædd
um að ættingi okkar, Byron lávarður, hafi látið
Ieiðast af löngun í æfintýri og af skáldlegum
guðmóði fyrir fornri frægð Grikkja, og eg vona
að þú hafir altaf aðalefnið hugfast; því að jöllu
okkar starfi verðum við að hafa fyrir augum
málefni frelsarans, endurlausnara heimsins. —
Nú verð eg víst að kveðja þig, eg sé að verk-
ið er á enda og að skipið ér á förum.«
»Já, stundin er komiu. Við verðum að borða
úti á hafinu. — Vertu nú sæl, mamma, og líði
þér vel! *
»Þau tókust í hendur og korfðust í augu.
Rað virtist snöggvast sem frú ísabellu ætlaði að
fara eins og rómversku konunni, sem rétti 6yni
sínum skjöldinn, og hvetja hann til hreysti, en
tilfinningarnar hennar báru hana ofurliði, hún
faðmaði soh innilega að sér og kysti hann.
»Vertu sæll, Hughl*
»Vertu sæl, mamma!«
Hún gekk niður skipsstigann, og beið henn-
ar þar ruggandi, egypskur bátur. Hugh hjálp-
aði móður sinni niður í bátinn, dökku róðrar-
mennirnir lögðust á árar, og hann starði í rauð-
leitri ljósglætunni á eftir hvítklæddri konunni,
þangað til hún steig í land og hvarf upp í
götuna við Café de la Bourse.
Svo sneri hann sér við og fór niður til
sjóforingjanna. Skipið fór hægt á stað, smá-
herti svo á sér og klauf brátt öldurnar hinu-
megin við stóra bylgjubrjótinn úti fyrir höfn-
inni í Port Said.
2. »Royal Sovereign.*
Þegar sóiin kom upp og speglaði sig í
hafinu, var búið að þco alt sót og öll merki
eftir svörtu álfana í Port Said og herskipið
þeysti mjallahvítt eftir bláum bylgjum Miðjarð-
arhafsins. Hið þunga brynskip skar sig áfram
með ógnarþunga og þeytti frá sér hvítu löðr-
inu á báða bóga og aftur af því sáust löður-
rákirnar svo langt sem augað eygði. Skínandi
löðrið lá eins og íshroði á dimmbláum iðandi
haffletinum.
»Royal Sovereign« fór ekki styztu leið til
Aþenuborgar. Honum hafði verið skipað að
sýna á sér brynjaðan belginn, ægilegu fallbyssu-
kjaftana cg hið tignarlega enska merki í siglu-
toppinum framan við hafnirnar í Krít; þarvoru
óeirðir vegna þess að nokkur tyrknesk herskip
höfðu verið send þangað landstjórninni til hjálp-
ar. Ensku stjórninni þótti það ráðlegast að
áminna bæði kristna menn og Múhameðs menn
þar á eynni um það, að enski flotinn er alstað-