Nýjar kvöldvökur - 01.01.1914, Qupperneq 13

VINNUMAÐURINN.
11
hlíðaröxl þeirri sem aðgreindi þessa sveitar-
hluta, lá bærinn Miklaholt; var þingstaður, og
hreppurinn nefndur Holtshreppur, þar var kirkja
°g aðsetursstaður prestsins. Rótti sú jörð góð
að flestu leyti. Bæir stóðu í röðum að austan
og vestanverðu í dalnum, og náði sú lögun
út að Miklaholti. í hverfinu þar fyrir norðan
lágu bæir á víð og dreif á öldumynduðu flat-
lendi, sem var umvafið allskonar víðí og fleiri
hraftjurtum. Efnahagur bænda var allgóður, þó
óvíða væru stórbændur, en flestir höfðu nóg
fyrir sig og sína, og mjög margir áttu jörðina
sem þeir sátu á, og allir skuldlausir. Ef nokk-
Ur skuldaði öðrum, var það við framfærslusveit
Þess hins sama.
Þegar eg eiginlega man fyrst eftir mér,
var eg í fóstri hjá hjónunum, sem bjuggu í
dalnum, nokkuð innan við Miklaholt, á bæ
sem Qrund hét. Þau hétu Jón og Ása; eigi
attu þau börn, en höfðu alið upp 2 börn önn-
Ur en mig, sem látist höfðu nálægt fermingar-
aldri og man eg lítið eftir þeim. Eg var tekin
a 6 ári. Foreldrar mínir voru þá dánir, hún
Þá fyrir 2 árum, en hann orðið bráðkvaddur
tveimur dögum áður en fóstri minn sótti mig.
Foreldrar mínir dvöldu í húsmensku á næsta
við Qrund, og höfðu eigi átt önnur börn
en mig, Eign þeirra hafði rétt hrokkið fyrir
útför, eða eftir því sem eg hef komist næst,
tékk fóstri minn ekki álnarvirði með mér. Eg
nian eftir þegar faðir minn lézt, þá kom Árni
~~ svo hét húsbóndinn — inn í baðstofu, og
var svo undarlegur, alt gekk í. hvíslingum og
°tti sýndist mér á hverju andliti; svo fór hann
ul og vinnumaður hans með, en eg var lok-
aður inni í baðstofuhúsi og lítil stúlka sem
hjónin áttu, en við sáum í gegn um rifu á
þilinu, að þeir komu með föður minn og lögðu
hann í rúm í frambaðstofu, breiddu svo tjald
fyrir framan, en sátu þó lengi innan við, og
hekti eg að föt föður míns, voru lögð fram
fyrir tjaldið og þvottavatn og áhöld borin inn-
fyrir. Eg vildi æða framfyrir og koma til pabba,
hví mér fanst alt þetta svo óvanalegt og hræði-
le8t, en stulkan þaggaði niður í mér. Morg-
uninn eftir var mér sagt að hann væri dáinn,
og þá var hann tekinn úr rúminu og borinn
fram í skála, þá þótti mér óttalegast af öllu
að sjá hann vafinn hvítu líni, hátt og lágt. og
sjá hann liggja á fjöl, grét eg stjórnlaust eða
orgaði, meðan á þessu stóð, svo eg var sár
fyrir brjóstinu það sem eftir var dagsins. Mestu
óhljóðin minkuðu í mér, meðan sungið var
yfir líkinu, þá man eg fyrst eftir mínum kæra
fósturföður, því hann hafði verið fenginn til
að bera fram líkið og syngja yfir því. Daginn
eftir að þetta skeði, sótti hann mig og bar sumt
af leiðinni en ögn gat eg gengið, því færi og
veður var indælt. Þetta var á einmánuði.
Síðar var mér sagt að Árni bóndi hefði
fundið föður minn, Iiggjandi meðvitundarlaus-
an -á hlöðugólfi, sem var við hús á túninu.
Nokkru fyr um daginn hafði hann gengið til
húsanna og ekki kent neins meins, svo menn
vissu.
Fljótlega hefi eg víst gleymt föðurmissinum,
því forsjónin veitti mér aðra foreldra, svo góða,
að varla er hugsanlegt að betri gætu verið, þó
að bönd blóðs og skyldu hefðu frá upphafi
tengt mig við þau, og sá dagur var þá ekki
upprunninn að skömm þætti að því, að fara
gagnstætt þessu með munaðarleysingja, og því
einstætt dæmi líklegasl.
Bæði hjónin voru samanvalin í því að ann-
ast mig og elska, hann var eftirlátari og hvers-
dagslega blíðari, en hún var stöðugri í allri
stjórn á mér, enda var hún það yfirleitt á heim-
ilinu. Fyrirhyggja inni og úti var Iangtum meiri
hjá henni en honum, þó hann væri duglegur
til allra verka, og það með afbrigðum.
Hann var þrekinn á vöxt, meðalmaður á
hæð og hvatur í spori, bjartur að yfirlitum og
ljóshærður með hátt og beint nef og stórt enn'
og varð snemma sköllóttur.
Hún var há og grönn með dökt hár mik-
ið, fremur toginleit en rjóð f andliti, gráleit
augu, kinnbeinin í stærra lagi og ennið breitt.
Yfirandlitið tiltölulega meira um sig en niður-
andlitið, því hakan var mjó og munnurinn
nettur. Nokkuð var hún svipmikil og máske
2*