Nýjar kvöldvökur - 01.01.1914, Page 16

14
NYIAR KVÖLDVÖKUR.
aldra maður, og hafði verið við sveitarstjórn-
ina, síðan hann byrjaði búskap. Launaður var
hann af hreppsfé, nú á síðari árum og það
með ríflegri upphæð, en þá voru föst laun
hreppstjóra ekki komin í gildi. Enginn annar
vildi taka þann starfa á hendur, heldur ekki
eins vaxinn því, hreppurinn var stór og sveit-
arþyngslin mikil, þó margir bændur væru efna-
menn sem mikið þoldu. Rórður var skynsam-
ur og allvel að sér í mörgu, kappsmaður mik-
ill og hlaut það flest fram að ganga sem hann
vildi. Rað var komið í vana að sitja og standa
eftir hans fyrirskipun. Mörgum þótti nóg um
ráðríki hans, en það bætti um, að hann var
hreinlyndur og fór ekki á bak við neinn, með
það sem hann ætlaði að gera. Ef geðofsi hans
og frekja spilti fyrir einhverju máli, þar sem
þéttlyndi og þrautseigja var á móti, hafði hann
sér til aðstoðar bónda í grendinni, sem Magn-
ús hét og var skýr maður, geðhægur og lipur
í viðtali. Hann sendi Pórður af örkinni, til að
fá því framgengt með góðu, sem hann sá að
ekki mundi vinnast með harðfengi, og eins að
koma mörgu smávegis í lag, með sinni ljúf-
mannlegu framkomu, sem hinum þótti fyrir
neðan sig að eiga við, en innan frá afkimum
og skúmaskotum í bæjunum, og eftir götuslóð-
um, skomingum og lautardrögum í milli bæj-
anna fram og aftur, læddist sá orðasveimur
að annar væri óþolandi harðstjóri, en hinn ó-
hreinlyndur smjaðrari, en sannast sagt, stjórn-
uðu báðir vel, þó það væri gert sitt með
hverju móti. Báðir voru vel efnaðir, en Rórð-
ur langt um meir, enda var hann í launuðu
embætti; en hinn hafði ekkert fyrir mörg ó-
mök og talsvert vanþakklæti. —
Tveimur árum eftir að eg var fermdur, voru
harðindi mikil frá sólstöðum og fram í 4. viku
sumars. Víða jarðbönn allan þennan tíma. Voru
þá flestir í Skarðsárdal þrotnir með hey fyrir
fé og hross, þegar leið að sumarmálum og
eftir það, og búnir að reka út í Skógahverfi
þegar batinn byrjaði. Par hafði lengst af verið
snöp, og nokkrir sem hjálpað gátu um hey,
þó engjar væru elcki grösugar. Fóstri minn
var annar af tveimur mönnum í dalnum, sem
aflagsfær var, enda dró hann sig ekki í hlé,
og lét af hendi hey daglega, þar til að ekki
var nægilegt eftir handa kúnum þegar batnaði,
þó alt kæmist af hjá honum, og yfirleitt varð
ekki fellir, nema sumir mistu nokkuð af lömb-
um undan ám sínum; mátti það ekki mikið
heita eftir áhorfum, en batinn var góður, þeg-
ar hann kom, og jörðin kjarngóð, þegar hún
kom undan svo viðvarandi snjóbreiðu, sem á
henni hafði legið.
Retta vor fékk Þorður hreppsstjóri tilkynn-
ingu um það vestan úr Bitru, að svo fljótt
sem ísa leysti, svo vegir yrðu færir, væri í á-
formi að taka upp og flytja hreppaflutningi
hjón nokkur ásamt tveimur börnum þeirra,
sem eftir öllum fengnum upplýsingum hlytu
að eiga framfærslusveit í hans hreppi. Bréf
það sem kom að vestan, gat þess þó um leið,
að grunur hefði lagst á þessi hjón um sauða-
þjófnað og fleira, og væri nú sem stæði und-
ir rannsókn, en allra nýjustu líkur bentu þó
til þess, að þau mundu sleppa, og með því
að þau væru öreigar, mundi ékki verða dregið
að flytja þau á stað þegar hægt væri. Líka
væri nú farið að lána styrk til viðurværis þeim,
upp á væntanlegt endurgjald frá Holthreppi,
en æskiiegt væri að styrkur sá væri ekki meiri,
en ítrasta nauðsyn krefði.
Bæði hreppsstjórinn og aðrir könnuðust
vel við sveitfesti mannsins. Hann hét Einarog
hafði alizt upp hjá bændum, sem enn voru
uppi í hreppnum. Unglingur hafði hann farið
í vistir vestur um sveitir, og komið sér heldur
vel. Heyrst hafði að hann hefði komist í kunn-
ingskap við stúlku, sem orðlögð var fyrir skap-
vonzku og vargsæði í flestri framkomu og því
alstaðar illa liðin og hvergi nema ár í stað.
Hún var orðin miðaldra, þegar hún narraði
þennan meinlausa ungling til að giftast sér,
og ásamt öðrum óknyttum sýnt sig í að stela.
Flestir trúðu því fljótt, að hún hefði komið
mannnræflinum til þess, og undirokað hann
í því sem öðru, þó hann hefði verið frómur,
meðan hann var sjálfum sér ráðandi. Hún hafði