Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Qupperneq 16

10
KENNIMAÐUR
I N. Kv.
afstöðu hans til yðar persónulega veit ég
aftur á móti ekkert.
— Mér hefir skilizt annað á honum Jó-
hannesi, sagði prestur.
— Það er vani hans að tortryggja og
rægja alla, sem honum finnst vera í vegi
fyrir sér, svaraði Gunnar hiklaust.
— Svo, þér segið það, Gunnar minn.
Þetta hefir kannske við eitthvað að styðj-
ast. Mér var sjálfum farið að detta það í
hug. Hann er nokkuð frekur, karlinn. —
Það var aftur að nálgast vor. En það
var ekki vorlegt í sál séra Bjarna Símon-
arsonar. Áhrifa- og aðgerðalaus varð
hann að horfa upp á það, hvernig allt
rann úr höndum hans. Hann varð svo
skapstyggur, að konu hans stóð beinlínis
stuggur af. Svo bættist það við, að hann
fór að eiga örðugt með svefn. Kvöld eftir
kvöld bylti hann sér svefnvana í rúminu
langt fram á nætur og glímdi dauðþreytt-
ur við sömu spurningarnar upp aftur og
aftur. Hvernig stóð á því, að hann þurfti
alltaf að bíða ósigur? Hvernig stóð á því,
að allt snerist við í höndum hans honum
sjálfum til ófarnaðar? Var hann ekki á
réttri leið? Honum flaug það í hug, hvort
ekki mundi farsælast fyrir hann að sækja
um annað brauð — freista gæfunnar ann-
arsstaðar. En var það ekki að fiýja af
hólmi? Var hann ekki með því að viður-
kenna sinn eigin vanmátt og þess mál-
staðar, sem hann barðist fyrir?
Honum fannst hann vera þreyttur bæði
á sál og líkama, og þó gat hann ekki sofið.
af hverju stafaði sú þreyta? En ekki einu
sinni við þeirri spurningu fékk hann svar,
því að honum var ekki ennþá orðið það
ljóst, að hann var þreyttur af því að gera
ekki neitt. Engin þreyta er eins þung og
lamandi eins og sú, sem er sprottin af að-
gerðaleysi. Ekki einungis líkamlega
hreysti mannsins brýtur hún niður, held-
ur einnig andlegt þrek hans og viljann til
athafna. — Þegar frú Vigdís var að
ámálga það við hann öðru hvoru, að þau
tækju sjálf, þó að ekki væri nema ofur-
lítinn part af jörðinni og hefðu fáeinar
skepnur til þess að vinna fyrir, daufheyrð-
ist hann lengi vel. Þegar hann að síðustu
gaf það eftir, var það eingöngu fyrir þá
sök, að með því mundi hann losna við
þetta sífellda nauð í konu sinni, sem hon-
um leiddist svo mikið. —
Klofningurinn í ungmennafélaginu var
um þessar mundir helzta umræðuefnið í
Breiðdal. Sigur meirihlutans varð ekki
eins glæsilegur, þegar frá leið, og virzt
hafði í upphafi. Þegar til alvörunnar
kom, svikust sumir undan merkjum.
Menn urðu þreyttir á sífelldu rifrildi og
átökum um mál, sem flestir létu sig raun-
ar engu varða. Það er aðeins fyrst, sem
nýungagirnin skipar mönnum í flokka
með og móti. — Á öðrum fundi, þar sem
ganga átti formlega frá málinu, urðu
hörku-umræður, sem leiddu af sér nýjan
klofning. Það varð því ekki þá gengið
formlega frá úrsögn úr þjóðkirkjunni, eins
og forystumenn málsins höfðu ætlazt til.
Það varð að slá því á frest um óákveðinn
tíma og bíða betri byrjar.
Séra Bjarni fylgdist vel með öllu því,
sem gerðist. Það var það eina, sem hann
gat gert. Það svalaði honum dálítið, að
svo leit út sem þetta margumrædda mál
virtist ætla að enda í upplausn og ósam-
komulagi. Minnihlutinn stofnaði nýtt fé-
lag, og eftir að meirihlutinn klofnaði,
stofnaði sá minnihluti annað nýtt félag.
Ungmennafélögin voru því orðin þrjú í
Breiðdal. Fljótt á litið virtist félagslegur
þroski Breiðdælinga aldrei hafa verið
meiri en nú.
Þetta var tími ólgu og umbrota bæði-
innra og ytra. Ennþá varð ekki séð fyrir,,.
hvernig þessum félögum mundi reiða af
eða þeim málefnum, sem bæði beinlínis og
óbeinlínis áttu þátt í tilveru þeirra. Þegar