Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Qupperneq 17

N. Kv.
KENNIMAÐUR
11
þannig er í pottinn búið, kann margt að
skipast á þann veg, sem engan órar fyrir.
29.
Tíðin var góð um vorið. Það kom
•snemma gróður í jörð. Lambféð var látið
liggja úti. Það var unnið óvenju snemma
á túnum. Árgæzkan virtist leika í lyndi.
En svo var það eitt laugardagskvöld á
seinni hluta sauðburðar, að það fór að
anda á norðan, fjarska hægt og meinleys-
islega fyrst, eins og golan væri að þreifa
fyrir sér, hvort henni væri óhætt. Svo
komu þokuhnoðrar inn í hlíðarnar, og þá
fór golan að færast í aukana og um leið
kólnaði, svo að mönnum fór ekki að verða
um sel. Bændurnir litu áhyggjufullir til
lofts. Skyldi hann ætla að versna? Skyldi
það vera óhætt að láta lambféð eiga sig i
nótt? Útvarpið spáði breytilegri átt og
hægviðri. Þó var einhver lægðarskömm
að lámast upp undir land, en ekki hægt
að segja um með neinni vissu, hvar henni
kynni að þóknast að leggja leið sína.
Menn róuðu sig með því, að það væri svo
sem engin hætta á, að hann gerði mjög
sviplegt hret, og þess vegna engin ástæða
til þess að skipta sér af fénu; þetta væri
■ekki annað en meinleysisleg þokubræla,
sem mundi hverfa með sólaruppkomu
næsta dag. Með þá bjargföstu trú fóru
flestir að sofa.
En æði mörgum brá í brún, er þeir
vöknuðu morguninn eftir. Það var komin
grenjandi norðanhríð og jörðin var hvít
af snjó. Frostið var að vísu ekki mjög
inikið; snjórinn var hálfgerð krepja. En
það var ekki betra fyrir litlu lömbin,
úti voru; þau yrðu bjórvot, og ef svo
setti niður mikinn snjó, myndu þau frjósa
í hel í sköflunum. —
Séra Bjarni vaknaði óvenju snemma
þennan morgun. En það var ekki veðrið,
sem vakti hann, heldur konan hans.
Hánn vaknaði við það, að hún vatt sér
fram úr rúminu og út að glugga. Þar stóð
hún góða stund í náttfötunum einum og
rýndi út.
— Hvaða vit er þetta, Vigdís, sagði
hann ásakandi. Það setur að þér, ef þú
stendur þarna lengi.
— Ég finn ekki til kulda, svaraði hún
með nokkrum þráa og hélt áfram að horfa
út um gluggann. Svo bætti hún við efth
stutta þögn:
— Litlu lömbunum, sem úti eru núna,
er áreiðanlega kaldara en mér.
— Hvernig er veðrið? spurði maður
hennar í rúminu.
— Andstyggilegt, nærri því stórhríð.
Hún sneri frá glugganum og kom aftur
upp í rúmið, köld á fótum. Nú tók hann
eftir því, að krapasnjór var á rúðunum,
og hann heyrði storminn þjóta á bænum.
— Ég kenni svo mikið í brjósti um litlu
lömbin, sem úti eru núna, byrjaði kona
hans aftur. Ég er svo hædd um að þau
deyi úr kulda.
— Menn ná fénu vonandi í hús, áður
en svo fer, svaraði hann til þess að segja
eitthvað.
Svo varð þögn um stund og þau heyrðu
hríðina hamast við gluggann, en allt í
einu reis frú Vigdís upp við olnboga og
sagði:
— Hvernig skyldi henni Guðríði í Ási
ganga núna við að hafa lambærnar í hús.
Nú er hún ein með börnin, síðan vetrar-
maðurinn fór.
— Þeir hjálpa henni, nágrannarnir,
svaraði maður hennar dræmt. Raunar
vissi hann, að þetta var blekking, því að
þeir myndu áreiðanlega hafa nóg að gera
við að bjarga sínu eigin fé í hús. Konu
hans varð það líka ljóst, því að hún sagði
strax:
— Nei, þeir hjálpa henni ekki, — að
minnsta kosti ekki fyrr en þeir eru búnir
að ná sínu eigin fé í hús ,og þá verður
2*