Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Qupperneq 19

íí. Kv. KENNIMAÐUR 1Í3'
á sóknarbörn sín meir en í andlegum efn-
um? Tilheyrði það ekki starfi hans að
rétta þeim hjálparhönd, sem erfiðast áttu?
Hvað hefði hann gert — hirðirinn mikli,
-— í hans sporum?
Aður en hann vissi af, hafði hann tekið
ákvörðun. Hann ætlaði að fara sjálfur út
í óveðrið og fram í Ás og gera það, sem í
hans valdi stóð, til þess að bjarga lömb-
um ekkjunnar frá því að frjósa í hel. —
Hann hafði komizt að því, að Breiðdæl-
ingar reiknuðu ekki karlmennsku hans
háu verði og gerðu jafnvel gys að honum
í þeim sökum. En hann skyldi sýna þeim,
að hann væri þó ekki rúinn allri mann-
rænu, eins og þeir kynnu ef til vill að
álíta, sumir hverjir.
— Vigdís, kallaði hann hátt.
— Hvað viltu? spurði hún og leit inn
iyrir.
— Viltu ná í ferðafötin mín?
— Ætlarðu — ætlarðu að fara eitthvað?
í>að var forvitni og undrun í röddinni.
— Já, ég ætla að skreppa fram í Ás og
hjálpa vesalings ekkjunni. Það er ekki
fyrir kvenfólk og börn að koma fé í hús í
þessu veðri.
— Er þetta satt? Er þér alvara? spurði
hún með ákefð og kom nær.
-— Víst er mér alvara. Þó að ég sé lé-
■*egur, ætti ég þó að geta gert eitthvert
gagn.
Áður en hann vissi af, hafði hún flogið
^PP um hálsinn á honum svona eins og
hann stóð. Svona gat hún verið skrítin
stundum. En nú var ekki tími til þess að
§efa neinum barnaskap lausan taum. Nú
var hver mínúta dýrmæt.
— Þakka þér fyrir, góði, hvíslaði hún i
eyra hans. Ég vildi bara, að ég gæti farið
^eð þér. Mér þykir svo vænt um að þú
vilt fara og hjálpa ekkjunni. Ég kenni svo
^uikið í brjósti um hana.
Svo var hún þotin burt með það sama
augnabliki síðar kom hún með fötin
hans. Svo bar hún fyrií hann mat og
kaffi. Svangur mátti hann ekki verða,
Eftir stutta stund var hann ferðbúinn.
Hún fylgdi honum út í dyr, lagði þar
handleggina utan Um hálsinn á honum og
kyssti hann. Á þessari stundu var hún
stolt af honum. Henni hafði oft líkað það
miður, hvað hann virtist ógjarn á að
leggja á sig líkamlegt erfiði og óþægindi,
en þetta bætti það allt saman upp.
Þessi koss hennar snart hann svo ein-
kennilega; hann var eitthvað öðru vísi en
allir aðrir kossar. En nú var ekki tími til
þess að hugsa um slíkt. Hann setti höfuð-
ið niður í bringu og hljóp við fót á móti
hríðinni út í hesthúsið. Hríðin lamdi hann
svo í andlitið, að hann logsveið undan, og
stormurinn svipti honum til. Rétt sem
snöggvast flaug honum í hug að snúa við
og hætta við allt saman, en hann skamm-
aðist sín strax fyrir þá tilhugsun. Hann
flýtti sér að leggja á Léttfeta og reið svo
af stað.
Þegar hann var búinn að vera dálitla
stund úti, fannst honum veðrið ekki eins
vont og fyrst, er hann kom út. Hann hafði
veðrið á eftir sér, og þegar hann fór að
venjast því, gat hann farið að líta í kring-
um sig. Snjórinn var ekki mjög mikill og
svo blautur, að hann spýttist undan hóf-
um hestsins í hvert sinn, er hann steig
niður.
Hann fann krepjuna klessast í fötin sín.
Hún þrengdi sér inn með hálsmálinu og
byrjaði að seytla niður á herðarnar. Það
fór að drjúpa af olíutreyjunni, sem hann
yar í utan yfir, niður í hnakkinn. Hann
var því ekki vanur að verða holdvotur,
svo að það fór um hann hrollur, þegar
hann fann kalda bleytuna læsast í gegn-
um fötin.
Eftir klukkutíma ferð náði hann fram
að Ási. Þegar hann reið fram hjá fjár-
húsunum, sá hann, að þau voru ólokuð.