Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Qupperneq 24

18
KENNIMAÐUK
N.-Kv.
Þó að hann sneri andlitinu hálfvegis
undan, sá séra Bjarni, að hann kafroðn-
aði við að stdma upp þessari spurningu.
Sjálfur var hann í fyrstu óviðbúinn því,
hverju svara skyldi, en áður en honum
hafði eiginlega hugkvæmst nokkuð,
heyrði hann sjálfan sig segja:
— Fermingin sjálf gerir engan að betra
eða duglegra manni. Sá, sem hefir ein-
lægan vilja til þess að láta gott af sér
leiða, getur tekizt það, þó að hann sé ekki
fermdur.
— Ég lofaði pabba mínum að gera það,
sem ég gæti, til þess að verða góður og
duglegur maður, hélt drengurinn áfram,
knúinn af ómótstæðilegri þörf til þess að
trúa prestinum fyrir því, sem honum lá
þyngst á hjarta. En — en ég hélt kannske,
að — að það væri svo erfitt, ef maður
væri ekki fermdur, og það — það þótti
mér verst af öllu.
— Þú verður áreiðanlega góður og dug-
legur maður, sagði séra Bjarni og gat
ekki annað en komizt við af hinni hrein-
skilnislegu játningu drengsins. Það þlaut
að hafa kostað þennan hlédræga dreng
mikla þrekraun að opna sál sína fyrir
honum, ókunnugum manni. — Það er
hugarfarið og viljinn til þess að láta gott
af sér leiða, sem gerir okkur að góðum
mönnum og guði þóknanlegum, en ekki
ytri kennisiðir.
Hvað var hann annars að segja? Var
hann, sjálfur presturinn, farinn að telja
barninu trú um, að allir kirkjusiðir væru
raunar óþarfir og einskis virði? Hann,
sem einmitt hafði barizt fyrir því gagn-
stæða.
Það brá fyrir bjarma í augum drengs-
ins.
—• Þá er mér sama um ferminguna,
sagði hann ,og það var leyndur fögnuður
í röddinni. Þá get ég efnt það, sem ég lof-
aði pabba mínum, og við þurfum ekki að
fara á sveitina. Mér er sama um allt ann-
að. Ég er nú að verða stór, og þá lagast
allt. Hann þagnaði snögglega; það var
eins og strengur hrykki í sundur. Hann
beygði sig niður að garðabandinu og
brast í grát. Þreytan, fögnuðurinn yfir
því, sem presturinn hafði sagt, og þær
miskunnarlausu kröfur, sem lífið gerði
til hans, allt þetta kom slíku róti á til-
finningar hans, að hann réði ekki við
þær lengur; þær urðu að fá útrás í gráti.
Séra Bjarna fannst að hann ætti að
segja eitthvað huggandi og sefandi, en
hann kom ekki upp einu orði. Hann sat
bara og kingdi í sífellu einhverju, sem sat
í hálsinum á honum. Hann rétti út hend-
ina og strauk henni létt yfir hnakka
drengsins. Honum fannst hann verða svo
smár frammi fyrir þessum granna, fjórtán
ára dreng, sem alvara lífsins hafði hrint
út úr áhyggjuleysi bernskunnar og gert
að fullorðnum manni löngu fyrir aldur
fram. Hann varð að ræskja sig duglega
áður en hann tók til máls, og þegar hann
byrjaði, kannaðist hann varla við sinn
eigin málróm.
—Já, það lagast allt bráðum. Bara að
vera ákveðinn í því að vera góður og dug-
andi maður. Þar sem góðir menn fara, þar
eru guðs vegir. Hann langaði að segja
eitthvað meira, en honum var varnað
máls. Honum fannst hann líka vera svo
fátækur af því, sem nokkurt gildi hafði.
Hversdagsleg huggunarorð höfðu hér ekk-
ert að segja.
Hurðin opnaðist og konan kom inn með
tvö lömb í fanginu, sem voru orðin svo
hress, að óhætt var að láta þau til mæðra
sinna. Drengurinn gerði sér eitthvað til
erindis inn í aðra króna, þar sem skugg-
sýnt var. Þar þurrkaði hann af sér tárin.
Mamma hans mátti ekki sjá, að hann
hefði verið að gráta.
— Þér verðið veikur af því að sitja
þarna bæði blautur og kaldur, sagði kon-
an ásakandi og sneri orðum sínum til séra