Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Qupperneq 25

N. Kv.
KENNIMAÐUR
19
Bjarna. Þér áttuð að koma strax heim í
bæ.
— Við vorum alveg að koma, sagði
prestur. Það er allt að verða í góðu lagi.
— Og það er allt yður að þakka, sagði
konan. Lömbin mín hefðu áreiðanlega
fengið að krókna úti í hríðinni, ef þér
hefðuð ekki hjálpað okkur svona drengi-
lega. Ég veit ekki, hvenær ég verð sú
manneskja, að geta launað yður eins og
vert er.
— Minnumst ekki á það, flýtti séra
Bjarni sér að segja. Mér er margborgað
með því einu, að ferð mín hingað skyldi
koma að svona góðum notum. —
Þegar heim í bæinn kom, vildi ekkjan
lána honum þurr föt, en séra Bjarni af-
tók það með öllu. Á endanum þá hann þó
þurra sokka, því að satt að segja voru
faaturnir á honum dofnir af kulda.
— Ég get því miður ekki boðið yður
kaffi; sagði konan afsakandi, því að kaffi-
birgðirnar mínar eru þrotnar. En ég hefi
hér flóaða mjólk, ef þér getið gert yður
bana að góðu. Þér megið til með að
úrekka eitthvað heitt.
-— Ah, sagði séra Bjarni. Flóuð mjólk.
Hún er hreint það bezta, sem hægt er að
fá undir svona kringumstæðum. Raunar
íninntist hann þess ekki að hafa nokkurn
Hma bragðað flóaða mjólk, en þegar hann
saup á henni, fannst honum hún vera
breint og beint guðadrykkur. Hún vermdi
hann niður í tær og fram í fingurgóma.
Hann drakk nægju sína og bórðaði síð-
au heitan mjólkurgraut. Honum fannst
hann hafa ótæmandi matarlyst. — Svo
fór hann að búast til ferðar.
— Ég vona að þessu reiði öllu vel af hjá
yður, sagði hann um leið og hann kvaddi.
— Það vona ég líka, sagði ekkjan. Svo
Varð stutt þögn, því að hugur hennar var
sv° fullur af þakklæti, að hún átti erfitt
mál.
' ^ér megið ekki álíta, að það sé af
persónulegri óvild í yðar garð, sem ég vil
ekki láta ferma drenginn, sagði hún svo.
Sannleikurinn er sá, að ég hefi ekki efni
á því. Ég met það meira að geta gefið
börnunum mínum eitthvað að borða. Ég
vil ekki þiggja náðarbrauð af nokkrum
manni. Við fátæklingarnir eigum líka
okkar metnað, sem okkur er dýrmætari
en allt annað.
— Ég get fullkomlega sett mig í yðar
spor, sagði prestur. Drengurinn yðar þarf
ekki að minnkast sín fyrir það, að vera
ófermdur. í honum eigið þér örugga stoð.
Svo tölum við ekki meira um það. En þér
megið ekki láta það bregðast að leita til
mín, ef yður liggur á hjálp.
Svo gekk hann út úr baðstofunni og
lokaði hurðinni á eftir sér. Hann vildi
vera laus við frekara þakklæti.
30.
Veðrið var farið að lægja og það var
tekið að birta til í lofti, en kuldalegt var
útlitið. Það yrði tvímælalaust höx’kufros'*
um nóttina. Krapið var að breytast í
klakabrynju, sem mundi spenna helgreip-
ar sínar um vorgróðurinn, sem ennþá var
svo ungur og þróttlítill. Náttúran er oft
miskunnarlaus, jafnvel grimmlynd við
börnin sín. En þó er eitt óbreytanlegt:
Nýr gróður kemur ætíð í stað þess, sem
deyr.
Léttfetti var léttstígur að vanda. Á
hröðu tölti bar hann húsbónda sinn heim-
leiðis. Og séra Bjarni var í svo notalega
léttu skapi, þrátt fyrir það, að blaut fötin
væru dálítið óþægileg. Hann hlakkaði til
þess að koma heim. Skyldi ekki Vigdís
hafa verið hugsandi út af honum í dag?
Vigdís. Konan hans. Mikið var hún orð-
in breytt. Þrátt fyrir allt hafði hann sakn-
að söngs hennar og hlátra, þó að honum
hefði stundum þótt nóg um. Líklega hafði
henni ekki alltaf liðið vel. Ef til vill hafðí
henni liðið ennþá verr en honum. Skelf-
3*