Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Síða 27

31. Kv.
KENNIMAÐUR
2!
hafa úr honum hrollinn, sem hafði sett að
honum á heimleiðinni. Á meðan spurði
hún tíðinda.
— Var þér ekki voða kalt, góði?
— Kalt, nei. Ég hafði aldrei tíma til
þess að láta mér verða kalt. Það var allt-
sf einn sprettur.
— Heldurðu, að öll lömbin lifi ?
— Áreiðanlega, fullyrti hann. En það
mátti ekki tæpara standa með sum þeirra.
— Ertu ekki fjarska þreyttur, góði?
— Ekkí svo mjög, svaraði hann. Þó var
hann þreyttur, en samt leið honum svo
Vel.
— Vigdís, hvíslaði hann, þegar hún var
háttuð og lögzt út af við hlið hans og
hjúfraðí sig upp að honum. Mér finnst ég
hafi verið svo lengi að heiman, — í heilt
sr eða lengur. En nú finnst mér að ég sé
kominn heim fyrir fullt og allt.
— Já, vinur minn. Þetta ár hefir verið
larigt og erfitt. Mér hefir svo oft liðið illa.
Það- hefir verið svo langt á milli okkar.
En nú verður allt gott aftur. —
Já, hann fann það, að nú var allt að
hreytast til hins betra. Hann hafði gengið
1 gegnum hreinsunareld og komið út úr
honum aftur nýrri og betri maður en áð-
Ur- Hann var að vísu þreyttur, svo þreytt-
Ur! að aðeins einu sinni hafði hann ver-
því jafnfeginn að hvílast og nú. Það
Var að morgunlagi eftir að hafa villzt í
þoku heila nótt um eyðilega heiði. Síðan
Voru tæp tvö ár.
Eyrir löngu síðan hafði hann gleymt
Þeirri nótt. Hann hafði ekki viljað muna
kana, því. að hún minnti hann um of á
^annlega ófullkomnun og veikleika. En
ftu stóð hún honum svo lifandi í minni,
°g áður en hann vissi af, var hann íarinn
aS setja hana í samband við starf sitt og
kenningu sína. Hver hafði verið árangur-
*nn af starfi hans? Hvað hafði hann bor-
ór býtum? Hafði hann ekki alltaf verið
að berja höfðinu við steininn? Hafði hann
ekki alltaf verið að villast í þoku?
Hann gat ekki annað en glímt við þess-
ar spurningar, án þess að gera sér grein
fyrir því, hvers vegna hann var að því
einmitt núna. Hann fór að vega og meta
starf sitt, kenningu sína, breytni sína. Á
þessari stund varð hann skyggn á svo
margt, sem hann hafði aldrei komið auga
á fyrr.
Já, hann hafði alltaf verið að villast í
þoku, þangað til í dag, þá fór að rofa til.
í dag hafði honum opnazt sýn inn í sál
fjórtán ára drengs, og sú sýn hafði gert
hann svo skyggnan, að honum fannst
hann sjá um heima alla, og þó gleggst inn
í sína eigin sál. En þar var ekkert að sjá;
þar var aðeins auðn og tóm, en hann
skelfdist þó ekki, því að hann fann, að
þar var að spýra nýr og þroskavænlegur
gróður, sem hann hlakkaði til þess að
hlúa að. ,
Honum fannst hann vera að fæðast tiL
nýs lífs, eða hafa verið í álögum og hafa
nú tekizt að varpa af sér álagahamnum. —
Vegurinn, sem hann hafði farið, var
ekki neinn vegur og lá ekki að nemu tak-
marki. Hann var þrotlaus vaðall í rót-
lausri mýri hring eftir hring, án tilgangs,
upphafs og endalaus. ,
En nú sá hann nýja vegi, sem lágu að
nýjum og áður óþekktum markmiðum;
fann nýjan þrótt hnyklast í öllum vöðv- '
um, öðlaðist nýjan skilning á þeim verð-
mætum, sem hann byggði kenningu
sína a.
En mundi honum takast að rata þessa
nýju vegi að þessum nýju markmiðum?
Mundi honum takast að skapa skíran
málm úr deiglunni miklu, sem við þekkj-
um undir nafninu trú. Hann vissi það
ekki, en hann ætlaði að gera sitt bezta.
En eitt var áreiðanlegt: í nótt mundi
hann sofa vel.
Endir.