Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Blaðsíða 36

30
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
N. Kv..
„Við verðum að kanna þetta betur“,
mælti Banderas.
„En með hvaða hætti?“
„Við getum látið einn þjónanna síga
niður“.
Enginn þjónanna virtist þó fús til farar-
innar, en er þeim var boðin góð þóknun
fyrir, gaf einn þeirra sig fram.
Kaðall var nú sóttur í skyndi og hon-
um brugðið utan um þjóninn og hann síð-
an látinn síga niður. Eftir andartak kallaði
hann upp og sagðist sjá skímu af dagsljósi
til vinstri handar.
„Slakið á kaðlinum. Eg ætla að synda
þangað og vita, hvaðan ljósið kemur“.
Eftir stutta stund kom hann aftur.
„Þessi kjallari er í sambandi við Colo-
radofljótið“, mælti hann, „en vafningsvið-
ur og kjarr hylur svo innganginn, að hann
verður tæpast fundinn utan frá“.
„Don Rodriguez hefir aldrei sagt mér
frá þessu“, mælti hershöfðinginn.
„Ekki heldur mér“, mælti Don Jaime.
„Sennilegt er, að hann hafi látið byggja-
kjallara þenna með það fyrir augum að
geta komizt undan þessa leið, ef hann
þyrfti á því að halda“.
„Hitt er eigi að síður jafn óskiljanlegt,
hvernig Ruben hefir komizt að þessu
leyndarmáli og getað notfært sér þessa
leið, er hann flýði héðan“.
„Við verðum að veita honum eftirför,
hvað sem öðru líður og handsama hann“,
sagði Don Jaime.
„Það kann að veitast okkur örðugt, en
við verðum að gera það sem hægt er. Und-
an straumnum hefir hann ekki getað farið,
nema með því að farast á flúðunum, sem
eru hér skammt undan, og yfir Colorado-
fljótið hefir hann ekki haft þrek til að
synda. Sennilegast er, að hann hafi gert
tilraun til að synda upp með árbakkanum
í von um að geta komizt á land hér efra,
án þess að því yrði veitt eftirtekt“.
„Við skulum þá halda norður með fljót-
inu“, mælti Don Jaime, meðan þjónninn
var dreginn upp, „hann getur ekki verið
kominn langt undan á svo skammri
stund“.
Þeir yfirgáfu fangelsið, og Don Jaime
gaf skipun um að nokkrir hestar yrðu söðl-
aðir. Meðan á því stóð fór hann til systur
sinnar og tilkynnti henni, að hann mundi
verða fjarverandi nokkrar klukkustundir.
Hershöfðinginn fór til herbergis síns og
hafði • fataskipti. Hann lokaði dyrunum
vandlega, og gekk úr skugga um það, að
enginn væri nálægur; því næst opnaði
hann skáp og tók út úr honum litla flösku,
sem full var af rauðleitu víni, sem margir
þar um slóðir könnuðust við undir nafn-
inu: brennivín frá Guyames. Úr skúffu í
skápnum tók hann lítið glas með dökk-
rauðum vökva.
„Þetta er dásamleg uppgötvun“, taut-
aði hann. „Þessi ágæta saft er brugguð úr
kurareejurt og hefir sama gildi og gamalt
rauðvín“.
Hann opnaði glasið og áfengan ilm lagði
að vitum hans.
„Dýrlegt, dásamlegt! Nú skal vor góði
vinur, Don Jaime, fá vín, sem honum er
samboðið“.
Djöfullegt glott afskræmdi andlit hans,
meðan hann blandaði eitrinu saman við
vínið í flöskunni. Þegar hann hafði lokið
þessu verki, setti hann tappa í glasið og
kom því fyrir á sínum stað í skápnum.
Vínflöskunni stakk hann á sig.
Don Jaime og tveir þjónar hans biðu
hershöfðingjans, þegar hann kom út.
„Við verðum að hraða okkur, því að
mér leikur grunur á, að þrumuveður sé í
aðsigi“.
Á þessum slóðum er þrumuveður eng-
inn barnaleikur. Öll öfl tortímingarinnar
leggjast á eitt að eyðileggja og umtuma
sem mestu.
„Það er satt“, mælti Banderas, „það er