Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Side 42

DÆTUR FRUMSKÓGARINS
N. Kv.
Samkvæmt erfðaskrá Don Rodriguez er
ég meðráðamaður Donnu Dolores. Mundi
hún geta sett sig upp á móti vilja mínum?
Nei, ónei. Ég mun vissulega ná henni á
vald mitt og öllum hennar auði, þar á með-
al Gimsteinadalnum“.
Á þessu augnabliki kvað við hræðilegt
angistaróp utan úr skóginum. Gomez
hnykkti við. Óp þetta líktist mest kvein-
stöfum manns, sem misþyrmt er á hrylli-
legan hátt.
Gomez vildi snúa hesti sínum í þá átt,
sem hljóðið kom út, til að ganga úr skugga
um, hverju þetta sætti.
„Hægan!“ mælti Banderas, „verum ekki
of djarfir. Við höfum þegar fengið nóg af
hættum, það sem af er nóttunni“.
„Hvað getur þetta verið?“ sagði Gomez.
„Ég ætla mér ekki að fara til hjálpar, mér
leikur aðeins forvitni á að vita hvað er á
seiði“.
„Það vildi ég líka gjarnan vita,“ svaraði
Banderas.
„Þey, þey! Nú heyrist það aftur. Það
færist stöðugt nær“.
„Við skulum fara af baki og fela okkur
þarna inni í cyprusviðarrunnanum,“ hvísl-
aði Banderas.
Þeir félagar stigu af baki í næsta leyni
og héldu í hestana. Skammbyssumar
höfðu þeir til taks.
Kveinin færðust stöðugt nær og að síð-
ustu brakaði í skógarliminu rétt hjá þeim
félögum og maður nokkur skjögraði fram i
rjóðrið. Fötin héngu í tætlum utan á hon-
um og andlit hans var afmyndað af sárs-
auka og skelfingu. Hreyfingar hans bentu
til þess, að hann væri aðframkominn, og
þegar hann kom í mitt rjóðrið, hné hann til
jarðar. Úr höfuðsverði hans rann blóðið
í stríðum straumum. Það var ekki vafa
undirorpið, að höfuðleðrið hafði verið fleg-
• ið af honum.
Þeir félagar horfðu með áhuga á það
sem gerðist. En ótti þeirra náði fyrst há-
marki, er þeir veittu því athygli, að hinn
hræðilega limlesti maður var enginn annar
en Zurdo, sem þeir höfðu árangurslaust
leitað að í Jdrkjuhellinum.
„Heilagi Franciseo!“ stamaði Banderas,
„Þetta er Zurdo!“
„Já, vissulega er það Zurdo,“ svaraði
Gomez. „Skyldu þetta vera hermdarverk
blóðsugunnar?“
Þeir þurftu ekki að bíða lengi svarsins,
því á sömu stundu þustu þrír Apacha-ind-
iánar fram úr skóginum. Þeir námu staðar
hjá Zurdo, sem virtist nær dauða en lífi.
Apacha-indíánarnir voru húðflúraðir og
-'með fjaðraskraut mikið á höfði. Það var
sönnun þess, að þeir voru á vígaferli.
„Við verðum að koma Zurdo til hjálp-
ar,“ hvíslaði Banderas að Gomez, „því við
verðum að vita hverju það sætir, að Apa-
cha-indíánar eru á sveimi svo nærri hací-
endunni.“
„Alveg rétt,“ svaraði Gomez, „gefðu
honum einn skammt þessum stóra djöfli
til hægri, ég skal þjónusta hinn.“
„Viðbúinn! Einn — tveir — skjótum!“
Þótt þeir töluðu lágt, höfðu indíánarnir,
sem hafa mjög næma heyrn eins ög allir
villimenn, þó heyrt til þeirra.
Þeir höfðu þegar reitt tomahawk-axir
sínar á loft, reiðubúnir að höggva 'hinn
• meðvitundarlausa mann, en þegar þeir
heyrðu mannamál rétt hjá sér, létu þeir
þær síga niður og skimuðu í kringum sig.
En það var aðeins stundargrið. Á næsta
augnabliki kváðu við tvö skot samtímis og
tveir indíánar hnigu til jarðar.
Hinn þriðji virtist ekki hafa neina löng-
un til að komast í nánari kynni við bana-
menn félaga sinna, og lagði því á flótta sem
skjótast.
Gomez og hershöfðinginn létu hann
eiga sig, en flýttu sér þangað sem Zurdo
lá.
„Það er bezt, að ég taki hann fyrir fram-