Nýjar kvöldvökur - 01.01.1942, Side 45

N. KV.
VINUR NAPÓLEONS
39
traustum grundvelli margra ára samveru,
því að Napóleon hafði verið eins lengi á
safninu og Faðir Chibon. Aðrir komu og
fóru eftir skipun duttlungafullra gesta, en
Napóleon hélt stöðu sinni, þó að hann að
lokum hefði orðið að sæta útlegð í dimmu
horni.
Hann var ekki sérlega ásjálegur. Hann
var jafnvel enn minni en Napóleon hafði
Verið, og annað eyrað hafði eitt sinn af
vangá snert miðstöðvarofn, svo að það
hafði runnið saman í hnút á stærð við
hnetu. Styttan átti að tákna Napóleon í
otlegð á St. Helenu, og hann stóð á pappa-
kletti og horfði út yfir ímyndað haf. Hann
hafði aðra hendina í barminum á síðum
fafajakka, en hina niður með síðunni.
hröngar brækur, sem einu sinni höfðu ver-
hvítar, féllu þétt að þriflegum magan-
Urn- Napóleons-hatti, slitnum af margra
ara samvizkusamlegri hreinsun Föður
^hibon, var tyllt yfir hnykklaðar vax-
augabrýrnar.
Faðir Chibon hafði verið hændur að
Napóleon frá því fyrsta. Hann var eitt-
hvað svo eymdarlegur og einmana á svip-
f^n. Faðir Chibon hafði líka verið einmana
fyrst þegar hann kom á safnið. Hann hafði
komið frá Bonloire í Suður-Frakklandi, til
skapa sér atvinnu við spergla-ræktun.
ffann var einfaldur maður og lítt mennt-
nðiir, og hann hafði ímyndað sér, að sper-
gú-beð væru á strætum Parísarborgar. En
þnð reyndist öðru vísi. Neyð og tilviljun
höfðu svo leitt hann inn á Pratoney-safnið
fú að vinna sér þar fyrir mat og víni, og
ssfintýraljóminn og vináttan við Napóleon
öfðu svo séð um framhaldið.
Fyrsta daginn ,sem Faðir Chibon vann
a safninu, fór herra Patroucy með honum
Utu afft safnið og sagði honum sögu hverr-
ar myndastyttu.
»Þetta er Toulon, hann kyrkti plla þá
Sern hann myrti. Þetta er ungfrú Merle,
Sern skaut rússneska hertogann. Þetta er
Charlotte Corday, sem rak Marat í gegn í
baðkerinu, og þessi blóðugi maður er Ma-
rat.“
Því næst komu þeir að Napóleon og
herra Pratoney ætlaði að ganga framhjá
honum.
„Og hver er þessi sorgmæddi maður
þarna?“ spurði Faðir Chibon.
„Ha, vitið þér það ekki?“
„Nei, herra.“
„Það er Napóleon.“
Þá nótt, fyrstu nóttina á safninu, fór
Faðir Chibon til Napóleons og sagði:
„Herra minn, ég veit ekki hvaða glæp
þér eruð ákærður fyrir, en ég neita alger-
lega að trúa því að þér séuð sekur.“
Þannig byrjaði vinátta þeirra. Upp frá
því þurrkaði hann rykið af Napóleon með
sérstakri vandvirkni, og gerði hann að
trúnaðarmanni sínum. Eina nótt á tutt-
ugasta og fimmta ári Föður Chibon á
safninu, sagði hann við Napóleon: „Þér
sáuð þessa tvo elskendur, sem voru hérna
í kvöld, var það ekki, góði Napóleon minn?
Þau héldu, að það væri of dimmt þarna í
horninu, til þess að við gætum séð þau, var
það ekki? En við sáum hann taka í hönd
hennar og hvísla einhverju að henni.
Roðnaði hún? Þér voruð nógu nærri til að
geta séð það. Hún er falleg, er það ekki,
með dökk, tindrandi augu? Hún er ekki
frönsk. Hún er amerísk, það má heyra það
á því, hvernig hún ber fram r-ið. Ungi
maðurinn, hann er franskur, og glæsi-
menni í sjón og raun, ef mér skjátlast ekki.
Hann er svo grannur og teinréttur, og
hann er hetja, því að hann gengur með
stríðskrossinn, sástu það ekki? Hann er
mjög ástfanginn, það er áreiðanlegt. Þetta
er ekki í fyrsta skipti, sem ég hefi séð þau.
Þau hafa hitzt hérna áður og það er hyggi-
legt af þeim, því er hægt að hugsa sér
nokkurn rómantískari stað fyrir stefnumót
elskenda?“