Nýjar kvöldvökur - 01.01.1924, Side 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR. 3
þinni, hve ráð þín eru góð, eru mjer næg
sönnun þess, að þú ert vísastur til að efna
það sem þú heitir. Pess vegna vil jeg ekki
ganga nánar inn á fyrirætiun þína, en óska
þjer aðeins til hamingju með framkvæmdirnar.®
»En ffiætti jeg þá biðja konung minn, að
gefa Finnunum skipuð um að byrja ekki vinn-
una þegar í stað, ef yður þóknast. Jeg vona,
að með því að bíða litla síund, megi spara
ekki allfá mannslif.*
Pessu svaraði konungur engu, en jeg sá,
að fyrirætlun mín hafði fallið honum í geð, því
að samstundis var maður sendur til Finnanna
og þeim boðið, að nema þegar staðar. Peir áttu
enn spölkorn eftir að ánni, þar sem brúargerð-
in átti að hefjast.
Jeg flýíti mjer nú alt hvað af tók og fann
götuslóðann. Innan stundar kom jeg að viðar-
köstunum, en fáir geta ímyndað sér undrun
mína, þegar jeg sá mann í munkakufli vera að
læðast um milli þeirra. Jeg þekti samstundis
Úlrik Apfelbaum. Parna stóð hann, fanturinn,
niðursokldnn í umhugsun um, hvað þessir við-
arkestir ættu að þýða. Alt í einu var eins og
hann þættist renna grun í hver tilgangurinn
væri með þessu, og áður en jeg gæti hindrað
það, hafði hann sparkað næstu hálmhrúgunni
nærri því allri út í ána.
Eins og gefur að skilja, var jeg ekki seinn
á mjer að stökkva til í þeim tilgangi að klófesta
þorparann og varna honum að gera meiri
skaða. Jeg gerði mjer von um, að hann myndi
ekki heyra til mín vegna skotdunanna, en það
var ekki að kenna mistökum frá minni
hendi, að harm varð mín var. Sennilega hefir
það verið vond samviska hans, sem hefir knúð
hann til að líta við áður en hann eyðilegði
meira. En jafnskjólt og hann kom auga á mig,
tók hann til fótanna og hljóp yfir stokka og
steina niður að ánni.
Til mikiliar sorgar fyrir mig sá jeg mjer
ekki fært að elta þorparann, því að konungur-
inn beið þess, að hann sæi árangurinn af
fyrirætlun minni. Jeg varð aó sætta mig við
það einu sinni enn, að sjá hann sleppa úr
greipum mínum.
Jeg sneri mjer því að því í skyndi að tendra
eld í votu hálm- og viðarhrúgunum. En það
sem af var deginum hafði rignt lítið eitt, og
hjelst úðaregn við ennþá. Þess vegna loguðu
hrúgurnar illa, en það var einmitt, eins og jeg
hafði ætlast til, því að þeim mun meiri varð
reykjarsvælan. En jeg þurfti að bera að nýjan,
þurran hálm til þess að geta kveikt eldana, og
gekk mjer það þó nógu illa. Jeg kveikti fyrst
aðeins í fjórum hálmhrúgum og tveim brenni-
stöflum, og ljet þetta brenna til kaldra kola
áður en jeg kveikti í þeim næstu, því að nauð-
synlegt var, að geta haldið við stöðugum reyk
meðan á brúarbyggingunni stóð.
En það var engan veginn hættulaust að vera
þarna, því að stöðugt heyrði jeg þytinn af
byssukúlum fjandmannanna kringum mig. Og
einum brennistaflanum sundruðu þær fyrir mjer.
Jeg átti stöðugt á hættu að einhver kúlan hitti
mig líka. En jeg Ijet það ekki fá á mig, því
að gleði mín var mikil yfir því, að þessi fyrir-
höfn mín náði fyllilega tilgangi sínum.
Svartir reykjarmekkirnir stigu upp af hálm-
og brennihrúgunum. Peir ultu áfram í þjettum
hnyklum og breiddu úr sjer út yfir ána og
umhverfið.
Jeg gat ekki sjeð, hversu Finnunum Ijet
brúargerðin. Reykuriiin huldi það fyrir mjer
gersamlega eins og tilætlunin var að hann
gerði við óvinaherinn. En jeg þóttist heyra
hamarshöggin og axarhljóðin einstöku sinnum,
þegar dró niður í stórskotadununum. Pessi
hljóð frá starfandi höndum Ijetu betur í eyr-
um mínum en unaðslegasti söngur.
Einu sinni, meðan jeg var önnum kafinn
við brennurnar, varð mjer litið út yfir ána
neðar, þar sem reykurinn náði ekki til, og jeg
hafði góða útsýn til. Tilgangur minn var sá,
að hylja ána á því svæði aðeins, sem brúin
átti að koma yfir hana. Hitt skeytti jeg ekki
um.
Þegar jeg aðgætti betur, komst jeg að nið-
urslöðu, sem gat haft verulega þýðingu fyrir
1*