Skuggsjá - 01.11.1916, Qupperneq 12

tí
S K U G G S.T A
rnér en eklci neinn fitu |>ví hún vissi ekki
hvort niér geðjaðist hún betur soðin en
hrá. £>eir Btykkjuðu Tiana œtíð sundur
sjálfir og átu hana hráa;en potturinn hékk
enn yfir lampanum og yrði hún pví ekki
lengi að sjóða fituna ef eg vildi.
t>egar eg sagði henni að snrekkurminn
væri í sarnrœmi við jreirra gladdist hún
mjög. Fólk var J>á ekki svo ólíkt Jró J>að
kœmi frá fjarlægum stöðum. Hún rnundi
bar af leiðandi breyta við mig sem hvern
annan af J>eirra flokki senr væri gestkonr-
andi — og revndar væri eg einn af ]>eirra
flokki, ]>ví Tiún hefði Ireyrt að hinir illúð-
ugu Indíánar fyrir sunnan tali rnál senr
enginn geti skilið; en mál rnitt Ireri sára
h'tinn keinr af útlenzku.
Iregar við höfðnnr gengið inn í húsið
lágu rjúkandi selskjötsstykkin á eldhúss-
bekknum; og er eg hafði frdlvissað hana
um að smekkur minn mundi vera í sam-
rænri við ]>eirra, valdi hún part af franr-
hreifa af sel, kreisti úr horrum alla vætu
milli handa sinna svo ekki skildi leka úr
honrrrn, og rétti nrér srðan ásamt sínum
eigin kopar-trlaðaða kníf. Hið næst álitleg-
asta stykki, eftir sarrrskonar meðhöndlun,
rétti lrún manni sínum, og afganginn
sömuleiðislrinumöðrum meðlimum heim-
ilisins. Að ]>ví loknu setti hvrn til síðu
annað stykki ef eg skyldi þarfnast nreira
en fyrsta skamtinn, og deildi síðan leif-
unrum af soðna kjötinu í fjóra staði nreð
j>eirri skfringu til mín að fjögur heimili
í þorpinu hefðu ekkert ferskt selskjöt. Sjö
eða átta vetra gönrul tökudóttir ]>eirra
—«uja>
hjóna settist ekki að borðurrr með okkur,
]>ví Trennar hlutverk var að bera ádálitlum
viðarhlemm kjötstykkin til hinna ánrinstu
heimila. Iíg tók eftir ]>ví að kjöt bitarn-
ir, senr út voru sendir, voru að mrrn
sma;rri en [>eir setrr við fengunr, og lrugs-
aði rrreð sjálfunr mér að júggendurnir
murrdir ekki fá ira'ga máltíð af; en seinna
unr kveldið sögðu samferðamenn nrínir
mér að fjórir samskonar skamtar hefðu
verið sendir lrverju af húsunum er ]>eir
voru í; og nú veit eg að hvert heimili í
]>orpinu er eldað var á sendi álíkaskarnt,
svo að ait til samans hlaut ]>að að vera
nreira en |>iggendurnir gátu borðað í eimt.
A meðan á máltíð okkar stóð voru líka
matgjafir sendar okkur fráöðrum húsum.
Hver húsmóðir synilega vissi nákvæmlega
hvað hinar lröfðu sett í potta sína, og hver
ein er lrafði eitthvað að bjóða sem var að
einhverju leyti öðruvísi en ]>að sem ein-
hver ötrnur hafði, sendi nokkuð af j>ví til
hinna, svo að á hverri mínútu kom lítiT
stúlka til dyra með trog af einhverju til
máltíðar okkar. Sumt af gjöfunum var
sérstaklega tileinkað mér — móðir stúlk-
unnar hafði sagt að hvernig svo senr Irimr
yrði úthlutað ]>á væri soðna nyrað aUlað
nrér; eða móðirin hafði sent pennann bita
tif selhreifn til mín ásamt [>einr boðunr ttð
ef t;g vildi Júggja næsta morgunmat í lienn-
ar húsi, skyldi eg fá heilann lrreifa, j>ví
að félagi minn sem nú væri í hennarhúsi
hefði sagt lrenni að mér }>œtti hreifinn
ijúflfengasti partur selsins.
Framh.
Helgi Stefánsson.
HELGI STEFÁNSSON var fæddur að
Arnarvatni við Myvatn lO.júní 1865.
Var Stefán faðir hans tvígifturog hétfyrri
kona lrans Guðrún. Þeirra son var .Tón
Stefánsson, skáld, senr kunnasturer undir
nafninu Þorgi ls G j a 11 a n d i . En
seinni kona Stefáns var Sigurbjörg Jóns-
dóttir, Með henni átti hann Helga lreit.
og fleira barna. Uau lrjón Stefán og Sigur-
björg voru vel gelin, en fátæk nrjög.
Helgi heitinn var bráðgjör í æsku og
snemma fróðleiksfús og stóð lrugur hans