Skuggsjá - 01.12.1916, Blaðsíða 16

22
S K U « G S .1 Á
illir og svikulir, og — þótt ótrúlegt væri —
liefðu engar hökur.
Fólki ]>essu hafði verið sagt að fyrir
austan ]>á væru hvítir menn — Kdblunat
— sem við náttúrlega hefðum aldrei heyrt
getið, ]>ar sem við kæmum að vestan. Að
sögn væru ]>eir /mislega vanskapaðir, svo
sem ]>annig, að sumir ]>eirra hefðu eitt
auga í miðju enni, en vitanlega væru sög-
ur svolangt að ekki fyllilega ábyggilegar.
iJeir væru sagðir vnjög einkennilegir að
upplagi, ]>ví þótt ]>eir gæfu Eskimóum
eitthvað, vildu ]>eir ekki ]>iggja neitt end-
urgjald. f)eir ætu ekki góða og heiinæma
fæðu, heldur ymislegt ]>að, sem venjulegir
menn hugsuðu ekki til að nota sér til mat-
ar, nerna í neyð.
t>etta, og margt íieira, sögðu ]>eir mér
tregðulaust. Eg ]>urfti að eins að gefa
|>eim í skyn hvað mig langaði til að vita,
svo ]>eir veittu mér allar ]>ær upplysingar,
sern peir höfðu ráð á; en sjálfir viðhöfðu
]>eir einstaka varúð í spurningum. Að
vísu játuðu |>eir forvitni sína, en sögðu
nrér, að hnýsni við ókunnuga væri ekki
siðvenja [>eirra á meðal, enda nryndi ejí '
segja ]>eim alt sem eg vildi láta ]>á vita.
Aftur á móti væru |>eir fúsir að svara öil-
um spurrtingum ntínum, og eg mætti
dvelja lengi hjá ]>eim,áðuren ]>eir myndu
]>reytast á að láta ,í ljósi gleði sína yfir
kornu rninni.
|>á er við höfðum skraíað sarnait, á að
giska eina klukkustund, korn sendiboði
til að láta okkur vita, að húsið setn veriö
var að reisa handa okkttr gestunum, væri
nú tilbúið og fólkið biði okkar Sendi-
sveinninn fylgdi trrér til liins n/ja htíss,
seirt var bæði rúmgott og reisulegt, og
rrægilega stórt til að rúma ]>ann hehtring
þorpsbúa, er safrrast hafði sarnan til að
fagna komtt tninni. Þeir liöfðu ]>akið
rúrnfietið tneð d/raskinnum og hitað upp
húsið nreð sell/sislarnpa, sem einhver
þeirra liafði útvegað. Dyrnar voruopnar,
og einnig var gat á þakittu svo hreint loft
gæti streymt uin Irtísið, en sarnt var hl/tt
og notalegt ]>ar inni, og geðjaðist mér vel i
að hinu n/ja héimkynni.
t»ótt húsið væri fult af gestuin ]>egar eg
kom, vortt ]>eir allir horfnir innan skams,
|>ví einhver ]>eirra hafði getið ]>ess til, að
við félagar myndum vera ]>reyttir og syfj-
aðir og kysum helzt, að fá að vera í næði. I
I>eir sögðu að daginn eftiryrði nægurtími
til sarntals.
En ]>ó við félagar værum nú einir eftirj
varð okkur sanrt eíil<i jsvefnsaurt, heldjtr
sátum við langt, fram á nótt, og ræddum
Uin ]>að senr við hafði borið. F'ylgdarmenn
mína — Eskirnóana — höfðu viðburðirnir
snortið enn lileir 'en mig. Þeir sögðu að
" jsfe'in1! finrlist vi_ð vera að lifa upp sögu,
áþekka ]>eim, sem gönilu ménnif'nir skíriffi f
i frá í samkomuhúsunum, a veturná, [>egar
' sólin væri ekki ,,heima“. Menn ]>essir
væru góðlegir og meinleysislegir afi útliti,
en líklega væru ]>eir voldúgir og hættU:
legir galdramenn, eins og [>eir senr sagn-
irnar sk/rðu frá. '
Eskimóinn frá MacKenzie' Héraðinu, sá
er Tannaiitnirk Irét, ]>ekti nokkuð til
1 |>eí4tará 'hfuta', |>ví hann hafði eitt sinn
neytt matar í húsi mans nokkurs, er mist
hafði liníf sinrr ofan unr vök á ísnunr. En
svo kröftug var töfraþula rnannsins, að
hann náði hnífnum aftur með ]>ví að d/fa
handleggnum að eins uppaðolnboga nið-
ur í vatnið, og ]>ó var ]>etta á svo rniklu
d/pi, að steinn lrefði verið lengi að sökkva
til botns, og ísinn sjálfur rrrannhæðár
]>ykkur. —
,,Trúið ]>ið [>essu?“ spurði eg, —]>ó eg
vissi hvert svarið yrði. Auðvitað trúðu
|>eir ]>ví. Ilversvegna spurði eg svona?
Ilöfðu ]>eir ekki mnrgoft. sagt mér að fólk
]>eirra het'ði getað slíka liluti sem ]>etta,
alt til ]>ess tíma, er |>eir sögðu skilið við
hina hjálplegu anda ]>ví viðvíkjandi, fyrir
orð t-úboðanna sem fræddu ]>áum tilveru
liimins og helvítis, og ]>að, aðenginn gæti
orðiðsáluhólpinn.sem lrefði nrök viðanda.
I>að er slæmt, sögðu ]>eir, að sáluhjálp
oggaldurskuli vera ósamr/manlegt. Ekki