Tjaldbúðin - 01.01.1899, Blaðsíða 25
-23-
algjörlega út um þfií'ur. Það lenti i harði i í it-
deilu ijett fi ept.ir heimkornu hans ti! Winnipeg...
Keyndai' komst nokkurskonar s-æt.t, fi milli sjera
J. 13. og sjera M. J. Sk. á kitkjuþinginu 1890
En sfi fViður var að eins ofan fi. Menn skildit
sáttir að kalla. Eptir kirkjuþing þetta einsettu
Ný-Islendingiir sjer að ganga úr kii kjufjelag-
inu, hvað sem gilti. Og til þess að hafa lulla
fistæðu til úrgöngunnar, þfi rjeðust þeir í að
breyta sinni eigin trúarjátningu (“Lögberg”
11. nóv. 1891) Það var - hræðileg yfirsjón af
sjera Magnúsi að breyta trúarjfitning sinni til
þess að losna við kirkjufjelagið. Ogþtið mundi
hann varla hafa gjöi t, ef hann hefði fyrirfram
íhugað afleiðingarnar af trúarneitun sinni. I
marzmánuði 1891 fóru þeir Árni Friðriksson og
sjera Iíafsteinn Pjetursson til Nýja Islands til
þess að reyna að koma sættuni fi, en þfi var
allt orðið um seinan. Sjera Magnús og fiestir
sölnuðir 'nans sögðu sig úr kirkjuíjelaginu,
Seinna varð sjera Magnús prestur Unítara
Hann fiutti svo til Winnipeg og tók við þeim
Unítarasöfnuði, tem Björn Pjetursson hafði
myndað. Um trúarsundiung þessa var all-
mikið rætt fi kii kjuþingi þessu (1891;. Auk
þess var allmikið ritað um mfil þefta.