Tjaldbúðin - 01.01.1899, Blaðsíða 27

—25—
3. Andleysið. Fyrsta og sterkasta sönn-
unin fyrir dæmafftu andleysi þessara rithöfunda
er þessi : Þeir hafa yflr höfuð íivallt á boðstól-
um sömu ritg.iörðirnar og sömu fyrirlestrana.
“ Sam.” flytur sömu ritgjörðirnar ár eptir ár
Og sömu f'yrirlestranir eru lesnir upp á kirkju.
þingunum fir eptir fir, og svo prentaðir í “ Alda-
mótum.’’ Það er að eins breytt nöfnum fyrir
lestranna eða ritgjörðanna. Þegar svo þessar
endurteknu ritgjörðir og fyrirlestrar eru rannsak
aðar nákvæmlega hver fyrir sig, þá finnst hverg
nokkursstaðar nokkur ný hugsun eða ný liug
mynd, er höfundarnir með rjtttu geta kallað
sína eigin eign. Allt er tekið að láni, þó þess
sje eigi getið.
4. Osanngirnin. Allt, sem höfundar þess-
ir í ita um fjelagstnál Islendinga, er mjög ósann-
gjarnt. Osanngirni þeirra er eigi þannig varið,
að hún sje sprottin af'óaðgætni eða þekkingar-
leysi. Slík ósanngii ni getur komið fyrir hjá
öllum ritböfundum, hversu vel sem þeir reyna
að vanda verk sín. En hjá þessum rithöfund
um virðist ósanngirnin vera föst f'rumregla,
sem aldrei er vikið frá.
5. Ovildin til Islands hefur, eins og al-
kunnugt er. gengið “sem rauður þráður” gegn.
um ritgjörðir þeirra.”