Varðeldar - 01.01.1930, Page 5

VARÐELDAR
3
Til fjalla.
Þrír saman hjeldum við upp úr dal ein-
um austanfjalls í Noregi. Báðir voru fje-
lagar mínir rithöfundar, annar Austlend-
ingur og rikismálsmaður, hinn Sunnlend-
ingur og landsmálssinni. Báðir voru þeir
börn skuggasælla skóga, og þytur i laufi
og «krjáf í barri hafði verið þeim vöggu-
söngur. Þeir voru ákafir tilbeiðendur
norskrar náttúru og þeklu hana flestum
betur frá ótal ferðum um fjöll og skóga
á ýmsum tímum árs — enda eru bækur
þeirra þrungnar seiðandi dulmagni há-
fjalla, heiða og myrkviða. . . . En jeg var
framandi maður í framandi landi, alinn
upp á berangri, við brimgný og veðurdyn
einhverra hinna lirikalegustu hamra og
gilja, sem vestfirsk náttúra á í fórum sín-
um.
Við vorum á leið upp á skóglausa, snæ-
drifna heið'i, er laugaðist nú skáhöllum
geislum skammdegissólar. Langt uppi á
auðnunum átli Austlendingurinn kol'a —
og þangað var ferðinni lieitið.
Leiðin lá upp ldetlalausa lilíð. Skógur
var alt umhverfis, og við þræddum braut,
sem skógarliöggsmenn nota, er þeir aka
trjábolum ofan í dalinn. Greniskógurinn
var þakinn isingu. Greinarnar slúttu,
huldar kristallstærum klaka, og sólin skein
þarna á þúsundir smárra og stórra svell-
pýramída. Allir litir regnbogans skiftust
á í sífellu, er hægur andvarinn lireyfði
greinarnar og um skóginn fór undursam-
legur, heillandi ómur. Úr öllum áttum
kom hann í veikum titrandi bylgjum,
tindrandi hreinn — eins og hringt væri
silfurbjöllum úti í geimnum.
Fyrstur okkar gekk Austlendingurinn.
Hann var hár vexti, en ekki gildur. And-
litið var festulegt, stórskorið og veðurbar-
ið. Augun voru blá. Þau voru hvöss og því
nær liarðleg, en þó um leið djúp og i þeim
ylur af dulinni glóð. Jeg gekk í miðið, Iág-
fættur og luralegur. Síðastur var Sunn-
lendingurinn. Hann var hár vexti og þrek-
inn. Hann var frekar ófríður, nefbreiður
og nefstór, munnviður og kjálkamikill.
Augun ljetu ekkert uppi um það hversu
maðurinn var skapi farinn og svipurinn
allur var gáta. Þegar jeg virti fyrir mjer
andlit hans, datt mjer i hug liús með hlera
fyrir gluggum um hábjartan dag.
Austlendingurinn liafði hund i bandi,
stóran, snögghærðan og hlaupalegan.
Öðru hvoru þóttist seppi þurfa að nema
staðar, snuðra í snjónum, lykta af trjábol
eða þefa út i loftið og alt al' stansaði lms-
bóndi Iians og horfði athugull og þolin-
móður á hann. Lá mjer stundum við að
hlæja að dekrinu við dutlunga liundsins,
en Sunnlendingnum virtist ekkert þykja
undarlegt við það, að í rauninni var hund-
urinn látinn ráða því, hve liratt við fórum.
Hann hefir sjálfsagt átt hund, er fylgt
hafði honum um fjöll og dali og verið f je-
lagi lians fjölmargar einverustundir. Svo
var nú það, að ekkert lá á. Við vorum svo
sem ekki i fiskiróðri í skuggalegu skamm-
degisveðri niðri á Björgum.
Við gengum hægt, mjökuðum skíðunum
áfram undur rólega — og eins og áður er
sagt, stönsuðum við öðru hvoru. En eftir
klukkutíma er skamt ófarið upp á brún-
ina. Dalurinn blasir við, þegar litið er um
öxl. Beint niður undan eru bæirnir i
hvirfingu og snæþakin túnin — að eins
dálítil rjóður með litilfjörlegum þústum
og dökkleitum x’ákum hjer og þar. Ofan
miðjan dalinn bugðar sig skóglaus borði,
hvítur með ísgrænum köflum. Það er
áin, sem snjór og klaki hafa byrgt fyrir
vitin á .... En austan við ávalar liæð-
irnar, hinum megin dalsins, koma í ljós
hrikaleg bláfjöll, er teygja nakta og nöt-
urlega tinda upp í frostblátt loftið.
Hundurinn stansar snögglega, teygir