Ægir - 01.03.1916, Blaðsíða 5

ÆGIR.
MÁNAÐARRIT FISKIFJELAGS ÍSLANDS
9. árg.
Reykjavík. Mars 1916.
Nr. 3.
Síidarveiöar útlendinga hjer við land.
Þegar jeg skrifaði ritgerð mína um síld-
arveiði Norðmanna, í ágúst-blað Ægis í
fyrra, þá gerði jeg það til þess að benda
fflönunm á ástandið, svo að þeir, sem
nieira eru i-iðnir við atvinnuveginn athug-
uðu það og gerðu eitthvað í þá átt að
laga, ef ekki væri alt sem skyldi. Jeg skrif-
aði aðeins um það, sem fyrir mín augu
bar þessa 4—5 daga, sem jeg dvaldi á
Siglufirði. Jeg ætlaðist eigi til að menn
tækju mín orð i þeirri rilgerð óskeikanleg,
því til þess var reynsla mín of lítil og
þekking á öllu er að því laut. Margir koinu
þó og töluðu við mig um þessa ritgerð og
leist ekki á aðfarirnar, en hún var skrifuð
það snemma, að tími hefði verið fyrir al-
þingi, að grenslast nánar um ástandið og
leggja eilthvað á síld þá, sem út var ílult.
Fótt ekki hefði verið lögð nema 1 kr. á
tunnu í útflutningsgjald fram yfir gamla
taxtann, þá hefði það orðið góð l'úlga, sem
inn hefði kornið með því álagi, og það var
engin ástæða til að hafa það svo lítið,
einkum þegar útflutningsgjald á síld frá
Noregi varð eflir veiðitímann 4 kr. á tunnu
og að eflaust hefur verið ílutt út eitthvað
af öllu því ógrynni af síld er Norðmenn
fiskuðu hjer. Það er með öðrum orðum,
að auk aflans sem farið var með hjeðan,
græðir landsjóður Noregs það, sem land-
sjóður íslands hefði átt að fá. Þetta gekk
nú þannig í fyrra og ekki tjáir að æðrast
um orðinn hlut, og að finna að gerðum
annara er auðveldara en að framkvæma
þær, og eiginlega ljótur siður, en hann er
svo algengur hjer hjá oss, að hætt er að
taka til slíks, því hjer rakkar hver annan
niður og það fer svo langt, að sje ekki
hægt að finna að hvað einhver er illur,
þá er fundið að því að hann sje of góður,
og eiginlega veit enginn hjer í hvern fótinn
hann á að stíga svo heiminum líki, og er
það ilt fyrir eins litla þjóð og vjer íslend-
ingar erum, ekki fleiri en það, að væri
okkur öllum komið niður í einhverjum
úljaðri Lundúnaborgar, bæri sáralítið á
þeirri viðbót í bæinn.
Vjer ættum að halda hóp betur en vjer
gerum og einkum þegar um rjettindi aðal-
atvinnugreinar landsins er að ræða; að
vernda þau og reyna að færa oss í nyt
auðæfin sem sjórinn í kringum landið
geymir, það ælli að vera mark og mið, í
það minsta sjómannastjettarinnar, ef ekki
allra landsmanna, og sameiginlegur vilji á
það að vera, að láta ekki annara landa
menn fólum troða þann rjett, sem vjer
eigum í voru eigin landi.
Við erum fátæk og fámenn þjóð og
þess vegna ekki þess meguugir að halda
uppi öflugri strandgæslu, sem gæti bætt
upp vitlaust lagða landhelgislínu, en þjóðin
á þing, sem gæti samþykt ýms lög, sem,
væru þau vel úr garði ger, gætu komið
ýmsu góðu til leiðar, þegar um yfirgang
útlendinga er að ræða og einkum síldveiða-