Ægir - 01.03.1916, Síða 6

34
ÆGIR
manna. Rað gæti gefið út þau lög, að þótt
einhver útlendingur næði i land á hinum
miklu íiskistöðum, að rjettindi hans til
þess lands stæði ekki nema fá ár, i stað
þess að ýmsir útlendingar hafa hjer rjett
til lands og lóða um margra tuga ára
skeið, og lána það út öðrum útlendingum
til afnota, og þetta á sjer helst stað, þar
sem innlendir eiga fult i fangi með að fá
uppsátur eða staði til fermingar og af-
fermingar.
Hefði verið lagt svo sem 3—4 kr. á
hverja síldartunnu, sem erlendir menn fóru
með út úr landinu í fyrra sumar, þá hefði
mátt kaupa öflugan strandvarnarbát og
nóg fje hefði verið afgangs til útgerðar
hans í 5—6 ár. Hefði ekkert þurft fyrir
hið innkomna íje að kaupa, þá hefði ver-
ið iniklu sæmilegra, að gefa það fátæku
fólki, sem verður aö liða skort vegna dýr-
tíðarinnar, lieldur en gefa það útlending-
um; þeir fá alt greitt, sem þeir senda hing-
að upp, þeir segja til, hvað erlenda varan
kostar og þeir segja til hvað þeir vilja gefa
fyrir þá vöru, sem íslendingar gjalda með,
en væri rjett ættu íslendingar að geta verð-
sett sína vöru jafnt og þeir útlendu verð-
leggja sína.
Pegar farið var að rita lijer í blöðum
um Hornvík í haust er leið, þá var jafn-
harðan farið að skrifa um það i norskum
blöðum, að þarna mundi líklegur staður
til veiða. Hvað skyldu Norðmenn segja, ef
við hjer færum að skrifa um að einhvers-
staðar í Noregi væri líklegt til veiða og að
þeir ættu von á því sama og við — stór-
um flota fiskiskipa, sem við hvert gefið
tækifæri færi inn fyrir landhelgislínuna til
að veiða og að þeir vissu fyrir að þeir
raundu ekki bera meira úr býtum við
komu okkar, en við gerum við þeirra komu
hingað til lands. Þar yrði annað upp á
teningnum.
það er ýmislegt annað, sem koma þess-
ara manna hingað um sildartímann hefir
í för með sjer, en það að þeir taki síldina
úr sjónnm. Látum þá gera það, en þó
fyrir utan landhelgi. Flest hin íslensku
botnvörpuskip sem stunda síldarveiði fyrir
Norðurlandi geta eigi fengið að leggja upp
afla sinn á Siglufirði, sem er hin heppi-
legasta höfn til þess. Nei — þeir komast
að inst inn á Eyjafirði sem hefir það í för
með sjer, að í slað þess að þeir, sem leggja
aflann á land á Siglufirði geta fylt sig
tvisvar—þrisvar á sólarhring, þá er eigi
hægt fyrir hina að færa nema einn farm
á land á sama tíma og auk þess liggur
aílinn undir skemdum í hitatíð á hinni
löngu leið, og úthald hinna íslensku boln-
vörpuskipa er dýrast þeirra skipa er veið-
ina stunda. Hvers vegna gela þau þá eigi
verið á Siglufirði og stundað veiðina það-
an? Vegna þess að þar eru fyrir útlend
skip, sem taka upp alt rúm. Þar eru út-
lenskir menn, sem hafa ráð á lóðum og
bryggjum. Þeir gætu máske leigt íslenskum
skipum, en þeir hlynna að sinum lands-
mönnum, sem ekki er láandi.
Er engin leið til þess — tölum ekki um
að stemma stigu fyrir lcomu útlendinga —
að láta þessa menn, sem hingað sækja
auðæfin, borga lílið eitt ríflegar, fyrir heila
farma sem þeir flytja út, margra þúsund
króna virði, en hingað til liefur verið.
Veitir af að fá íje í landið ef þess gerisl
kostur?
Ýmislegt bendir til, að útgerðinni geti
verið hætta búin í framtíðinni — hin miklu
mótorbáta kaup, sem nú eiga sjer stað,
geta orðið landsmönnum örðug þegar fram
i sækir; þótt árið í fyrra væri gott og árið
í ár líti út fyrir að verða besta ár, þá er
það engin sönnun fyrir að riæstu ár hjer
á eftir verði nein gróða ár. Gangi greitt
að flytja afurðir til annara landa þá eru
öll líkindi til að alt gangi vel — ef fisk-
ast, — en þar eð við vitum ekki frekar