Ægir - 01.08.1917, Blaðsíða 8

112
ÆGIR
aðalliðunum í talsímalínunni miklu milli
New York og San Francisco.
Upp á síðkastið hafa komið upp margar
íleiri tegundir slíkra lampa, sem menn
halda að séu ýmist stælingar, eða endur-
bætur á Audion; af þeim mætti nefna
»Kenotron«, »Pliotron« og Iieisz og Liebes
pipurnar. Öll þessi tæki eru enn á til-
raunastigi, nema Audion, sem er notað svo
þúsundum skiflir um allan heim.
Svo eg snúi mér að þráðlausa íirðtalinu
aftur, þá hafa eins og fyr var getið, margir
vísindamenn um margra ára skeið gert til-
raunir með það, svo að mörg eru kerfin
til, en mér vitanlega er enginn kominn
svo langt enn þá, að hann sé farinn að búa
tækin til og selja þau, nema DeForest.
Tæki hans eru þannig útbúin, að þau má
nota hvort heldur vera skal til þráðlauss
firðtals, eða þráðlausrar firðritunar og þarf
að eins að færa til litla sveif, til þess að
skifta um.
I’ýðing þráðlansra flrðviðskifta
fyrir siglingar.
Siglingar — hversu vel sem skipin kunna
að vera útbúin — eru ávalt hættulegar.
Þess vegna eru allir, sem að skipinu standa
að einhverju leyti: útgerðarmennirnir, eig-
endur farmsins eða viðtakendur, vátrygg-
ingarfélögin og þeir, sem eiga sina um
borð — ávalt órólegir meðan ekkert frétt-
ist til skipsins, sérstaklega ef það verður
fyrir ókunnum töfum, eða hreppir illviðri.
Af þessari ástæðu hafa menn farið að út-
búa skipin með þráðlausum firðritunar-
tækjum. En það eru þó ekki þægindin að
eins, sem hafa komið þessu til leiðar,
lieldur hefir hagnaður sá, sem oft hefir
verið að því að hafa þráðlaus tæki á skip-
unum ýtt undir það. Þægindin og liagn-
aðurinn eru auðsæ. Tökum til dæmis fiski-
skip; hversu mikla þýðingu getur það ekki
liaft fyrir útgerðarmanninn að geta ávalt
frá landi fylgst með skipi sínu, þegar það
er á veiðum. Hann getur algerlega vilað
hvar það er í þetta og þetta sinn; hann
getur vitað hve mikið það hefir allað og
hvaða tegund fiskjar helst, vitað nákvæm-
lega hvenær skipið kemur til hafnar og
þess vegna undirbúið komu þess algerlega,
svo að töf skipsins verði sem minst. Vilji
hann, eða þurfi á því að halda, gelur liann
selt afiann áður en skipið er komið á
höfnina. Eigi skipið að fara til annarar
hafnar en venja hefir verið, er hægt að
láta skipstjórann vita um það úti á rúm-
sjó og þannig spara stórfé. Pannig er með
öll skilaboð, sem eigandinn vill koma til
skipsins, þau þurfa ekki að biða þess, að
skipið komi til hafnar, ef það er útbúið
með þráðlausum firðviðskiftatækjum og lil
eru í landi slíkar stöðvar.
Svo er annað; oft kemur það fyrir, að
skip leita að fiski dögum saman, án þess
að rekast á nokkra bröndu, en meðan
moka önnur skip fiskinum upp. Eg veit
ekki hvernig það er hér, livort öll skip
sem »vör« verða, segja öðrum skipum til
um það, en það þykist eg þó vita að þau
geri við skip frá sama útgerðarmanni.
Þetta eiga skipin miklu hægra með að
gera, ef þau hafa þráðlaus firðviðskifta-
tæki. Frá landi má líka láta skipin vita
um hvar aflist bezt í þetta og þetta sinn,
svo að menn sjá, að þráðlausu firðvið-
skiftin geta marg-aukið gróðann á útgerð-
inni. Við síldveiðar gætu slík tæki komið
að alveg sérstökum notum.
Tungan er ávalt þægilegri og liprari í
viðskiftum heldur en höndin og er talsím-
inn þess vegna meira notaður en ritsíminn,
þar sem hvorutveggja verður við komið.
Ef þess þarf, er altaf hægt að staðfesta
það, sem gert hefir verið munnlega, skrif-
lega eftir á. Pess vegna yrði það þægilegra
fyrir útgerðarmanninn, að skip hans hafi
þráðlaus firðtalstæki, lieldur en þráðlaus