Ægir - 01.07.1923, Blaðsíða 5

ÆGIR
107
þilskipa-aflinn yfir höfuð verður. Aðal-
vík og Strandir eru einu staðirnir hér
nærlendis, sem aflast hefir í að ráði. —
Fiskverð er og eins og kunnugt er lægra
en s. 1. ár, 9 au. þorskur, 7 au. smá-
fiskur og 5 au. ýsa pr. ’/2 kg. með hrygg,
(í stað 12, 9 og 7 í fyrra) og lítur þó
illa út með að fiskkaupendur standist
kostnaðinn. Beitukostnaður er og mikill
hér í veiðistöðvunum, þar skelfiski hefir
nær eingöngu verið heilt, þvi vörpusíld
hefir eigi fengist sem teljandi er. Hlutir
eru því aíarlitlir, frá 100—300 kr. í Bol-
ungavik og Hnífsdal l'rá páskum til
Jónsmessu.
Annars leikur sterkur grunur á því,
að togarar hafi algerlega eyðilagt íisk-
göngu hingað í Djúpið í vor. Um og
eftir miðjan maí hitlu togarar mikinn
afla norður með Ströndum (vestan Horns)
og þyrpust um það leyti allir Reykvisku
togararnir og fjöldi annara hingað. Töldu
kunnugir menn sennilegt að um 100 tog-
arar hefðu verið á veiðum á þessum
slóðum. Rifu öll þau skip, sem til hefir
spurst, upp ágætisafla áskömmum tíma.
Reykvisku togararnir komu margir með
um 100 smálestir frá þessum stöðvum.
Sé nú gert ráð fyrir 100 veiðiskipum
þarna og að þau hafi aflað til jafnaðar
um 80 smál. í linsöltuðum fiski, þá
verður það um 37 þúsund skippund af
verkuðum fiski, sem ausið hefir verið
upp á þessum slóðum. Þegar þess er nú
gætt að hér er um tiltölulega víðáttu-
lítið fisksvæði að ræða, þá sést best hví-
lik hroðaspell eru að veiðum þessum.
Fiskgangan hefir, að margra áliti verið
að leita undir land í Djúpmiðin, en al-
gerlega verið upp ausin af þessum tog-
arafjölda og fisksvæðið eyðilagst af hin-
um feikna mikla niðurburði. Einungis
litill hluti fiskgöngunnar hefir verið kom-
inn undir land, að því er virðist, á Að-
alvikurmið og hefir því haldist þar góð-
ur afli í vor.
Eins og að líkindum lætur er hagur
alls þorra sjávarmanna mjög bághorinn.
Utgerðarmenn hafa yfirleitt tapað stórfé
á útgerðinni undanfarið, og að sama
skapi er vitanlega atvinna sjómannanna
afarrýr. Undantekning frá því eru skip-
stjórarnir á stærri vélbálunum hér — og
að eins þeir aflahæstu.
í meðalaflaárum og með sæmlegu verði
á fiskinum, má gera sér fylstu vonir um,
að smærri vélbátarnir beri sig og jafn-
vel nokkuð betur. Undanfarin aílaleys-
isár og krepputímar, sanna ekkert um
hvernig útgerð báta þessara geíst i fram-
tíðinni. Iskyggilegar í meira lagi eru tog-
araveiðarnar, sem virðast nú umfangs-
meiri en nokkru sinni áður og sópa
grunnmiðin einmitt á þeim slóðum, sem
smærri vélbátarnir eru að veiðum. Þótt
liægt væri að verja landhelgina sæmilega
— sem mikill misbrestur er ávalt á —
þá gagnar það ekki ef togarafjöldi hittir
á íiskgöngu, eins og öll ástæða er til að
ælla, að eyðilagl hafi aflann hér í vor.
Ef sliku heldur áfram og togarafjöldinn
eykst, þá er smábáta-aflinn í voða. Fyrir
niilt leyti hygg eg að sú breyting yrði í
meira lagi hættuleg landsmönnum, ef
stefnt yrði að þvi að umbreyta smábáta-
útveginum í togara eða önnur slík skip,
með fáum eigendum og fésterkum í góð-
um árum, en stórfeldu tapi og hruni á
vondu árunum. Undanfarandi tímar liafa
öllu öðru fremur sýnt það, að stórrekst-
urinn er hættulegastur.
Um stærri hátana, yfir 30 lesta, er það
að segja, að engin tök virðast á því, að
þeir geti borið sig með sama fyrirkomu-
lagi. Einstöku undantekningar þar sem
afbragðs aflamenn eru skipsljórar og vel
tekst til með sölu afurðanna, sanna ekki,
að unl sé að lialda þeim úti yfirleitt. —